Wow, zo kan een bevalling dus ook gaan!

Maar mijn derde bevalling ging super goed! Ik ben zo blij met hoe het gegaan is.. Zo'n wereld van verschil met de vorige twee. Ik was al blij geweest als het in ieder geval niet weer zou zijn geëindigd met een vacuümextractie, of als het in ieder geval niet weer zou zijn begonnen met een inleiding.. Maar dat het spontaan zou beginnen, voor de helft thuis zou verlopen, níet eindigend met een vacuümpomp én zo'n mooie ervaring zou zijn, dat had ik niet durven hopen! Met als kers op de taart ook nog een heel tevreden baby'tje meteen na de bevalling aan de borst..

Het begon om een uur of 4 s'morgens, ik werd wakker met de eerste weeën.. Nog heel goed te doen hoor, om het kwartier en niet heftig. Die ochtend eerst even de kinderen naar school gebracht en om 09:15 zou er voor de derde keer een strippoging gedaan worden. De vorige twee keren mislukten, het zat toen nog allemaal zo ver naar achteren dat de verloskundige er niet eens bij kon komen. En dat terwijl ik al 41 weken en 2 dagen zwanger was! Kleine had nog geen enkele haast om geboren te worden leek het. Tot vandaag.. Het strippen lukte en daarna zette de weeën gestaag door. Mijn man ging naar het werk en de kinderen waren naar school en peuterspeelzaal. Ik vond het heerlijk alleen te zijn nu, heb nog van alles gedaan in huis op mijn eigen tempo met een muziekje aan, zo nu en dan weeën wegpuffend. Tussen de middag kwam mijn moeder langs om de kinderen weer van school te halen (fietsen in deze staat leek me toch niet zo fijn meer). Tijdens het broodje eten aan tafel zat ik ook niet zo heel rustig meer, mijn moeder stelde voor de kinderen mee te nemen naar huis voor een nachtje logeren. Wat een goed idee! Dus ik pakte gauw even hun logeertasjes in, hele dikke knuffel voor beide en misschien dat hun broertje of zusje wel geboren zou gaan worden vandaag.. Ze vonden het erg spannend en wilden eigenlijk niet weg. Maar logeren bij opa en oma hadden ze toch ook wel heel erg zin in, dus daar gingen ze.

Ik had het rijk weer alleen, heerlijk. Heb het baby wiegje boven nog opgemaakt, laatste wassen gedraaid en nog een stel kleine vogelhuisjes zitten schilderen voor op het schilderij boven het bedje! De weeën kwamen steeds sneller achter elkaar zo in de loop van de middag. Tijdens het verven van het laatste huisje kon ik me niet goed meer concentreren, het kwastje beetje trillend in mijn hand, misschien werd het eens tijd om te gaan timen? Ik download even zo'n appje en ondertussen komt mijn man weer thuis van het werk. Hij kijkt mij aan en ziet gelijk oh ooh.. Het is menens of niet? Yup.. Ik loop inmiddels een beetje doelloos door de kamer, over mijn rug wrijvend als het heftig is. Om de drie minuten komt er een, maar ze duren nog niet heel lang, dus ik wacht nog wat langer. Mijn man doet gauw nog even wat patatjes in de oven en een bamischijf, bamischijf? He bah.. Toch smaakte hij bijzonder goed! (Al had ik er later in de bevalling wel last van).

Tegen een uur of 18:30 belde ik de verloskundige maar eens, ik had geen idee of dat al nodig was, ik had immers nog niet eerder een spontane bevalling meegemaakt. Maar ze zou even langskomen om te kijken hoe ver ik was. Bij binnenkomst bleek het een vervangster van de vervangster te zijn, daar schrok ik wel even van, ik kende haar dus helemaal niet. Ze was nog heel erg jong ook.. Maar wat een fijn iemand was dat! Na even kennis gemaakt te hebben en verteld hoe de dag verlopen was ging ze voelen hoe ver ik was. 1 Centimeter... Neeeeee dacht ik én zei ik hardop. De moed zonk me even in de schoenen, ik was nog niks opgeschoten sinds die morgen bij het strippen. Ze stelde in eerste instantie voor om over 4 uren terug te komen bij mij. Maar 4 uren leken me zo lang! Ze zag de schrik op mijn gezicht en besloot even te bellen of het misschien mogelijk was dat ze bij mij kon blijven om me te ondersteunen. En dat kon toevallig! Ze hielp me houdingen vinden die prettig waren, gaf druk op mijn rug tijdens de (rug)weeën en liet ook aan mijn man zien hoe hij dat kon doen bij mij. Ze hielp me onder de douche, stond er zelfs bij onder in haar kleren om nog steeds die druk te kunnen geven.. Toen ik me dat besefte vroeg ik haar; "krijg jij niet enorme kletspoten zo?", "hoort erbij" zei ze lachend! Het douchen was wel fijn, maar ik bleef het net wat te koud hebben om echt te ontspannen. Dus we probeerden ook het bad nog even. Dat warme water was heerlijk, maar ik kon niet echt een fijne houding vinden met die dikke buik in de weg.

We waren inmiddels zo'n 2 uren verder en wel benieuwd hoe ver ik nu was. 3-4 Centimeter.. Okay, okay, dat vorderde nu in ieder geval wel, maar erg snel ging het niet. Ik had van te voren besloten dat wanneer de ontsluiting weer traag zou gaan (net als bij de vorige twee bevallingen), ik een ruggenprik wilde. Dus de verloskundige ging bellen met het ziekenhuis dat we eraan kwamen. Sowieso hadden we tegen deze tijd naar het ziekenhuis gemoeten, want thuis bevallen was geen optie vanwege de vacuümextracties beide vorige keren. Het ziekenhuis had een kamer voor me vrij en wij gingen op weg er naartoe. Het rijden in de auto met weeën had ik van te voren enorm tegenop gezien, maar viel me erg mee. Op de een of andere manier lukte het me om in een soort jeugdsentiment te gaan zitten, met mijn ogen dicht luisterend naar het geluid van de auto en de radio zachtjes aan alsof we weer met de auto op vakantie gingen naar Frankrijk net als vroeger. Aangekomen bij de parkeergarage van het ziekenhuis besloot ik ineens te willen lópen naar de verloskamers. Mijn man keek me verbaasd aan, maar ging maar niet in discussie. Dus lopend en om de 2 minuten puffend tegen een bloembak of een muur liep ik dat halve ziekenhuis door. (Ik hoopte stiekem dat het zou helpen voor de ontsluiting). Gelukkig was het avond en liepen er niet veel andere mensen rond in het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen bij de verloskamers werd ik opgewacht door een verloskundige die mij naar een kamer bracht. Het was de kamer naast die van mijn eerste bevalling, dus alles stond in spiegelbeeld t.o.v. mijn herinnering. De verloskundige van het ziekenhuis wilde ook even weten hoe ver ik was voordat ze de ruggenprik zou gaan regelen. Het was toen een uur of 21:30 en inmiddels zat ik op 6 centimeter. Dat was dan toch best weer snel gegaan! Het lopen had duidelijk geholpen. Ik was wel trots op mezelf dat ik het tot zo ver gered had! Maar de weeën waren tegen die tijd ook nauwelijks meer op te vangen en ik begon moe te worden. Dus die ruggenprik wilde ik nog steeds! Maar de verloskundige van het ziekenhuis vond het eigenlijk niet nodig.. Het was mijn derde bevalling en ik had al 6 centimeter, dus dat zou vast niet lang meer duren. Ze wilde geen bevalling in de lift op weg naar de anesthesist. Ik zelf wist wel beter, zo snel gaat het écht niet ineens bij mij! Mijn eigen verloskundige ging beleefd met haar in discussie en ook ik bleef volhouden dat ik wél die ruggenprik wilde. Ter compromis zei de verloskundige van het ziekenhuis dat ze zou gaan bellen met de anesthesist en als die nou toevallig meteen tijd zou hebben, dán zou het nog mogen. Gelukkig had hij toevallig tijd, dus werd ik meteen klaargemaakt om erheen te gaan. Wat infuusjes hier en daar, ctg op me aangesloten, weeën opvangend ondertussen.. Mijn man duwde nog altijd bij elke wee op mijn rug, in welke houding ik ook zat, stond of lag. Op het moment dat ik met bed en al naar de anesthesie afdeling gebracht werd moest mijn eigen verloskundige afscheid nemen en werd ik officieel overgedragen aan het ziekenhuis. Dit vond ik heel jammer, had haar graag erbij willen houden. Maar de gedachte aan de verlichting van de ruggenprik trok me nog meer.

Het plaatsen van de ruggenprik ging heel vlot en precies tijdens het zetten (wat in een rare houding moet en helemaal ontspannen..) bleven de weeën even uit, wat een mazzel had ik steeds! Tegen een uur of 23:00 voelde ik de verdoving zijn werk doen.. Wat een opluchting.. Ik kon eindelijk weer een beetje ontspannen. Ik bleef de weeën wel voelen, maar nu was het weer te doen. Vond het ook wel fijn dat ik wel íets bleef voelen, anders lijkt het ineens weer alsof er niks meer gebeurt. We kregen nog een ijsje (haha ja echt!) en toen werd ik weer naar de verloskamer teruggebracht. Daar dimden ze de lampen en ging mijn man even slapen. Ik soezelde ook wel een beetje af en toe en luisterde naar mijn eigen spotify lijstje met fijne liedjes. Af en toe kwam er even iemand kijken hoe het ging. Deze uurtjes leken eindeloos en vlogen voorbij tegelijk. Tot ik de eerste persweeën begon te krijgen, die kwamen dwars door de ruggenprik heen walsen. Wat een weeëngeweld was dat! Ik hoorde mezelf steeds diepere cavewoman geluiden maken en ineens "plop" knapten mijn vliezen! Een hele vloedgolf over het bed en de vloer heen. Dus toen drukte ik maar eens op het rode knopje. De baby was nog steeds niet ingedaald, dus ik vond het wel even spannend wanneer de vliezen zouden breken. Maar op het ctg was te zien dat er met de hartslag van de baby niets aan de hand was, dus dat zat wel goed. Er zat wel meconium in het vruchtwater, dus ze wilden liever de hartslag nu gaan volgen via een chipje op het hoofdje van de baby ipv de meetdingen op mijn buik. En ze wilden dan ook wel eens even weten hoe ver ik was..

Bijna 10 centimeter! Er zat nog een klein randje, dat moest nog even weg. Ik ging op de zij liggen waar dat randje zat en mocht wel al licht meepersen als ik dat zo voelde. Ik denk dat het tegen 02:00 s'nachts was toen. De ruggenprik was al uitgezet en niet heel lang daarna kon ik de persweeën echt niet meer tegenhouden, de pijn was in alle hevigheid terug maar nu zou het hopelijk ook niet lang meer gaan duren! De verloskundige (een andere trouwens dan die van eerder op de avond, wisseling van diensten) zag het aan mij en zei; "nou zullen we ook maar beginnen dan? Ben je er klaar voor?", "eh.. ja, okay!". Heel rustig coachte zij me er doorheen, dat deed ze zo goed. Korte duidelijke instructies, met hier en daar even een korte uitleg waarom. Er zat nog een verpleegster bij om te helpen en mijn man, verder was er niemand in de kamer. (Wat een verschil met de vorige keren waarbij de hele kamer vol stond met mensen en iedereen keihard "doorgaan doorgaan doorgaan" mee schreeuwde bij elke wee. Dat leidde me zo af!). Ik vond het wel heel zwaar en was onzeker dat het weer niet zou gaan lukken. De gynaecoloog was ook al stand-by gezet met zijn vacuümpomp. Maar na 18 minuten persen was daar toch echt, op eigen kracht, om 2:48 onze derde! Het moment dat het hoofdje bleef staan vond ik verschrikkelijk.. Wat duren die minuten tussen de weeën dan lang! Je voelt gewoon dat dat eigenlijk écht niet past!! En wat een opluchting als dan het lijfje erachteraan komt. Dat moment dat je baby op je buik gelegd wordt, daar doe je het allemaal voor. Dat is zo ontroerend.. En dan zie je je man naast je, ook met tranen in zijn ogen. Onze derde bleek een jongen te zijn! (We wisten deze zwangerschap niet wat het werd). En hij woog maar liefst 4,5 kilo! Dat was ruim een kilo zwaarder dan onze oudste twee. Ongelooflijk dat dat in mijn buik heeft gezeten.. én eruit heeft gekund! Niet lang na de geboorte kwam ook de placenta. Verder was ik helemaal niet ingescheurd of wat dan ook. Ik bloedde wel nog flink na, maar dat bleef net binnen beperken. Onze kleine jongen deed het super goed, hij had het geen moment benauwd gehad tijdens de bevalling en meteen nadat hij geboren was zat hij al te zoeken naar mijn borst. Ook dat had ik nog nooit meegemaakt.. Baby's die met vacuüm gehaald worden zijn vaak niet lekker na de geboorte. Ik werd even een beetje gewassen door de verpleegster, over getild op een schoon bed en toen konden we alle drie even slapen.

Later die morgen werden we overgebracht naar de kraamafdeling, kregen daar een uitgebreid ontbijt en bezoek van opa en oma met onze twee oudste kinderen! Prachtig om te zien hoe zij reageerden op hun nieuwe broertje. Ze keken naar hem, dan naar mij, dan weer naar hem.. Voelden voorzichtig aan mijn buik, ja die was toch echt leeg. Het moest nog wel even landen bij ze. 

Wat een belevenis was dit.. Het was zo'n andere ervaring dan de vorige twee keer. Nog steeds was het zwaar en spannend en de pijn soms ondraaglijk (ook duurde het in totaal toch ook weer zo'n 24 uur), maar desondanks voelde ik me de hele bevalling in mijn kracht staan. Ik voelde me goed begeleid en gesteund, er werd goed naar me geluisterd en op mij ingespeeld. Ik wist me op de een of andere manier veel beter over te geven aan de situatie ook. Misschien doordat het nu spontaan en vanuit mijn eigen lichaam begonnen was. Het had een hele rustige opbouw wat voor mij heel prettig was, daardoor heb ik tijdens die opbouw kunnen uitvinden wat voor mij goed werkte om de pijn op te vangen vóórdat het echt heftig werd. (Blijven lopen en afleiding zoeken, druk geven op mijn rug, concentreren op mijn ademhaling en op gedachten als: ik hoef niks met deze pijn, laat het gaan.. enz). En ik bleef achter mijn eigen bevalplan staan.

Wat een andere start maakt je kindje dan, als de bevalling zo goed gaat. En jij zelf ook als moeder! Op deze manier is het een positieve versterkende ervaring waar ik dankbaar op terug zal blijven kijken dat ik dat mee heb mogen maken. (Ondanks trouwens de mooie start met de borstvoeding heb ik dat toch niet doorgezet.. Nog geen dag later hebben we de flesvoeding in huis gehaald. Daar zal ik een volgende keer over schrijven).