Eindelijk de operatie

Een week voor de operatie na zorgvuldig weken extra vitamines genomen te hebben, komt er toch een snotneus doorheen. Ik neem contact op met de planning, hoe verkouden is te verkouden... ze adviseert me het weekend neusspray te gebruiken en maandag met de huisarts te overleggen voor een preventieve ab kuur. De huisarts overlegt met de cardioloog en deze schrikt.. er volgt meermaals overleg tussen de huisarts, thorax chirurg en de cardioloog. Er word besloten de dag voor de opname al de röntgenfoto te maken en bloed te prikken. Alle uitslagen zijn goed en er word besloten dat de operatie doorgaat. We mogen ons de volgende dag later op de dag melden dan gepland. 

De volgende dag Ik breng met een zwaar hart de kinderen naar school. Niet wetend hoe het zal gaan, vloeien de tranen. Met de laatste boodschappen gedaan, laden we de auto in, brengen de spullen naar mn schoonouders voor de kinderen en dan rijden we door. De dag is vooral lang wachten. En tot het laatste moment de twijfel of de operatie doorgaat maar rond 18.00 uur komt het de doorslag. De operatie gaat door. Henk blijft Jan-hendrik slapen en ik neem met een zwaar hart afscheid voor de nacht en check in bij het ronald macdonald huis. 

De volgende ochtend ben ik rond 07.00 uur weer op de afdeling m2va en rond 08.30 uur is het zover. De weg naar de ok. Ik ben de gene van ons 2 die mee gaat. Henk blijft bij Feibe wachten. En dan neem ik hem op schoot. De projector staat aan en met geduld en rust valt jan-hendrik in slaap. Mijn tranen vloeien stilletjes. En verlaat ik de ok.. het wachten begint. We besluiten wat boodschappen te doen en dan maar wat rond te wandelen in Groningen. Richting de ikea en de toychamp. Overdag krijg ik meerdere berichten hoe is het gegaan?  maar ik kan ze nog niks vertellen. Na 9 lange uren komt het verlossende telefoontje. De operatie is geslaagd, ze hebben alles kunnen doen wat ze wilde doen en zelfs het borstbeen is gesloten. We vertrekken langzaam naar de IC. Hij moet immers nog geïnstalleerd worden, maar dat duurt langer dan verwacht. Achteraf gezien waren er wat complicaties, niks ernstigs, maar verklaarde waarom we zo lang moesten wachten.

. 

 En dan om je kind daar te zien liggen.. emotioneel was ik voorbereid. Maar het voelde als een slechte B film. Daar lag jan-hendrik maar gevoelsmatig ook weer niet. Achteraf gezien ben ik echt op de automatische piloot gegaan en vind ik het moeilijk de fotos terug te kijken... we besluiten in overleg met de verpleging na een kwartier weer naar het RmH te gaan. We kunnen uren naast het bed blijven zitten, maar hij merkt onze aanwezigheid niet, we kunnen niks doen en adviseerd de verpleegkundige jullie kunnen nu beter je rust pakken. Straks op de M2 heb je je handen vol. Het verblijf op de ic blijft van korte duur, er treden praktisch geen complicaties op. Enkel is het lymfevat geraakt tijdens de operatie. Dat betekend dat de drains langer dan een paar dagen moeten blijven zitten en zolang de drains erin zitten mogen we niet niet naar huis. Daarbij moet J-H de komende 6 weken op een vetvrij dieet zodat het lymevat zich kan herstellen. Na 4 dagen mogen we de Ic dan verlaten en gaan we naar de M2Va, de afdeling van hartpatiënten en oncologie patiënten. De eerste dagen ligt daar een enorm ziek zielig ventje. Een zere keel, een sonde wat ongemak veroorzaakt, het dieet de drains, 36 uur niet kunnen slapen, vermoeden van een delier, maar eenmaal de sonde eruit en de delierklachten verdwenen knapt jan-hendrik duidelijk op. Eenmaal krijgen we een behoorlijke schrik. Zo ontspannen dat jh achter de tablet zit, zo geeft de monitor aan dat zijn hartslag 177 is. De verpleegkundige vertrouwt het niet en na een half uur overlegt met de zaalarts. Op het oog is er niks. Het is de dag dat het eten nog niet goed op gang is en er twijfel was om de sonde opnieuw te plaatsten, uiteindelijk word er besloten om het nog even zonder aan te kijken en ga ik terg naar het RmH om een stampot te koken. . Juist wanneer de hartslag zo hoog is, en het zit me totaal niet lekker. Maar henk is bij JH en houd me iedere stap op de hoogte. De cardioloog word er bij gehaald en besloten tot een ECG. De meting blijkt juist ook op de ECG is de hartslag 177. Eenmaal terug met de stampot word ik ingelicht. Er bleek sprake te zijn van een hartritme stoornis op de rechterboezem. Met het gegeven medicijn is het hart gerest en word er een bloeddrukverlager toegevoegd aan zijn medicijnen

De schrik van het woord hartritme stoornis zit er de rest van de dagen er goed in. Want er was immers niks aan hem te zien. Hoe moeten we dat thuis doen zonder apparatuur.

De dagen erna blijft jh stabiel en de ene dag gaat over in de andere. Het is nu een kwestie van conditie opbouwen en afwachten wat de drains doen kwa hoeveelheid vochtafvoer. Na 2 weken word 1 van de insteken van de drain wat rood en op zondag word er na druk overleg toch besloten de drains te verwijderen omdat ze bang zijn voor een infectie. Het is dan afwachten en op dinsdag word er een echo en röntgenfoto ingepland. Afhankelijk van deze uitslagen mogen we naar huis. Want inmiddels zijn alle draadjes verwijderd, geen infuus of monitoring meer. Die ochtend sta ik op met een bijzonder gevoel, er is niks ernstigs aan de hand, maar we gaan nog niet naar huis.. De röntgenfoto is goed. Een stap dichter naar huis, maar bij de echo blijkt er wat vocht in het hartzakje te zitten. Ze willen dit graag toch opvolgen. Een ontstekingsremmer komt erbij en donderdag een nieuwe echo. Bijzonder hoe m'n gevoel zo juist bleek te zijn. Donderdag volgt de nieuwe echo. En dit keer komt er goed nieuws. Het vocht is stabiel, dat betekend.. we mogen naar huis. We kiezen ervoor de volgende dag te vertrekken, zo kan er rustig worden ingepakt en de kamer in het ronald macdonald huis netjes worden opgeleverd. En dan die vrijdag na een opname van 3 weken en 1 dag krijgen we het ontslag gesprek. Met een tas vol medicijnen, de auto volgeladen vertrekken we dan naar huis.