Één jaar na mijn borstkanker diagnose

Waar is de tijd naartoe? Oh ja – operaties, herstel, controles, therapie, kinderen opvoeden, het leven weer oppakken na de diagnose borstkanker. Dit is hoe het gaat, twaalf maanden later.

Het is precies een jaar geleden dat bij mij borstkanker werd ontdekt. Toen ik die diagnose kreeg, zo totaal uit het niets en helemaal onverwachts, had ik geen idee hoe mijn toekomst er uit zou gaan zien. Little did I know dat mijn leven er, na precies een jaar, weer helemaal anders uit zou zien. De kanker is weg, het leven gaat weer verder, en mijn oncoloog die ik vorig jaar nog dagelijks sprak en zag, spreek ik nu nog maar één keer in de zes maanden.

Ik ben het hele traject doorgelopen en kan zeggen dat ik nu aan de andere kant van de tunnel sta. Maar hoe gaat het nu ècht met me?

Als typische Nederlander zou ik zeggen ‘het gaat goed’. Maar helaas is dit niet helemáál waar. Ja, het gaat lichamelijk goed met me. Mijn wonden helen goed, ik ben weer aangesterkt en niemand ziet aan me dat ik een intens jaar achter de rug heb. Psychisch en emotioneel is het een heel ander verhaal. Het is zwaar. Vanaf de dag van de diagnose tot heden. Het blijft zwaar. Verwerken, accepteren, het nieuwe normaal. In mijn achterhoofd nog altijd de angst of het terug gaat komen.. Of mijn lichaam niet alsnog gaat reageren op de siliconen prothesen..

De lange, diagonale littekens op beiden borsten herinneren me dagelijks aan de weg die ik heb afgelegd. Trots dat ik het allemaal ‘maar even’ gedaan heb, maar ook een gevoel van gemis, van verdriet, en van schaamte.

Mijn nieuwe borsten voelen koud en onnatuurlijk. Mijn tepelcorrectie en tattoo zijn nog niet gedaan, dus het ziet er allemaal nog vreemd uit, alsof ik nog niet ‘af’ ben.

Naast mijn borsten voelt het alsof mijn brein ook een transformatie heeft ondergaan. Ik ben zó snel overprikkeld - drukte, harde geluiden, bewegende objecten, knipperende lichten etc komen veel sterker binnen en overweldigen me. Ook heb ik constant het gevoel dat er iets ergs gaat gebeuren 🥺 Volgens mijn oncologisch psycholoog zijn dit allemaal normale dingen die bij het verwerken horen, dus ik hoop dat het met de tijd minder zal gaan worden. Weten dat het oke is en erbij hoort maakt de klachten niet minder, maar het geeft me wel een gevoel van erkenning.

Vandaag, een jaar geleden, 8 Maart, Wereld Vrouwendag, zat ik voor de eerste keer aan tafel met mijn oncoloog en kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Mijn wereld stortte in.

Vandaag, 8 Maart, precies één jaar na mijn diagnose hoor ik dat iemand anders in mijn familie kanker heeft. Mijn wereld stort alweer in.

Ik heb nu een rugzakje met ervaringen en ik hoop dat ik deze geliefde persoon er doorheen kan slepen, net zoals zij mij door mijn zwaarste periode heen heeft gesleept.