5 jaar na de helse tijd

Deze foto maakte ik vandaag 5 jaar geleden. Het was een hel waar we door gingen. Nu, 5 jaar na deze hel, ben ik nog steeds (dagelijks) bezig met de nasleep (leven PTSS...). Iedere dag doet iets me er wel aan denken. Een foto van vlak na de opname, een ambulance die ik in de verte hoor, Marelinde die pijn heeft in haar benen, haar prikkelverwerking die niet meer is wat het was, mijn continu lage energielevel, beelden op tv of social media die me doen denken aan die tijd etc. En dan zijn het in de meeste gevallen voornamelijk eerst lichamelijke gewaarwordingen alvorens ik in mijn hoofd kan bedenken waarom ik lichamelijk ineens zo reageer.

 Inmiddels begint het een beetje mijn nieuwe "normaal" te worden, ook al wil ik dit niet. Na 5 jaar zulke (soms heftige) lichamelijke stress ben ik moe van het de hele tijd er tegen "vechten". Het altijd moeten inplannen van waar ik mijn energie aan moet, wil en kan uitgeven en de paniekaanvallen die in tijden van stress heel makkelijk weer op komen ben ik zo beu. Op momenten van stress kan ik er niet bij nadenken hoe absurd het is dat ik nu zo heftig op stress reageer, maar naderhand ben ik altijd weer teleurgesteld dat ik dus blijkbaar nog steeds niet aankan wat ik voor januari 2020 wel aankon.
Helpt die teleurstelling? Absoluut niet! Net als ieder mens heb ik mezelf doelen gesteld en mijn doel in mei 2020 was goed met mijn PTSS leren omgaan zodat ik weer kan werken. Ik heb toen gezegd dat ik mezelf niet vast pin op een bepaalde datum, maar 5 jaar is toch veel langer dan ik toen stiekem had verwacht.

Is het dan alleen maar misère? Nee dat gelukkig niet. Ik heb niet meer iedere dag (meerdere) paniekaanvallen en kan steeds beter mijn grenzen bewaken. Ook ben ik natuurlijk ontzettend blij dat Marelinde er überhaupt nog is, de steun van Mark tijdens de momenten dat ik het moeilijk heb en dat de meeste mensen mijn grenzen respecteren.
Maar vandaag, op deze beladen dag, is de PTSS mij even de baas en heb ik het er moeilijk mee.
Daarbij komt ook nog dat Marelinde vorige week een keertje ziek. Gewoon ziek; niets ernstigs, maar zo begon het 5 jaar geleden ook... En hoewel we weten dat de kans uiterst klein is dat Marelinde weer meningitis sepsis zal krijgen, was die angst en stress er toch weer in alle hevigheid. Gelukkig is ze weer opgeknapt en neemt die stress langzaam weer wat af, behalve vandaag dus.
Vandaag mag de stress en angst er weer even zijn, morgen zal het vast weer beter gaan...