1 maand geleden
De eerste keer therapie
een klein stukje uit : Achter mijn voordeur Familie
Erg zenuwachtig ga ik naar de praktijk om kennis te maken met
Marieke, zij zal mij gaan behandelen, Bij binnenkomst ga ik, net
zoals de eerste keer, op dezelfde stoel zitten met mijn rug tegen de
muur. Ik ben hyperalert en hoor precies wanneer er iemand om de
hoek gelopen komt. Dan hoor ik iemand met hakjes aan komen,
gevolgd door een hele vrolijke ‘Hallo Truusje, welkom!’
Hoe weet zij nou opeens hoe ik heet, ik zie haar pas voor het
eerst? Voorzichtig loop ik achter haar terwijl ze vrolijk blijft doorbabbelen.
Ze vraagt of ik koffie lust. Ja hoor, lekker, dankjewel.
Opeens hoor ik voetstappen achter mij. Ik draai me meteen om en
sta met mijn rug tegen de muur. Mijn psychologe kijkt me aan en
zegt: ‘Kom maar, we gaan hierheen.’ Samen lopen we door een
lange gang. Als we in haar behandelkamer komen vraagt ze hoeveel
deuren er waren waar ik door kon wegvluchten.
‘Hoezo?’ Vraag ik haar, ‘wat bedoel je?’ ‘Dacht jij nou echt dat
ik niet in de gaten heb dat jij per direct de hele boel gescand hebt
en deuren hebt geteld hebt, zodat je precies weet door welke deur
je naar buiten kunt?’ ‘Nou blijkbaar heb jij dat wel in de gaten
gehad, dus wen er maar aan’, reageer ik een beetje geagiteerd.76
Waarom denkt zij dat ze mij hierop kan aan spreken? Ik weet niet
beter dan dat ik dit altijd doe als ik ergens kom. Meteen schiet
er een herinnering in mijn hoofd. Martijn kreeg zijn diploma op
school en samen met Bianca en Harold gingen we er heen. Er
waren veel te veel mensen en ik liep langs een muur. Het was
Harold die het per direct in de gaten had en zei: ‘Truusje, ik loop
wel achter jou, goed? Kom, gaan we daar koffie halen.’ Ik weet
echt niet beter dan dat ik dit doe. Mijn psychologe vraagt me wat
ik denk en ik vertel haar mijn gedachte. ‘Daar gaan we nog wel
mee aan de slag Truusje, maar eerst andere dingen eerst.’
Een heel uur moet ik allemaal vreselijke gebeurtenissen vertellen,
die schrijft ze allemaal onder elkaar op. Vervolgens vertelt ze me
dat we voor elke gebeurtenis een EMDR sessie gaan doen net
zolang tot ik neutraal naar die gebeurtenis kan kijken. EMDR is
een vorm van therapie die wordt gebruikt voor het verwerken van
trauma’s. Ik herken meteen de uitleg en ben gelijk van mijn stuk
gebracht. ‘Moet ik weer EMDR?’ Vraag ik. Ze legt me uit dat ik
een ernstige PTSS stoornis heb en dat die echt als eerste behandeld
moet worden voordat we verder kunnen werken aan de rest.
‘Welke rest?! Ik heb toch geen rest, er is toch geen rest, we hoeven
alleen dit te doen toch?’ ‘Truusje, kalm aan, we gaan het stapje
voor stapje doen. En al loop je vijf jaar hier, ik laat je niet in de
steek, ik ga dit samen met jou aan. Samen gaan we ervoor zorgen
dat het een heel stuk beter met je gaat. En dan wil ik nu weten: hoe
slaap jij eigenlijk? Slaap je goed? Slaap je lang? Slaap je veel?
Wat is jou slaap patroon?’
Een slok nemend van mijn koffie kijk ik over de rand van de koffiebeker
haar aan en bedenk me: wat boeit jou dat of ik slaap of
niet? Het antwoord kan ze al zelf invullen want kennelijk is aan
mijn hele smoelwerk te zien dat ik amper slaap, al jaren. Lachend
zeg ik: ‘Dank je, zie ik er zo slecht uit ja?’
