Mijn lichaam voelde, wat mijn hoofd dacht.

Wat als je altijd de controle wil hebben, maar dit niet kan? Wat als je altijd bang bent dat er iets ergs gebeurd, maar dit helemaal niet gebeurd? Wat als je de hele tijd denkt dat je ieder moment dood neervalt, maar dit tot op heden nog niet is gebeurd?

Wat als..

Toen ik beviel van Bram stond mijn wereld op zijn kop. Ik was mama, mijn lichaam had een gezond mensje gemaakt, maar tevens ook gefaald, want ik was niet in staat om dit mensje zelf ter wereld te laten komen. (Mijn bevallingsverhaal lees je hier.) Ik sliep slecht en schrok 's nachts vaak snakkend naar adem wakker. Ik lag dan op de grond naast mijn bed, en had geen idee hoe ik daar kwam. Ik droomde dan dat ik geen adem kreeg, en dat kreeg ik op het moment dat ik wakker werd ook echt niet. Dit was heel eng. Ik durfde op een begeven moment ook niet meer te slapen, terwijl ik overdag vaak aan het aftellen was tot ik naar bed kon, zodat ik niet meer constant op mijn ademhaling hoefde te letten. Overdag kreeg ik namelijk vaak last van ademnood, hyperventilatie, hartkloppingen, druk op mijn borst en zweetaanvallen. Ik dacht alleen maar in doem scenario's en was ineens voor alles bang. Ik wist niet wat mij overkwam en dacht dat ik op die momenten dood ging. Het constant letten op mijn ademhaling was een gevecht en enorm vermoeiend. Ik zocht daardoor ook de hele dag bewust afleiding. Ik was hierdoor doodmoe. Ik was altijd onrustig en kon zelfs niet meer uiteten of rustig een filmpje kijken op de bank of in de bioscoop. Naar de supermarkt gaan was ook een hel.

Na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat ik leed aan PTSS en had daardoor paniekaanvallen. PTSS is een posttraumatische stressstoornis en komt vaker voor bij vrouwen die net een (heftige) bevalling hebben doorgemaakt. De sombere gedachten, paniek, angst en vermijding werden erger waardoor ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Dit deed mij goed. Ik leerde dat ik de controle die ik zo graag wilde hebben over alles, helemaal niet realistisch was. Ik heb geen controle over mijn lichaam, mijn lichaam functioneert (gelukkig) vanzelf. Zo makkelijk als ik dit nu schrijf, zo moeilijk was het om hiermee aan de slag te gaan. Ik onderging een traject EMDR therapie waarbij je leert realistisch na te denken en daar ook trucjes voor krijgt. Stap voor stap pakte ik mijn leven weer op en ging ik het gevecht aan met mijn negatieve gedachtes. De titel van mijn blog, 'mijn lichaam voelde wat mijn lichaam dacht', geeft een perfecte omschrijving van wat er op dat moment speelde. Wanneer ik dacht dat ik dood zou neervallen, voelde het ook echt alsof ik op dat moment dood zou neervallen. Je gedachten hebben een enorme impact op hoe je je voelt. Mijn angst om zomaar dood neer te vallen is er soms nog, maar die is zo klein dat ik er niet meer constant mee bezig ben of daarvan in paniek raak. Dat mijn lichaam had gefaald kon ik op een begeven moment ook een plekje geven.

Toen werd ik ziek. Mijn lichaam faalde opnieuw. In eerste instantie wist ik nog niet wat ik mankeerde. Ik had enorm veel lichamelijke klachten met daarbij een vermoeidheid die anders was dan anders. Ik durfde niet aan de klachten toe te geven omdat ik me in die periode al vaker had ziek gemeld op het werk, door mijn mentale problemen. Ik was bang voor commentaar van anderen. Moe zijn hoorde er nu eenmaal bij. Ik was immers moeder van een jongetje dat net leerde praten, lopen (lees, wegrennen), had een huishouden, ging bijna trouwen en ik had een baan waar de werkdruk heel hoog was. Na onze bruiloft stortte ik letterlijk in. Ik was op. Achteraf gezien ben ik veel te lang doorgegaan en ben ik blij dat ik geen ongelukken gemaakt heb. Ik wist namelijk nooit meer hoe ik van het werk naar huis reed omdat ik er dan al zo doorheen zat, en op de werkvloer had ik ook vaak black-outs. Ik deed alles op de automatische piloot. Ik kon nauwelijks alleen met Bram zijn, omdat ik niet in staat was met hem te praten, hem aandacht te geven of überhaupt de bank af te komen. Dit was heel moeilijk voor mij. Ik voelde me zo een slechte moeder.

Toen bleek dat ik de ziekte van Lyme had, verloor ik opnieuw het mijn vertrouwen in mijn lichaam. Naast mijn vele lichamelijke klachten, had ik opnieuw last van angst en paniekaanvallen. Opnieuw werd ik geconfronteerd met het feit dat ik geen controle over mijn lichaam heb. Ik sloot me (onbewust) af van alles en iedereen. Ik zat ziek thuis en de druk van mijn werkgever was enorm. Mijn bedrijfsarts geloofde niet in Lyme, dit heeft overigens bijna twee jaar geduurd. Naast dat ik zelf niet eens wist wat me overkwam, moest ik mezelf ook nog zien te bewijzen. Dit was zwaar. Mentaal zat ik er helemaal doorheen en fysiek leed ik aan verschillende klachten die helaas achteraf niet allemaal te behandelen zijn. Op dat moment was ik er van overtuigd dat ik beter werd en ik absoluut niet zo verder wilde leven. Door alle behandelingen die ik op dat moment onderging, iedere teleurstelling waarmee ik te maken kreeg, het moederschap en het onbegrip van anderen raakte ik mezelf steeds meer kwijt.

Mijn huisarts verwees mij opnieuw door naar dezelfde psycholoog. In eerste instantie had ik daar helemaal geen zin in. Het kostte mij al energie om überhaupt aan te kleden, laat staan de deur uit te gaan. Toch voelde ik dat er mentaal ook iets moest gebeuren. Voor mijzelf, maar ook voor Bram en voor Peter. Ik wilde er namelijk zijn voor hun, als mama en als partner. Daarom besloot ik opnieuw naar de psycholoog te gaan.

Tijdens het traject bij de psycholoog ben ik mijn angsten opnieuw onder ogen gekomen. We praatten veel over mijn grootste angst, het plots dood neervallen en brachten in kaart wanneer ik dat dacht en wanneer dat ook echt gebeurd is. Nooit, gelukkig, anders typte ik dit nu niet. Op die manier kon ik mij beter realiseren dat de kans dat dat wel gebeurt, enorm klein is. Nagenoeg 0. Ik ben er ook achter gekomen dat je je fysieke gesteldheid echt kunt verbeteren wanneer je je mentale gezondheid verbetert. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Ik heb geleerd niet meer te piekeren, teveel na te denken over dingen die er helemaal niet toe doen en negatieve gedachtes los te laten. Al deze dingen kostten me onbewust veel energie. Ik distantieer mij van mensen die anderen omlaag halen, of mensen die (nog altijd) niet begrijpen dat ik iets niet kan, als ik dat aangeef. De energie en moeite die ik heb gestoken om mensen steeds maar weer uit te leggen wat ik mankeer en waarom ik iets niet kan, is echt bizar. Nu nog steeds hoor ik wel eens, je moet er niet zoveel over nadenken, het zit gewoon allemaal in je hoofd. Ik heb dit recent meegemaakt met een arts die moet beslissen over mijn arbeids(on)geschiktheid. Gelukkig kan ik goed vertellen over waar ik begon en nu sta. Ik heb al zoveel overwonnen. Ik voel me sterk. Fysiek misschien niet (altijd), maar mentaal zeker wel. En er zijn ook dagen of momenten dat ik me shit en alles behalve sterk voel. Dat zijn de dagen dat ik het oneerlijk vind dat ik ziek ben en dingen niet kan die anderen wel kunnen. Meestal voel ik me op die dagen fysiek slecht. Dat hoort erbij, helaas. Ook heb ik nog wel eens last van hyperventilatie, wanneer ik heel erg moe ben. Mijn lichaam is dan gewoon op. Ik weet nu dat er niets ergs aan de hand is, en dat ik mij daar gewoon aan over kan geven. Het gaat wel weg. Het mag er zijn. En dat ik dat nu op deze manier kan ervaren, im plaats van volledig in paniek te raken, is voor mij echt een wereld van verschil.

Hebben jullie wel eens te maken gehad met mentale klachten? Het is zo jammer dat er zo een taboe op heerst, terwijl je wel écht ziek bent. Ik hoop dat deze Blog zorgt voor het doorbreken van deze taboe en hopelijk herkenbaarheid creëren voor degene die dat nodig heeft. Je bent niet alleen. Laten we elkaar supporten. Je mag er zijn!

Ik sluit af met de volgende quote die voor mij, maar misschien ook voor jullie, op momenten heel toepasselijk is.

'Doen alsof het goed met je gaat, is zoveel makkelijker dan iedereen uitleggen waarom het niet goed gaat.'

Liefs,

Shirley

(Blog komt oorspronkelijk van mijn website www.shirleymets.nl en je kunt me volgen op Instagram of Facebook onder de naam @shirleymets.nl)