Help! mama huilt

Help! Mama huilt. deel 1

Daar zit je dan, begin 50, getrouwd en met 2 opgroeiende tieners in huis. Dood en doodmoe ben ik. Ik kan niets meer hebben, kan geen geluid meer verdragen, heb absoluut geen geduld meer en dat was al niet mijn sterkste punt. Word gek van elke vraag die gesteld wordt, van elke opmerking die gemaakt word. Elk zuchtje, kreuntje, hoestje, snurkje, alles hoor ik. De piepende badkamerdeur, de krakende traptrede. De baby van de buren die huilt. Een klein kindje wat gillend op zijn loopfietsje voorbij ons huis komt. Die toeterende vrachtwagen die ons huis passeert, die motor die nog eens even lekker hard optrekt vanaf de verkeerslichten. De honden die staan te blaffen als ik bovenaan de trap verschijn, tegen de tijd dat ik onder ben kan ik ze wel wegtrappen van gif, van frustratie… zo ben ik niet… dit hebben de honden ook zeker niet verdiend… maar uiteraard heeft mijn gezin mijn verschrikkelijke slechte humeur ook niet verdient.

Elke grapje wat uitgehaald word, elke woordspeling die weer een lachsalvo oplevert… ik kan er niet om lachen… ik zucht dan maar eens diep… probeer niet al te ongelukkig te kijken en maak dat ik snel wegkom bij al dat ongewenste geluid. Iedereen die na het werk of school zijn of haar verhaaltje kwijt moet/wil… ik kan het niet meer aanhoren. Het woordje mama.. ik kan het wel uitkotsen. Of mijn eigen naam. Altijd in de vragende vorm… nooit een keer gewoon als naam.

Ik moet me zo beheersen om niet gillend en schreeuwend rond te rennen. Dat is helemaal niet helpend, voor niemand niet. Waarom ziet nu niemand dat ik gewoon rust en stilte wil, waarom kan niemand nu eens rekening houden met mijn gevoel. Waarom niet? Misschien omdat ik het ook niet vraag, niet aangeef, niet vertel, niet bespreekbaar maak. Maar het is zo lastig om uit te leggen dat het niet aan iemand anders ligt.. het ligt bij mij.. dat weet ik maar ik kan het niet uitleggen.. het is een gevoel.

Het gevoel van altijd aan staan, altijd klaar staan en het ook vooral altijd goed willen doen. Gek wordt ik van mezelf. Ik kan ook geen voorbeelden geven zonder mijn kinderen of mijn man te beschuldigen en dat wil ik niet.. zij kunnen er niets aan doen.. het ligt aan mij. En eigenlijk zeg ik dat ik gewoon eens wat me-tijd wil maar ook dat wil ik niet want ik wil helemaal niet alleen zijn, dat vind ik doodeng…

Misschien ligt daar wel de grootste angst. Ik ben een gezelligheidsdier, een sociaal iemand die eindelijk met bijna iedereen door 1 deur kan, uiteraard heb ik daar mijn voorkeuren in en als het of iemand me niet aanstaat dan zal ik die persoon of situatie ook uit de weg gaan. Geen behoefte aan confrontaties. Kosten me ook veel te veel energie.

Energie die ik broodnodig heb om nog enigszins normaal te kunnen functioneren.

En van normaal functioneren is eigenlijk ook al geen sprake meer… ja, op het werk kan ik nog normaal functioneren omdat ik daar met volle concentratie bezig ben, als de werkzaamheden het toelaten en er wat minder zware concentratie nodig is dan ben ik ook de eerste die roept, verzin ff iets voor mij om te doen want ik verveel me. Prachtig voor mijn werkgever natuurlijk.. iets minder leuk voor mezelf want die extra taken ga ik dan tot mijn standaard werkzaamheden maken waardoor ik eigenlijk veel te druk ben. En waarmee ik natuurlijk ook een onnodige druk om mijn directe collega’s leg omdat ik van hun ook verwacht dat ze dezelfde werkzaamheden doen… helemaal niet eerlijk van mij dus eigenlijk.

En thuis zie ik mijn man al heel behoedzaam binnenkomen na een zware werkdag, hij peilt eerst mijn humeur voordat hij me ook maar eerst goedendag zegt, de oudste tiener vlucht weg naar de veiligheid van de eigen kamer en de jongste duikt achter de playstation. Al met al niet echt een gezellige boel. En ik, ik zie het gebeuren maar ik kan er niets mee.

De praktijk ondersteuner probeert met me te praten, me tips te geven en ik probeer ze op te volgen onder andere door van me af te schrijven. Hopelijk gaat het helpend zijn.

De vragen: hoe voel je je? Wat voel je dan? Hoe voelde je toen in die bepaalde situatie?

Ik kan er geen antwoord op geven alleen daarom kan ik al in janken uitbarsten… 

Maar wat ik wel weet is dit:

Ik wil weer spontaan in lachen uit kunnen barsten.

Ik wil weer eens een normaal gesprek kunnen voeren zonder dat ik emotioneel reageer.

Ik wil weer eens normaal boodschappen doen zonder dat ik door die winkel ren om maar zo snel mogelijk uit die drukte en herrie te zijn.

Ik wil weer eens in een te lange kassa-rij moeten staan zonder dat ik boos wordt.

Ik wil weer een standje kunnen geven indien dat nodig is zonder boos te worden.

Ik wil weer kunnen genieten van een spontane kus/omhelzing.

Ik wil weer tegen aanrakingen kunnen in plaats van je arm direct van me af te schudden.

Ik wil weer dankbaar kunnen zijn voor een gekregen compliment.

Ik wil weer met een positief gevoel opstaan, fluitend de dag beginnen.

Het mooie weer komt eraan, lachend met vriendinnen op een terrasje zitten in plaats van om 21.00 doodmoe naar mijn bed te gaan.

Heerlijk ontspannen een flinke boswandeling maken met de honden.

Rustig en vol aandacht, liggend in mijn hangmat een boek kunnen lezen.

Ik wil weer een met heel mijn hart : “ik hou van jullie!” kunnen zeggen en het dan ook zo voelen.

Ik wil ook eens gewoon trots kunnen zijn zonder dat de tranen over mijn wangen lopen.

Ik wil ook eens gewoon iets liefs kunnen zeggen zonder dat mijn stem hapert van emotie.

Ik wil van al die negatie gedachtes af!

Klinkt als burn out.. de professionals hebben het woord nog niet in de mond genomen maar nu ik zo alles zwart op wit zie staan en alles nog een rustig terug lees denk ik wel dat het (bijna) zo ver is.

En dan iedereen met wie je erover spreekt die roept: maar je moet ook tijd voor jezelf nemen, al die frustraties je moet ze loslaten.

HOE???

Wie heeft de gouden tip voor mij?

#wieschrijftdieblijft!