Besef jij wel wat je hebt?

*De baby die voor altijd een baby zou blijven*

We hebben ze allemaal op de Spoedeisende Hulp, van de collega's achter de balie tot de spoedeisende hulp-artsen: casussen die ons vormen - en die we nooit meer vergeten.. -

Het is alweer een paar jaar geleden, maar mijn herinnering aan de hieronder beschreven casus is en blijft kraakhelder.

Het was een rustige dagdienst, waarop we alle ochtendkamercontroles hadden gedaan. Op een paar patiënten na was de Spoedeisende Hulp praktisch leeg. We zaten met 4 collega's in de koffiekamer voor overleg, toen onze doktersassistente, die bij de balie zat, opeens begon te schreeuwen om hulp: 'Blauw kind bij de balie, blauw kind!'.

We schoten van onze stoel af en renden naar de wachtkamer toe. Daar trof ik een jong gezin aan met een 6 weken oude baby. De moeder was totaal in paniek en schoof de baby meteen in m'n armen. Het kindje voelde lauw aan, had een grauwe kleur en gaf geen kik. Zo werd ze aangetroffen in haar wieg. In alle haast zijn we de traumakamer in gerend, waar we constateerden dat de baby geen ademhaling meer had - dus geen circulatie - en daarmee reanimatie behoeftig was.

De arts startte de beademing en ik de compressies. Dit was voor mij de eerste keer dat ik een baby reanimeerde. De collega's om ons heen hielpen waar nodig was - het reanimatiesein werd uitgezet, de ouders werden opgevangen, de couveuse werd gehaald en de kinderarts werd gebeld. Het was een enorme drukte in de traumakamer, vol met mensen die aan het vechten waren voor dit kleine meisje.

Na bijna een uur hebben we de strijd helaas op moeten geven.. De schreeuw van de ouders in de verder doodstille ruimte zal niemand vergeten. Een collega heeft snel het kleine lichaampje in een doek gewikkeld en aan ouders gegeven, waarna velen de kamer verlieten om de ouders de ruimte voor hun verdriet te geven.

Ik ben zelf ook even buiten gaan staan met een paar collega's. We lieten onze emoties de vrije loop. Praktisch alle aanwezige collega's hadden in die periode zelf een kindje onder de 1 jaar - mijn oudste was toen pas 8 maanden. Het raakte iedereen. Op zo'n moment waardeer ik onze collega groep nog even extra; we kunnen lachen met elkaar, gefrustreerd zijn, maar ook op elkaar steunen met dit soort casussen. De geestelijk verzorger was bij de ouders en wij konden als team de situatie even nabespreken.

Hierna hebben een collega en ik nog geholpen met het zogeheten 'post mortum' onderzoek, een onderzoek waardoor de mogelijke doodsoorzaak kan worden vastgesteld (CT-scan, urine onderzoek etc). Toen alles klaar was, hebben we ouders alle tijd gegeven om afscheid te nemen en met lege handen weer huiswaarts te gaan.

Toen de ouders naar huis gingen, kwam de vraag waar ze hun kleine meisje neer mochten leggen. Aangezien in zo'n geval de begrafenisondernemer nog geregeld moet worden, verblijven overleden patiënten een minimale tijd bij ons in het ziekenhuis in de koeling. Meestal duurt het 24 uur voordat de overledene thuis (of elders) opgebaard ligt. De moeder zag er erg tegenop om haar kleine baby alleen in een kamer te laten liggen - of ik haar vast wilde houden tot de medewerkers van het mortuarium kwamen. Natuurlijk heb ik hiermee ingestemd. Ik heb zo'n 45 minuten met het net overleden meisje in m'n armen gewacht op het vervoer naar het mortuarium.

Het kleine bakje waar de medewerker het kindje in vervoerde leek zo van de kraamafdeling te komen. Waarschijnlijk had ze haar eerste uren na de bevalling hier ook in doorgebracht.

Het lastige van werken op de Spoedeisende Hulp is het soms niet stil kunnen staan bij dit soort heftige gebeurtenissen; die dienst gaat door. De medewerker van de IC en de medewerker van de CCU waren ook erg van slag, maar konden van de bezetting af en snel naar huis. Mijn collega en ik stonden een kwartier later weer gips aan te brengen bij een jongen van ca 9 jaar en een ietwat geïrriteerde vader omdat 'zijn zoon voor de zoveelste keer iets gebroken had en dus in het gips moest'..

Thuis heb ik het logeermatras gepakt en ben ik naast mijn 8 maanden oude kindje gaan liggen. Hopende dat ik hem mag zien klimmen en vallen, opstaan, groeien en ontdekken. Pas na ruim een week durfde ik hem weer alleen te laten slapen.

Ook nu ben ik dit verhaal (na zoveel jaar), tranen wegslikkend aan het tikken. Niet blij met de weggedrukte-huilbui koppijn die ik nu voel opkomen, maar wel gerust dat ik na zoveel jaren nog steeds emoties heb bij mijn werk.