WEEK 9 : COME ON BABY!

HELP! HET GAAT GEBEUREN!
3 december 2014, 5.00 uur in de ochtend, 39 weken en 4 dagen zwanger. Ik word wakker en voel warm water langs m'n benen in mijn bed stromen. Shit.. Het houdt niet op. Ik loop naar de WC om te kijken waarom het maar niet stopt. Op het moment dat ik opsta uit bed besef ik dat het vruchtwater is. Toch loop ik naar de WC. Holy guacamoly, mijn vliezen zijn gebroken! Zwaar in paniek, mijn adem voelt heel zwaar, waarschijnlijk omdat ik nu besef dat het toch écht gaat gebeuren, de bevalling is begonnen!
Ik maak Nick wakker om te vertellen dat mijn vliezen gebroken zijn. Hij staat op, zet koffie en trekt wat kleding aan. 'Gaat het nu gebeuren?' vraagt hij, terwijl hij het antwoord al weet.
Ik dacht altijd dat als je vliezen breken, je snel zult gaan persen. Maar dat bleek niet zo te zijn.
Om 5.45 uur belde ik de verloskundige om te vertellen dat het zou gaan beginnen. Een paar uur later kwam de verloskundige kijken hoe het ging. Geen weeën en minimale ontsluiting. Ik moest bellen als de weeën sterk werden.

13.00 uur, nog steeds aan het wachten op weeën, ligt al vanaf 5.30 uur TV te kijken in bed. Maar nog niks aan de hand. Het vruchtwater blijft maar stromen.
Later op de middag voel ik de weeën, als lichte kramp, wat doorkomen. Yes, vanaf nu zal het snel gaan, dacht ik.
18.00 uur, de weeën komen steeds vaker, worden krachtiger en doen zeer. Ik dacht toen al dat ik niet meer kon. Nick belde de verloskundige, ze zou later op de avond komen kijken 'en wie weet kunnen we al aan de slag' zei ze heel leuk.
20.00 uur, de lieve verloskundige was gearriveerd en ik dacht oké, nu gaan we er tegenaan. 'Je hebt 2 cm ontsluiting', vertelde ze. Ik kon wel janken! En dat deed ik ook. Ik was in trans, ik hoorde Nick en de verloskundige overleggen, naar het ziekenhuis of niet? Want het zou nog minimaal 8 uur duren, volgens de verloskundige, en ik was nu al kapot. In mijn hoofd had ik al 80 keer geschreeuwd dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik, waar ik eerst zó tegen was en ik zou echt niet vragen om een ruggenprik, no matter what. Nou wel dus. Na dat ik het dus 80 keer had geschreeuwd in mijn hoofd kwam er 1 keer uit mijn mond 'ja, ik wil naar het ziekenhuis'. Nadat ze dat gehoord hadden hielpen ze mij met aankleden, liepen we naar de auto om vervolgens naar het ziekenhuis te gaan. Dit is allemaal aan me voorbij gegaan.

RUGGENPRIK
Het idee dat ik naar het ziekenhuis mocht verlichtte, onbewust, de pijn en ik werd rustiger.
Inmiddels is het 23.00 uur, ik kreeg al heel snel hulp. De verpleegkundige in het ziekenhuis belde naar de anesthesist, voor de ruggenprik. Ik kon meteen terecht en wist dat het goed zou komen. Het kon me niet schelen of die ruggenprik pijn zou gaan doen of wat de gevolgen zouden zijn.
Om 00.15 uur waren Nick en ik weer terug in onze kamer. We hadden een super fijne kamer, net een hotelkamer maar dan met een bevallingsbed erin! De ziekenhuissfeer was nergens te bekennen.
Ik werd aangesloten op wat apparaten. Ik voelde helemaal geen pijn meer en was doodop en sliep af en toe wat. Nick, ook erg moe, kon niet slapen, hij keek constant naar de hartslag van de baby.
De weeën zetten niet erg door en kreeg weeën-opwekkers toegediend. Wachten, slapen, wachten..
Tussendoor werd ik steeds gecontroleerd op mijn ontsluiting 4 cm, 7 cm, 9 cm.. En elke keer hoorde ik dat het niet lang meer zou duren.

PERSEN
Inmiddels 29 uur verder. 4 december 2014, 10.00 uur 's ochtends. Ik voelde al eventjes de persweeën door verdoving komen. Na 10.00 uur begon het echt zeer te doen en drukte op de rode knop zodat er iemand zou komen kijken. 'Ja, nog even wachten en je mag beginnen met persen. Het hoofdje moet nog iets verder indalen, ga maar op je zij liggen, dan zakt het wat sneller'. Nou, ik op mijn zij liggen, van die ruggenprik voelde ik inmiddels helemaal niks meer. Nu wist ik wat pijn was, ik kon niet meer en had erge persdrang dus ik drukte weer op de rode knop. 'Het hoofdje moet nog iets verder indalen, over een half uur komen we terug', zei de gynaecologe en haar co-assistent. Daar was ik het niet mee eens. 'Blijf maar hier hoor, want ik ga nú persen!', beval ik hen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na 56 minuten persen was om 12.11 uur ons kleine mannetje geboren! Met een knip en vier handen (fijne details he ;-) ) haalden ze hem eruit want hij móest er nu uit. Hij was 52 cm lang en woog bijna 8 pond.

REFLUX
Oké, klaar, dacht ik. Toen ik zag dat ze de kleine er uit haalde, vond ik het genoeg. Mooi, nu kan ik gaan slapen en dat deed ik. Ik viel telkens weg en was erg zwak. Wat daarna gebeurde heb ik weinig van meegekregen helaas. Dat Nick de navelstreng doorknipte, dat ze mijn mini waste etc. niet gezien.
Ondertussen bleef ik bloeden en de placenta wou mijn buik niet verlaten. Er stonden een hoop artsen, doctoren, verpleegkundigen, een gynaecologe en een co-assistent naast mijn bed, vertelde Nick. Er werd een middeltje toegediend zodat mijn baarmoeder samen zou trekken, maar het werkte maar niet.
Op het moment dat ik de arts hoorde zeggen dat ik naar de operatiekamer gereden zou worden heb ik met mijn laatste oermamakracht de placenta er uit geperst. Na 1,2 l bloeden stopte het eindelijk en hoorde ik dat ik stabiel was.
Voor Nick was dit meer een hel dan voor mij. Hij dacht dat ik dood ging. Nick is niet van mijn zijde geweken. Zelfs toen ze vroegen of hij Mason (ja zo heet onze mini!!!) wou aankleden zei hij dat hij even wou wachten tot het goed ging met mij. Liefste man van de wereld!

Als er een volgende keer mag komen, moet ik weer in het ziekenhuis bevallen, door de reflux. Hoewel ik had gekozen en er op stond om thuis te bevallen, heb ik de tijd in het ziekenhuis als erg fijn ervaren. Ik heb van woensdagnacht t/m zaterdag in het ziekenhuis gelegen en had het niet anders gewild.

Eenmaal thuis werden we overspoeld met kraambezoek, hier waren we écht nog niet aan toe. Dit doen we een eventuele volgende keer helemaal anders!

BORSTVOEDING
Borstvoeding is helaas niet gelukt. We hebben er alles aan gedaan maar het werkte niet. Ik was constant bezig met borstvoeden, bijvoeden en kolven. Ik genoot absoluut niet van mijn kraamtijd op deze manier.
Ik vroeg aan Nick wat ik het beste kon doen. Hij zei, net als de kraamhulp, dat ik zelf moest beslissen. Maar ik wilde juist van anderen horen dat het goed was als ik zou stoppen. Ik voelde me zo schuldig dat ik wou stoppen omdat ik wist dat borstvoeding, de natuurlijke manier, het beste zou zijn voor mijn kindje. Na 4 dagen besloot ik over te gaan op kunstvoeding. Die nacht voelde ik me zo schuldig. Ik zag Mason constant zoeken en happen dat ik besloot hem weer aan te leggen.
De volgende dag was de verloskundige op bezoek en ik verteld de situatie. Zij kon mij, heel objectief, vertellen wat de voor -en nadelen waren van borstvoeding en kunstvoeding. Mijn kraamhulp was heel lief maar wel subjectief, zij gaf cursussen in borstvoeding. Het verhaal en de steun van mijn verloskundige had ik echt even nodig om tot een besluit te komen dat ik nu echt zou stoppen met borstvoeding. Ik was opgelucht.

MASON
Mason is inmiddels 8 weken en 4 dagen oud. Hij is nu 60 cm lang en weeg 5,5 kg, bovengemiddeld! De kunstvoeding werkt dus ook prima ;-)
Het is een super mooi, lief en fijn ventje. Hij slaapt erg goed, lacht sinds 2 weken veel en huilt nauwelijks. Ik wens iedereen zo'n fijn kind toe!
Op de foto zie je mijn kleine ventje, daar is hij 7,5 week oud.

Genieten doen we nu echt elke dag!

Lieve lezeressen, bedankt voor het lezen en reageren op mijn blogs. Ik heb veel gehad aan jullie steun en tips!
Ik blijf bloggen maar dan wel in mindere mate.
Tot de volgende blog!

XOXO