Nieuwe poging

Ik moet jullie wel even meenemen dan om opnieuw kennis met mij te laten maken.Heb getwijfeld om een nieuw profiel aan te maken, maar dan ben ik alle posts kwijt van Anouk en de periode erna.. ik zou ze eigenlijk eens moeten uitprinten en bundelen ofzo #notetoself 

Even een samenvatting dus van onderwerpen die afgelopen tijd hier de revue hebben gepasseerd waar ik later nog wel terug naar zal verwijzen.

Nog steeds happy met de jongen wat in 2019/2020 eventjes drama was, hierover ook geblogt toen, gedroeg zich echt als een eikel op dat moment 😜😅Inmiddels samen een vrijstaand dijkhuis gekocht 🤩 Na het harde werken heeft ieder kind weer een eigen kamertje hier en genieten we volop van het huis en de tuin.

2024:

In Januari ben ik met Milan 2 weken lang naar een behandelcentra geweest voor zijn zindelijkheidsproblemen overdag.Bij terugkomst werd Justin geopereerd aan zijn amandelen, deze zijn verwijderd omdat hij continue keelontstekingen had.

In Maart kregen we de sleutel van ons nieuwe huis en in Mei ben ik net na de pinksteren even volledig overgelopen 😞 Sindsdien zit ik dus ook thuis met een burnout. Zo gek hoe dat werkt. Ik had een gesprek gehad met mijn leidinggevende (tevens directrice van de bso/kdv van mijn kids) over de hulp bij verschonen van mijn oudste. Het ging een grens over voor de juffen, hij wordt ouder en bang voor praatjes... aanrakingen op plekken waar ze niet horen bij jongetje van 9 etc etc. Dit is niet de oorzaak geweest, maar wel de druppel waarschijnlijk.

Diezelfde middag reed ik een vreselijke kras op/in m'n auto (reed mezelf klem tegen een busje van een glazen/kozijnenbedrijf.. ken je die metalen rekken waar de ruiten of kozijnen tussen staan? Die had ik dus in m'n zijkant staan..en toen vooruit of achteruit..resultaat: letterlijk opgekrulde zijkant van de auto 😞)Een dag later durfde ik geen auto meer te rijden, terwijl ik autorijden echt altijd zo leuk vond! Ik kon alleen nog maar huilen en slapen.. was doodmoe! 

Inmiddels dus 2,5 maand thuis.. ik ga bijna elke middag met Demi mee naar bed.In de afgelopen 3 weken lukte dat ook, we hadden alle kids hier en om het voor mezelf zo makkelijk mogelijk te maken had ieder kind een eigen planning.Overdreven misschien, maar het was voor mij de enige manier om de vakantie door te komen. Schermtijden, buiten tijden etc..alles stond erop voor ze. Ook vrije tijd hoor, die stond ingevuld als 'vrije keuze-->geen scherm!'🙈Tussen 13.00 en 14.30 standaard schermtijd. Demi op bed en de jongens op een scherm. En ik..? Ik ook naar bed, om weer op te laden voor de rest van de dag.

Nu zijn de jongens weer naar de andere ouder en heb ik 3 weken alleen Demi om me heen.. en zij gaat ook weer naar de opvang op haar vaste dagen.. zo heb ik even echt rust.Ik dacht ook dat het beter ging, tot een telefoontje en mailtje van werk me weer helemaal onderuit knikkerde. Slaat wederom nergens op, maar ben weer helemaal van slag. Huilen, huilen, huilen en ik kan er gewoon niks aan doen.Juist nu ik volgende week met de arbo arts wilde gaan praten over opbouwen/reïntegreren denk ik nu dat dat nog niet kan. 1 tegenslag en ik huil weer, ben weer helemaal van m'n stuk gebracht...

Nou ja, we gaan het zien.Ik ga jullie op de hoogte houden, althans, proberen.

 Donderdag weer afspraak bij de praktijkondersteuner, maandag arbo arts...En tussendoor rust, rust, rust...

Ben wel even benieuwd welke volgers ik in mijn afwezigheid vast heb weten te houden 😉 of wie er nieuw aansluiten...

Laten jullie even een reactie achter? Dan weet ik of ik weer verder moet gaan met schrijven.

Tot snel! 😘