Wij verloren ons zoontje aan streptokokken B

Wij besloten in juni 2019 dat wij klaar waren voor een kindje. Binnen 2 maanden was het al raak en op 24 september kwamen wij erachter dat ik 4/5 weken zwanger was. 7 oktober kregen wij onze eerste echo en er klopte een hartje! Wat waren wij blij! Ook uit de nipttest bleek dat alles goed was. Op 4 december hadden we een geslachtsecho, onze "voorkeur" was een zoon en die "wens" kwam uit. Onze dag kon niet meer stuk! De dag erna was ik jarig en besloten wij familie en vrienden uit te nodigen om het geslacht te onthullen.

Een paar weken later hadden we de 20 weken echo, alles was prima in orde. Alleen mocht ik niet meer werken omdat mijn bloeddruk erg hoog was elke keer.

Toen ik 36 weken zwanger was, werd ik na een controle doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk te hoog was. Helaas kon mijn partner niet mee vanwege corona. Ik heb daar een halve dag aan allerlei toeters en bellen gelegen en mijn bloeddruk zakte, dus ik mocht weer naar huis. 

Met 39 weken (intussen al 2 x gestript) werd ik wederom na een controle doorgestuurd naar het ziekenhuis vanwege de bloeddruk. Weer toeters en bellen, er werd mij nog gevraagd of ik het erg zou vinden als ik ingeleid zou worden. Nee hoor, geen probleem voor mij. Maar vervolgens toch weer naar huis gestuurd. Alles was goed gelukkig, dacht ik nog. Dan maar wachten tot de weeën vanzelf komen.

6 juni 2020, wat hebben we toen nog gelachen, want ons kindje was zo ontzettend druk in mijn buik, ging alle kanten op. Achteraf weten we dat hij toen heeft gevochten voor zijn leven. Maar hij was altijd erg druk, alleen nu wat erger, maar dit heeft mij niet aan het twijfelen gebracht destijds. De volgende dag, werd ik wakker, hij was erg rustig, ik dacht nou, even opletten dat hij zo weer "wakker" word. 2 uur smiddags besloot ik om even te gaan liggen, meestal werd hij dan wel weer wakker. 

Om half 4 heb ik de verloskundige gebeld en ze kwam meteen, ze probeerde overal naar een hartje te zoeken, maar die was er niet en ze besloot ons naar het ziekenhuis te sturen voor een echo en om gelijk ingeleid te gaan worden. Bepakt met alle spullen gingen wij opweg naar het ziekenhuis. Onze verloskundige ging met ons mee. Zelf hadden wij nog totaal geen besef wat er aan de hand was. Je denkt altijd; "dit gebeurd mij niet" 

In het ziekenhuis aangekomen waren wij gelijk aan de beurt, en toen werd ons verteld dat er geen hartslag meer was. Onze wereld stortte in. Het moest nog wel bevestigd worden door de gynaecoloog. Nog steeds bleef ik door al mijn verdriet heen denken, 'ze kunnen hem nu nog redden' 

Totdat echt de gynaecoloog kwam en het inderdaad bevestigde. "Het spijt ons, maar er is geen hartslag meer, jullie zoontje is overleden"

Alles stortte voor ons in. Pats, boem, alles kwijt.

Wij hebben toen onze familie gebeld en die zijn allemaal naar het ziekenhuis gekomen. Ik wou dat ze direct mij een keizersnede gaven, want ik wou niet bevallen en wou mijn zoon uit mijn buik hebben. Misschien konden ze hem nog redden.

"Nee mevrouw, u moet op de normale manier bevallen, denkt u er maar rustig over na en u komt dinsdag of woensdag terug en dan gaan wij u inleiden" ik vroeg nog zo, hoe groot is de kans dat ik nu spontaan ga bevallen? Die is nihil, werd er gezegt. 

Thuis aangekomen, waren onze familie en vrienden er. Iedereen was van slag, niemand begreep hoe en waarom. En het ergste was, ik moest nog bevallen. Inmiddels was het al 20.30 uur, en plots kreeg ik rug weeën. Dit was mijn eerste bevalling, dus geen idee wat het was, totdat mensen die bij mij waren doorhadden dat dit weeën waren. Gelijk het ziekenhuis gebeld en ik mocht direct komen. Ik had op dat moment 1 cm ontsluiting. Gelukkig mochten er vanaf 1 juni 2020 2 personen bij een bevalling zijn (ivm corona), dus heb ik dit samen gedaan met mijn vriend en mijn moeder. Wat was ik blij dat mijn moeder er ook bij mocht zijn, dit hadden mijn partner en ik niet alleen gekunt. 

Mijn bevalling was een hel. Eerst in bad, maar later toch gekozen voor een ruggenprik. Deze hebben ze meerdere malen moeten zetten, maar daarna was het voor mij eindelijk "te doen". Ik ben veel in slaap gevallen in de tussentijd. Inmiddels was het 8 juni 16.00 uur en had ik 10 cm ontsluiting. Maar ik wou slapen. Ik dacht, waar doe ik het allemaal voor, ik kan dit niet. Elk uur kwamen ze kijken en zeiden de verloskundigen, 'om 20.00 uur gaan we wel persen lisanne' en toen was het 20.00 uur, ik moest het gaan doen. Het zou niet lang gaan duren zeiden ze, ze verwachten dat Nino er snel zou zijn. Als hij er om 21.00 uur nog niet was zou er een gynaecoloog komen. En daar kwam hij aan. Ik werd van onderen extra verdoofd om mij te helpen met de bekende zuignap. Dit zou wederom niet lang duren, maar ook dit werkte niet. Het schijnt dat ze nog bang zijn geweest voor mijn eigen leven, ik was zo verdoofd dat ik dat niet heb meegekregen. Ik scheen te veel bloed te zijn verloren, dat de bloedbank beneden in het ziekenhuis er aankwam om mij bloed toe te dienen, terwijl ook onze familie allemaal beneden in het ziekenhuis hebben gezeten tijdens de hele bevalling, die ook erg bang waren. Ook dit heb ik niet meegekregen. Om 22.00 uur hebben ze gebeld naar een andere gynaecoloog, zij kwam eraan en weer werd ik van onderen extra verdoofd. Deze gynaecoloog  hiep mij met een andere "tang". 22.04 uur, daar is zijn hoofdje, werd er gezegt, nog 1 keer persen en hij is er. 22.07 uur is daar dan eindelijk na een bevalling van ruim 25 uur onze zoon, waar wij zo lang op gewacht hadden, maar alles was oorverdovend stil. Ik had aangegeven dat ik hem niet wou zien, daar heb ik ontzettend veel spijt van. Ik was bang, dat als ik hem eenmaal zou zien, ik hem niet meer af wou geven. Maar in mijn hart wist ik dat dat moest, ik kon hem niet 24/7 vast houden, want zijn lichaampje moest gekoeld blijven. Ik denk dat ik daarom die keus toen heb gemaakt, maar daar heb ik zo ontzettend veel spijt van. 

Nino werd gelijk gewogen en gemeten, 54 cm en 3890 gram. Een flinke jongen! Mijn vriend en moeder zijn gelijk met Nino meegegaan, maar ik moest nog gehecht worden. Maar daar kwam de gynaecoloog aan en zei dat ik direct geopereerd moest worden. Ik had een totaal ruptuur. Na de operatie werd ik wakker, en wou ik gelijk naar Nino, maar ik mocht nog niet weg, het scheen dat ik moeilijk wakker werd van de narcose en mijn hartfrequentie was niet goed. Naar mijn idee duurde het uren, maar na 20 min kon ik eindelijk terug naar de kamer. Nino lag in een waterkom op de badkamer. Ik ben gaan slapen. Ik was op. 

De volgende morgen was het 10.30 uur zoiets, toen ik Nino voor de eerste keer zag. Ik heb hem vast gehouden en hij is niet meer bij mij weggeweest, alleen moest ik hem wel weer afgeven omdat hij in de waterkom moest. Elke paar uur konden we hem ca 45 min vast houden, en dan moet je je zoon "delen". Iedereen wil natuurlijk ons kindje vast houden, niet alleen mijn partner en ik, maar ook opa's en oma's, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, vrienden.. en zie dan maar eens je kind "te delen". Je weet dat je maar 6 dagen van hem kan "genieten" want daarna moet je voorgoed afscheid van hem nemen. En in die 6 dagen, die paar uurtjes per dag die je hem vast kunt houden, moet je hem delen. Iedereen wil hem ook vaker dan 1 keer vast houden, maar eigenlijk wil ik graag zelf. Ik wil hem bij me hebben, maar ik weet dat ik dat anderen niet aan kan doen en dat ik hem moet delen. Na 2 dagen mochten wij met ons 3en naar huis, hij lag beneden in een waterkom en mijn partner en ik hebben alle dagen bij hem geslapen. Wat je slapen noemt, want elke 6 uur moest het water verschoond worden en konden wij weer even met hem knuffelen. En je moet nadenken, over alles. Muziek, verzekeringen, een kistje of een mandje, een stukje voorlezen, rouw auto's, bloemen, noem maar op en  Ivm corona mochten er 30 mensen bij de crematie zijn, dan moet je gaan kiezen. Er was wel een hele mooie erehaag geregeld. Daar was wel 200 man. Dan is het 13 juni 2020 en moet je voorgoed afscheid gaan nemen van je kindje. S'morgens hebben wij hem lekker in bad gedaan en hij kreeg zijn mooiste kleertjes aan. We hebben hem samen met mensen van de monuta in een mandje gelegd en zijn toen in een stoet naar het crematorium gereden. Daar hebben mijn vriend en ik samen van het begin tot het eind nog alles gedaan wat we konden, om nergens spijt van te krijgen. Met opa's en oma's hebben wij het mandje gesloten en met zijn 2en hebben wij hem naar de "ovens" gebracht. Ook dit moment, snap ik niet, dat ik hem daar zo heb achtergelaten, ik begrijp het gewoon noet hoe ik dat heb kunnen doen, maar ook weet ik diep in mijn hart dat dit moet. 

3 weken later moeten we terug naar het ziekenhuis voor controle, ze hebben de placenta, navelstreng en iets oorsmeer van Nino afnomen om te zoeken naar een oorzaak. Autopsie wouden wij absoluut niet. Dan maar geen oorzaak, maar ze gaan niet ook ons kleine mannetje nog "openmaken". 

Gelukkig kwam er uit het onderzoek van zijn navelstreng wel een oorzaak.

Het was streptokokken B. Normaal gesproken krijgt een vrouw klachten als ze dit heeft, want er zijn heel veel zwangeren die dit virus bij zich dragen. Te lang gebroken vliezen, als je een kindje hebt gekregen die dit eerder heeft gehad, blaasontsteking, als de hartslag van moeder of kind niet goed zijn of een vroeg bevalling. Dit heb ik allemaal niet gehad.

Dit blijkt zo ontzettend zeldzaam, dat de artsen en ziekenhuizen hier ook niks meer over kunnen vertellen. En daardat wij geen autopsie wilden, konden ze dus niet zien hoelang dit al speelde. Achteraf is dit dus echt op het laatste moment gebeurd. Maar wat nou, als ze hem toch met 39 weken gehaald hadden toen ik in het ziekenhuis was, was het dan goed gegaan? Ze weten het helaas niet. Had hij het kunnen overleven? Ja dat had gekund. Had hij ook een paar dagen kunnen leven en alsnog kunnen overlijden? Helaas is dat ook ja. Doordat het zo zeldzaam is, weten ze helaas niks hierover. Bij een eventueel volgende zwangerschap word ik zowiezo ingeleid met minimaal 38 weken, als ik eerder wil doen ze dat, en wekelijkse controles in het ziekenhuis en maandelijks onderzoek naar streptokokken B... 

#ikschrijfvoorjou