Eenzaam en alleen voelen

Laat ik beginnen met dat ik absoluut mensen om mij heen heb, nou ja, niet zo veel dan. Hoewel ik het gevoel heb dat dat ook steeds minder wordt. Feitelijk ben ik niet eenzaam en alleen. Maar tussen het zijn en je zo voelen zit toch een heel verschil.

Enkele dagen na de geboorte van Zoey hadden we voor enkele weken bezoek van mijn schoonmoeder, en een nicht van mijn partner. Ze wonen op de Seychellen, de andere kant van de wereld dus. Hardstikke leuk en gezellig natuurlijk, maar ook heel druk en heftig, zeker als je nog maar een paar dagen geleden bevallen bent.

Mijn schoonmoeder heeft hier gewoond, dus die kent Nederland wel, de nicht van mijn partner was hier echter voor het eerst. Voor haar een hele culture-shock op sommige momenten. Wat soms ook voor hilarische momenten heeft gezorgd. Waar ik dus niet bij was. Want ik was met Zoey thuis. Ik moest het achteraf horen. De enthousiaste verhalen.

Er werden meerdere leuke uitstapjes met hun gepland en gehouden. Logisch, kijken hoe Nederland is. En samenzijn met familie.

Maar het betekende met die uitstapjes wel steeds dat ik alleen met Zoey thuis achterbleef. In eerste instantie zou je denken, logisch, is het ook als je net bent bevallen, en met een newborn thuis zit. En dat is het ook natuurlijk.

Maar op die momenten kwamen gevoelens van vroeger weer naar boven. Ik voelde me zo eenzaam en alleen, en zelfs buitengesloten op die momenten. Ik werd er zo verdrietig van. En ik ben al een persoon die altijd alleen maar negatief over zichzelf denkt. Met de grootste dank aan mijn "moeder".

Tja, en dan ga ik al meteen in een negatieve spiraal zitten. En die wordt dan steeds negatiever. Ik bleef steeds als enige alleen thuis achter (met Zoey dan), het huishouden enigszins proberen bij te houden (als ik ergens een hekel aan heb dan is dat wel het huishouden), want ik vind dan wel dat ik me nuttig moet gaan maken (aangezien ik me al in alle opzichten nutteloos voel sinds ik me op mijn werk deels ziek moest melden vanwege wat achteraf bleek de oorzaak van het overlijden van ons sterretje Jaime, dat is nu zo ongeveer al bijna anderhalf jaar geleden). Terwijl de rest allemaal leuke dingen aan het doen waren, en ik maar weer in het huishouden bezig was. En dan werd ik helemaal verdrietig en depri als ik ook nog allemaal leuke en gezellige foto's op de familie-app voorbij zag komen. Ik vond het niet leuk en ook niet eerlijk.

Dan zei m'n partner achteraf wel bijvoorbeeld wel dan gaan we wel een keertje samen naar Amsterdam, of als Zoey groter is met ons vieren naar Schiphol toe. Maar voor mij hoeft dat dan niet meer. Het gaat om het moment zelf, iedereen is samen, en doet leuke dingen en ik zit hier maar alleen als een buitenbeentje thuis dat stomme huishouden te doen...

En tuurlijk snap ik wel, dat je met zijn allen wat leuks gaat doen, als je je familie maar eens in de zoveel tijd echt op bezoek hebt. Als we Zoey niet hadden, was ik ook zeker wel meegegaan op die momenten. Maar het helpt dan niet echt mee als je al zo'n verleden hebt, en dan ook nog eens net bevallen bent en dus nog vol met allerlei hormonen zit. Dus hopelijk gaat dat "ontzwangeren" snel. Stiekem wel blij dat dit de laatste keer (zwangerschap) was! Wij zijn compleet zo. ❤️