Gevallen, of toch niet?

Deze casus is al van enkele jaren terug, maar maakte destijds veel indruk op ons. 

Er was een kindje van 6 maanden aangemeld bij ons, via de huisarts met trekkingen. Onder trekkingen vallen mogelijk insulten of convulsies. Dit meisje kwam aan in de maxicosi onder begeleiding van beide ouders. Mijn collega die ze ontving, had binnen enkele minuten door dat het 'goed mis' was met de baby en schakelde hulp van de eerste collega die hij vond in. Toen ik het kindje in de maxicosi zag, snapte ik gelijk wat er aan de hand was: het meisje lag met een zogehete dwangstand van het hoofd (naar 1 kant), ogen weggedraaid en had schokken over het gehele lichaam, gestrekt. 

Ouders gaven aan dat het kindje uit de handen van moeder was gevallen, toen ze boven het ledikantje hing. Ze zou opeens een vreemde en wilde beweging hebben gemaakt, waardoor moeder haar uit haar handen liet glippen en mogelijk had de baby hierbij een rand van het ledikantje geraakt. 

De aangesnelde arts (als wij als gespecialiseerd verpleegkundige aangeven dat wij NU een arts nodig hebben, wordt dat gelukkig zeer serieus genomen), wilde direct een CT-scan maken. In de CT-ruimte kwam ook de neuroloog (op de hoogte gebracht door de SEH arts), met ferme passen binnen, net toen de CT afgedraaid werd. De ruimte viel stil. We zagen meerdere breuken in de schedel van het kleine meisje en zowel bloedingshaarden als zwelling in de hersenen. De kans dat dit door een mogelijke val kwam, werd met de minuut kleiner. Moeder en vader bleven het gehele proces ook angstvallig op de achtergrond en liepen (achteraf gezien) absoluut niet over van ongerustheid. Wij echter wel. 

Als de hersenen gaan zwellen, komen deze op een bepaald punt in de verdrukking - de schedel geeft niet mee. Wanneer de druk in de hersenen te hoog wordt, is het soms nodig de hersenen ruimte te kunnen geven om te kunnen opzwellen. Hierbij dient de schedel te worden geopend. Er wordt dan een ingreep verricht, waarbij een groot deel van de schedel wordt verwijderd. Dit 'schedelluik' wordt dan bewaard om later, in betere klinische conditie, terug te kunnen plaatsen.

Echter, de trekkingen in combinatie met de CT-scan lieten zien dat dit kindje al een enorme zwelling in de hersenen had zitten, waardoor deze al in de verdrukking waren gekomen. Als wij een vermoeden van kindermishandeling hebben of er is een onduidelijke oorzaak van de letsels, wordt het hele lichaam nagekeken op letsels.

Hierbij vonden wij op de linker knie van het meisje meerdere blauwe/rode plekken, gelijk aan grootte van een duim en omliggende vingers. Dit was voor de neuroloog (van de oude stempel) genoeg om de ouders duidelijker aan de tand te voelen. Wij waren in de tussentijd enorm druk met het kindje te stabiliseren en academische hulp en overplaatsing voor haar te regelen - maar het stem verhef van de neuroloog liet niets aan de verbeelding over. Ouders bleven echter bij hun verhaal, waarop de politie is ingeschakeld en een letsel specialist het verdere oordeel heeft mogen geven over de verwondingen en de waarschijnlijke oorzaak van het letsel bij deze baby.  

De plekken op de knie bleken een afdruk van het vastgrijpen van het meisje aan het been te zijn; waaraan de baby vervolgens tegen een hard object is geslagen, met een enorme kracht. De ouders hebben hierna niet aan de bel getrokken maar afgewacht, alsof er niets aan de hand was. 

Uiteindelijk zijn de ouders uit de ouderlijke macht gezet en heeft het meisje blijvend hersenletsel opgelopen, waardoor ze een forse lichamelijke en verstandelijke beperking heeft voor de rest van haar leven. 

Dit soort situaties komen gelukkig amper voor, maar het raakte iedereen diep. Alle ouders met slaapgebrek kennen denk ik wanhoop van een blijvend huilende baby. Gelukkig geven de meeste ouders dit op tijd aan en schakelen ze hulp in. Of leggen ze hun kind even weg en gaan op een rustige plek kalmeren. 

Onherroepelijk zullen ouders dit nooit zo hebben bedoeld - maar dit kind is alsnog van haar leven beroofd.. Ze zal niet haar leven kunnen indelen zoals zij dit wilt, buitenspelen, zelfstandig eten, praten - dit is haar allemaal ontnomen.. In een fractie van een seconde waarin ouders hun geduld verloren..