Deel 2 - Verdacht van kindermishandeling

Deel 1 nog niet gelezen? Doe dit dan eerst 😊 

https://mamaplaats.nl/blog/baby/ineens-werden-we-verdacht-van-kindermishandeling

Dag 6. 22 december. 

Koen was bij Gijs blijven slapen en de volgende ochtend ging ik weer naar het ziekenhuis. Max kon gelukkig weer een dagje bij opa en oma blijven, zodat wij volle focus hadden voor Gijs. De andere twee moesten naar school en de BSO. Toen ik in het ziekenhuis aan kwam, zag hij er weer precies uit als de dag ervoor. Voor het moment van de punctie. Zijn oogjes stonden weer zo gek en zijn fontanel was weer bol. Wat een ellende. Het was zo ontzettend zielig voor het ventje. Je zag ook echt dat hij weer veel pijn (hele erge hoofdpijn waarschijnlijk) had en hij oogde weer een stuk zieker. Begin van de middag moest hij mee om bloed te prikken. Koen ging met hem mee, want ik lag op bed in een soort roes. Ik weet nog wel dat dit heel lang duurde, achteraf zijn ze bijna twee uur weggeweest. Het bloedprikken lukte niet, twee artsen hebben het meerdere keren geprobeerd en uiteindelijk is hij nog meegenomen naar het lab om daar geprikt te worden. 

Toen ze net een uurtje weg waren, stonden er ineens drie dames naast mijn neus. Een dame van Veilig Thuis, van de Raad van de Kinderbescherming en van Jeugdzorg. Ik was nog steeds nauwelijks aanspreekbaar, had nauwelijks geslapen, was veel aan het huilen en stilletjes voor mij uit aan het staren. Ze stelden mij wat vragen en ik gaf aan dat ik op mijn man wilde wachten. Toch gingen ze door met vragen en wederom gaf ik aan dit nu niet alleen aan te kunnen. Op dat moment kwam er ook nog een verpleegkundige binnen met een toestemmingsformulier. Die moest ik tekenen zodat het Sophia gegevens mocht uitwisselen met het LECK: Landelijk Expertisecentrum voor Kindermishandeling. Ik had het gevoel dat ik in een slechte film was beland, een nachtmerrie. Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij ben ik flink tekeergegaan en ineens ging
iedereen weg en zouden ze later wel terugkomen. Ik was nog steeds het bed niet uit geweest, draaide mij weer om en daar kwamen de tranen weer. Een tijdje later kwam Koen binnen met die arme Gijs. Direct
kwamen de dames weer binnen om nu dan wel echt met ons het gesprek te voeren. Ik zat erbij, gaf antwoord op de vragen, maar weet er niet heel veel meer van. Het enige wat ik nog weet, is dat het op een gegeven moment een heel normaal en bijna ‘gezellig’ gesprek werd. Dat ik ineens dacht, ho even, we worden hier wel verdacht van kindermishandeling. Nu hebben we het ineens over anekdotes van ons gezinsleven. Hoe bizar is dit?! Na dit gesprek gingen ze in overleg met allerlei partijen en ze zouden na een uurtje terugkomen. Uiteindelijk kwamen ze een paar uur later terug, het was al tegen 20 uur en Koen stond op het punt om met Max naar huis te gaan. Hij moest tenslotte ook gewoon naar bed en we hadden niet verwacht dat ze die avond nog terug zouden komen. De dames kwamen vrij vrolijk binnen voor mijn gevoel. We gingen weer zitten en ze
zeiden ons dat ze positief nieuws hadden: Er is tot nu toe geen reden om aan te nemen dat jullie Gijs mishandeld hebben. We zien een liefdevol gezin die vanaf het begin direct aan de bel heeft getrokken, altijd naar afspraken in het ziekenhuis en bij het CJG zijn geweest en naar de huisarts gingen als er iets met de kinderen aan de hand was. Vanaf de geboorte waren we inderdaad bijna wekelijks bij een specialist geweest, al dan niet voor controle, of verkoudheid, ontstoken oogje… Het lijkt mij als je je kind daadwerkelijk zou mishandelen, dat je dan niet bijna wekelijks iemand je kind laat onderzoeken. Ze zeiden dat er geen reden was voor verdenking en er werd geen melding gedaan bij de Raad voor de Kinderbescherming. Maar omdat verdere onderzoeken nog plaats moesten vinden, moesten ze dit wel afwachten en stonden we wel onder toezicht. Dit was heel dubbel. Ook moest Max onderzocht worden op vormen van kindermishandeling, dus ook hij moest en CT-scan ondergaan. Om mijn oudste twee kinderen ook te onderzoeken/spreken, vonden ze nog wat ver gaan, aangezien er geen vermoeden meer was. Maar wellicht dat dit nog wel moest gebeuren, als zij dit nodig achtten. Hier moesten we wel enorm dankbaar voor zijn en dit als zeer positief zien zeiden ze. Daarnaast werd ons ten zeerste aangeraden, ze konden ons niet verplichten wederom omdat er geen vermoeden meer was, om een 4-ogenbeleid te hanteren. Dit hield in dat wij 24 uur per dag iemand vanuit onze sociale kring bij ons moesten hebben en niet meer alleen voor Gijs moesten zorgen. Wat gebeurde hier?! Ik draaide door, barstte in huilen uit en kon nauwelijks meer uit mijn woorden komen. Ik ben in bed gaan liggen en heb niets meer gezegd. Koen heeft het gesprek nog een soort van afgerond en moest toen echt naar huis met Max. Daar lag ik dan, alleen met Gijs. Ik durfde hem nauwelijks nog aan te raken omdat ik bang was dat ik iets verkeerd zou doen, althans, dat iemand mij daarvan zou beschuldigen. Voor alles haalde ik de zuster erbij. Dit was een complete nachtmerrie waarin we waren beland en het leek steeds erger te worden. Toch stond het voor ons direct vast dat wij niemand gingen regelen om 24 uur bij ons te zijn, om ons te controleren bij de zorg van Gijs. Wij wisten zeker dat we dit niet gedaan hadden, dus we hoefden ons ook niet ‘in te dekken’ zoals Veilig Thuis het noemde. Daarnaast lagen we op zaal, met allemaal ramen zodat iedereen ons altijd kon zien. We lieten de gordijnen open en waren in alles zo transparant mogelijk.

Het leek wel alsof er een grote rode sticker op onze deur zat met VERDACHTEN erop geschreven. Iedereen die binnenkwam, artsen of verplegers, benaderden ons voor ons gevoel heel anders. Een of twee misschien niet, daar heb ik ook goede gesprekken mee gehad gaandeweg deze periode. Het meest nare vond ik dat iedereen letterlijk zei: We zullen jullie nu niet anders behandelen. Het gaat ons om de beste zorg voor Gijs en houden ons afzijdig van het onderzoek naar jullie. Maar dat dit überhaupt gezegd kon worden tegen ons, dat was verschrikkelijk en niet te bevatten. 

Dag 7. 23 december. 
Mijn verjaardag. Meest gekke verjaardag ooit. Allereerst natuurlijk om wakker te worden in een ziekenhuis, bij je doodzieke kindje. Niet bij je andere kinderen. Op de een of andere manier heb ik al vanaf het begin dat we in het ziekenhuis zijn, een bepaald soort schuldgevoel naar de andere drie toe. Mama in één keer compleet weggerukt uit het gezin. Dit was ook al zo tegen het eind van de bevalling en de eerste weken dat Max & Gijs op de neonatologie afdeling lagen. Een heel naar en vervelend gevoel, want natuurlijk weet ik ook wel dat ik hier niets aan kan doen. Toch blijft dat gevoel aanwezig en heb ik het mezelf opgelegd om er toch voor iedereen zoveel mogelijk te willen zijn. Dit is bijna niet te doen, maar ik doe mijn best. Los van heel het Veilig Thuis verhaal, maakten we ons natuurlijk gigantisch veel zorgen om Gijs. Want er werd niet veel duidelijk over de behandeling. Gek is dat, hoe alles eromheen eigenlijk het ziek zijn van Gijs overkoepelde. Ik was mij daar heel bewust van en vond dat echt vreselijk. Die dag was het voornamelijk wachten, wachten, wachten. De kerstdagen stonden voor de deur en wij hoopten voor de kerst wel te horen wat het verdere behandelplan zou worden. Want dat wij voorlopig het ziekenhuis niet zouden verlaten, was wel duidelijk. De puncties konden niet te snel achter elkaar gedaan worden, dus op Eerste Kerstdag zou hij weer een punctie krijgen. Omdat het zo snel weer volgelopen was met vocht in zijn hoofdje, twijfelden de artsen even of het een dag eerder zou gebeuren, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd. Wij moesten wel keuzes gaan maken voor de Kerst. We wilden het voor mijn oudste twee zo normaal mogelijk laten verlopen. Ze hadden in relatief korte periode al zoveel dingen meegemaakt op medisch gebied m.b.t. de tweeling en mijzelf. Ik wilde niet dat nu ook nog hun Kerst in het diepe zou vallen. Dus voor hoever mogelijk hadden we besloten onze planning door te laten gaan. Alleen zou Koen dan bij Gijs in het ziekenhuis blijven. 

Dag 8. 24 december. 

Ik werd wakker en had met Koen afgesproken dat ik wat later naar het ziekenhuis zou komen. Er stonden geen belangrijke afspraken voor Gijs op de planning in de ochtend en hoe gek ook… Het huishouden ging ook gewoon door. Het was thuis een ontplofte bende na een week om en om in het ziekenhuis zijn, de kerst in aantocht en een heel gezin wat thuis ook nog gewoon doordraaide. Eind van de ochtend ging ik weer naar het ziekenhuis. Die dag zouden Esmee en Bram weer naar ons komen en ook zouden zij eindelijk even langskomen in het ziekenhuis. De planning voor kerstavond was dat we bij ons zouden gourmetten, de kinderen vinden dat fantastisch, dus dit gingen we ook doen. Mijn moeder had ze opgehaald en ze kwamen met z’n drieën even kijken bij Gijs. In de loop van de middag kreeg Gijs en echo van zijn hoofd en daarop zagen ze inderdaad weer flink wat vocht. Wat wij al verwacht hadden, aangezien zijn fontanel weer bol stond en hij weer minder comfortabel was. De dag erna zou hij weer een punctie krijgen, het was dus weer rustig afwachten. Ik ging naar huis met iedereen om er daar een zo gezellig mogelijke avond van te maken. Tijdens de cadeautjes uitpakken, videobelden we met Koen zodat hij er toch een beetje bij was. Uiteraard mochten de kinderen zijn cadeaus openmaken, als ook die van Gijs, dit vonden ze wel wat. Nadat alle kinderen op bed lagen, bleef mijn moeder nog een tijdje hangen en dronken we gezellig een wijntje. Toen ze weg was, belde ik nog even met Koen en ging toen ook naar bed. Ondanks de ‘leuke’ avond, voelde ik mij zo rot vanbinnen. We hadden trouwens besloten om niets te zeggen over Veilig Thuis tegen de mensen om ons heen (op één of twee hele goede vrienden na). We vonden het zo erg, schaamden ons een soort van en waren bang voor de mening van anderen. Waar rook is, is vuur. Zo dachten wij. Er zullen heus mensen zijn die zouden denken, tja je weet het niet, je kunt bij niemand achter de voordeur kijken, wie weet hebben ze het wel gedaan. Ondanks dat het een bewuste keuze was, was het echt wel heel moeilijk om met niemand te kunnen delen. Gelukkig hadden we heel veel steun aan elkaar. 

Dag 9. 25 december. 
Klote kerst. Normaal mijn favoriete tijd van het jaar. De mensen die mij kennen, weten dat ik leef voor kerst en winter. Om 8 uur ’s ochtends stond ik verse lasagne te maken voor Koen, aangezien ik die dag zou gaan bowlen en steengrillen met de schoonfamilie. Toch ook een lekker kerstdiner voor Koen. Ik bleef nog even thuis met de andere drie kinderen, zodat ik wat in huis kon doen. Ook was er in het ziekenhuis niet veel om te doen voor Esmee en Bram, dus we wilden ze daar ook niet te vaak een lange tijd laten zijn. Rond 10 uur stuurde Koen foto’s van een bezoekje van de kerstman met zijn kerstelfjes. Zij kwamen langs bij alle zieke kinderen die opgenomen lagen. Wat een leuk initiatief van het Ronald McDonald huis. Toen ik die foto zag, besefte ik pas hoe trots ik op deze papa ben. Drie maanden geleden papa geworden, van een tweeling nog wel, een hele goede bonuspapa met ineens de complete zorg over drie kinderen als ik in het ziekenhuis bleef bij Gijs. Het was nogal wat. Maar wat deed hij het goed. Nog steeds ben ik zo super trots op hem! Ik wilde op tijd naar het ziekenhuis gaan, maar dit mislukte. Ik trok het even niet meer. De kinderen moesten echt nog onder de douche, ik wilde alles gelijk meenemen voor ‘s avonds, thuis opruimen, Max was al een uur aan het huilen, toch een leuk kerstontbijt maken voor de kinderen. Uiteindelijk ging ik nu voor een uurtje naar het ziekenhuis en voelde ik mij weer schuldig. Deze keer niet naar de drie die bij mij waren, maar naar Koen en Gijs. Toen we daar aankwamen, stonden er meerdere mensen om Gijs heen. Ik schrok, had geen idee wat er aan de hand was. Koen zag lijkbleek en toen ik Gijs zag, schrok ik nog erger. Hoe hij erbij lag, leek het wel of hij niet meer leefde. Het was zo ontzettend eng. Gelukkig leek het erger dan het was. Hij had een punctie gehad, dit leek goed te zijn gegaan en Koen liep met hem terug naar de kamer. Toen hij hem in bed legde, begon hij keihard te krijsen en daardoor pakte hij hem weer. Toen ging ineens zijn hartslag naar beneden (hij lag nog steeds aan de monitor) en hij ging out. Hij drukte direct op het alarm en er kwam gelijk personeel. Gelukkig kwam hij snel weer bij. De dokter werd er direct bij gehaald en hij werd gecontroleerd. Dat was het moment dat ik binnenkwam. Een half uur later moest ik weer weg om te gaan bowlen en steengrillen. Dit was alles wat ik dus niet wilde en het ging compleet tegen mijn gevoel in. Maar wij stonden daar in onze mooie kerstkleding, kinderen dolenthousiast voor de activiteit. Voor de kinderen probeerde ik er zo’n leuk mogelijke middag van te maken, maar de zorgen rondom Gijs hadden heel erg de overhand. Begin van de avond bracht ik de kinderen naar hun vader om daar kerst te vieren en ging ik weer naar het ziekenhuis. Daar hebben we samen Home Alone gekeken terwijl Max en Gijs lekker lagen te slapen. Daarna ben ik weer met Max naar huis gegaan.

Dag 10. 26 december. 

We hadden nog lang liggen appen toen ik ’s avonds thuiskwam. Het is zo’n verschrikkelijke situatie. De zorgen rondom Gijs, de onduidelijkheid, de periode die het nu al duurde en nog lang niet ten einde leek te komen, de situatie rondom Veilig Thuis die nog langer duurde met de kerstdagen ertussen. Wat zo verschrikkelijk is, is dat je in deze periode elkaar zo hard nodig hebt maar niet bij elkaar kunt zijn. Dit gevoel ging ons opbreken. Mensen om ons heen steunden ons natuurlijk. Iedereen wilde helpen en stond voor ons klaar. Voor onze naasten was het ook een verschrikkelijke situatie. Maar de enige die echt wisten hoe dit voelde, waren wij tweeën. En juist dan kun je niet samen zijn. Een emotionele rollercoaster waar we niet uit kwamen. Die knuffel op de bank of juist die arm om je heen net voor je in slaap valt, het was er niet. Dit maakte het nog wel 10x zwaarder dan het al was. Het was echt overleven. Die dag stond er niet veel op de planning. Ik zou weer redelijk op tijd met Max naar het ziekenhuis gaan. Maar hij moest nog in bad, even slapen, ik deed snel wasjes, wilde toch een gezonde maaltijd voor Koen meenemen (voor het eten in het Erasmus moest je betalen én het was niet te eten), haalde een stofzuiger door het huis, het leek mij fijn om zelf ook een keer onder de douche te gaan, moest weer dingen meenemen voor Gijs, nadenken wie er in het ziekenhuis zou blijven, wat ik dan weer mee moest nemen aan spullen. Mijn hoofd draaide overuren. We besloten om ’s avonds eten te bestellen, zodat ik niet ook nog hoefde te gaan staan koken. Ik ging douchen, maar ik stortte in. Ik kon ineens alleen nog maar huilen. Het was inmiddels 13 uur en ik had nog niet gegeten, één kopje koffie op. De komende dagen zou ik Koen nauwelijks zien, want hij moest ook weer naar kantoor en had de zorg over Esmee en Bram vanaf woensdag. Toen ik een uurtje later in de auto zat naar het ziekenhuis, voelde ik eindelijk wat rust. Toen ik een paar minuutjes onderweg was, voelde ik mij ineens heel duizelig worden. Mijn hart klopte heel raar en ik kreeg geen adem meer. Steeds meer had ik het gevoel dat ik stikte. Ik zit met een baby in de auto, dit gaat niet goed dacht ik. Ik zette de auto op de vluchtstrook ergens op de A20. Alles begon te tintelen, ik voelde mijn armen niet meer en kreeg geen lucht. Ik ga hier dood, ging door mijn hoofd. Ineens had ik het door, ik ga niet dood, ik heb een hele erge paniekaanval en ben mega erg aan het hyperventileren. Ik probeerde heel erg te focussen op mijn ademhaling en merkte dat ik iets rustiger werd. Ik belde Koen en moest heel erg huilen. Hij heeft mij geprobeerd rustig te krijgen en gezorgd dat ik weer verder durfde te rijden. Ik stond tenslotte nog op de vluchtstrook, wel veilig, maar geen plek om langere tijd stil te staan. Toen ik in het ziekenhuis aan kwam, lag ik er helemaal af. Ik had zo’n bizarre hoofdpijn en moest direct gaan liggen. De neuroloog van Gijs liep toevallig rond en zag dat het niet goed ging met mij. Ze gaf mij iets tegen de hoofdpijn, praatte een tijdje met me en zei dat ik even moest gaan slapen. De rest van de dag ben ik in het ziekenhuis gebleven, het ging weer wat beter. We hebben ’s avonds eten besteld en het was een ‘gezellig’ kerstdiner. Ik bleef bij Gijs en Koen ging met Max naar huis. Hij moest die dag erna weer gaan werken. 

Volgende week volgt deel 3, het laatste deel. Voor foto's van bovenstaande dagen bezoek mijn Instagram pagina 'Koffiemeteentweeling'