Yes! Mijn vliezen zijn gebroken

We zijn weer op controle geweest in Leiden. Alles ziet er mooi uit en ik heb al 1cm ontsluiting. Dat hoeft nog helemaal niets te betekenen natuurlijk. ‘Mevrouw, ik vind vrijdag wel een mooie dag om u in te leiden’ zegt de gynaecoloog. Ik schrik een beetje, hoewel ik wist dat dit er aan zat te komen. Wat zijn we trots en blij dat onze meisjes na zo’n zwangerschap nog lekker in mijn buik zitten en ik ingeleid moet worden. Dat had echt niemand gedacht. Toen ik met 19 weken gekaderd ben, maakte we een grapje en zeiden:’ zo, we gaan ervoor om met 36 weken ingeleid te worden’. Want ivm de TTS operatie willen ze mij liever niet langer laten doorlopen omdat de placenta dan ‘op’ raakt. En door de laseroperatie zijn er meer risico’s na 36 weken zwangerschap. Vrijdag ben ik 35.4 dus ik zeg tegen de gynaecoloog dat ik het nog wat vroeg vind. Hij stelt mij gerust en zegt dat de meiden het super goed doen en dat dit voor mij een prima termijn is. Hij weet van mijn angst om ingeleid te worden en we praten er over tot ik, redelijk gerust, het ziekenhuis kan verlaten. Hij maakt bij de deur jog een grapje ‘ Mariska, gezien jouw geschiedenis, zijn de meiden er voor de lunch wel!’ We lachen er allemaal hard om en wij gaan weer onderweg naar huis.

Vrijdag is mijn schoonvader jarig, maarja, hij viert het toch nooit. We gaan naar huis en vinden het spannend dat het nu dan eindelijk gaat gebeuren. Vrijdag worden wij weer papa en mama van twee mooie meisjes. 

Ik vind het super spannend! Zal het allemaal goed gaan? Hopelijk krijg ik geen weeenstorm waar ik zo enorm bang voor ben, Hoe lang moeten ze straks in Leiden liggen? Enzovoorts... ik pieker mij suf en ga iedere avond met buikpijn van de zenuwen naar bed. 

De dagen kruipen voorbij en ik maak alles klaar voor vrijdag. In de nacht van woensdag op donderdag schrik ik wakker :’ mijn vliezen zijn gebroken!!!!’ Ik spring uit bed, en dat was voor mijn doen echt super s nel! In mijn loopje naar de badkamer maak ik Jeff wakker en zeg dat mijn vliezen gebroken zijn. Hij schrikt zich rot en pakt snel de telefoon om naar Leiden te bellen. Ik ben zo intens gelukkig dat mijn vliezen uit zichzelf gebroken zijn en hoop zò erg dat mijn lijf dit zelf gaat doen en dat ik niet ingeleid hoef te worden. Ik geloof in de kracht van de natuur. 

We mogen in ons eigen ziekenhuis op controle omdat ze mij niet helemaal naar Leiden willen laten rijden omdat mijn vorige bevalling zo snel ging. We bellen mijn moeder die direct komt om op onze dochter te passen en wij vertrekken met de koffer naar het ziekenhuis.

Wanneer ik uitstap bij de nachtpost lijkt het wel een film, een enorme plons vruchtwater stort op de grond. Oeps! Zeg ik en loop naar binnen. Ik mag gelijk doorlopen en laat een heel spoor van vruchtwater achter... sorry...

Eenmaal aan de CTG is er inderdaad weer weeenactiviteit te zien. Het LUMC wordt ingelicht en we besluiten om in ons eigen ziekenhuis te blijven. Als ze dan echt geboren gaan worden kunnen ze ons hier ook goed helpen en zijn onze meiden dichtbij. Wordt vervolgd...