5 jaar geleden
Vreugde en verdriet in 1 minuut
Wanneer blijdschap en verdriet zo ontzettend dicht bij elkaar komen..
Het was maandagmiddag 20 augustus 2018, 16.30 uur. De voor iedereen toch wel spannende 20-weken-echo stond gepland. Ik had net mijn eerste werkdag na de zomervakantie erop zitten en ging ietwat gespannen weg. Mijn collega's zeiden nog; ben je daar echt zo zenuwachtig voor? Alles gaat al die weken toch al goed.
En dat klopt, alles verliep volgens het boekje. Een prima zwangerschap zou je zeggen, op de bekende ochtendmisselijkheid na. Toch blijft het een belangrijke echo, een waarop, wanneer er afwijkingen zichtbaar zouden zijn, je deze nu grotendeels zou kunnen zien. Voor ons was ook dat geen keus, dit kindje was welkom en zou er komen.
De minuten in de wachtkamer waren slopend, want o wat wilde wij graag horen dat ons gevoel klopte en dat ik een kerngezond mannetje bij mij droeg. Geen enkele reden om te denken dat er iets mis zou zijn.
Maar toen, eenmaal in de echo ruimte sloeg het noodlot toe. We begonnen met de echo en het bleef stil, akelig stil... Ik dacht alleen maar; als ze nu niets zegt, is het mis. Het bleef stil... tot de keiharde woorden door de ruimte galmden " het hartje klopt niet meer. Jullie zoontje is overleden."
Schreeuwen, ik kon alleen maar schreeuwen in die veel te kleine, gehorige ruimte. Schreeuwen en huilen meer kon ik niet. Waarom? Waarom wij? En " ik moet hier wel van bevallen, hoe dan?!".
Direct werd de verloskundige gebeld om mij bij te staan. Ik stapte in een rollercoaster die niet meer tot stilstand bleek te komen. Binnen een uur moest ik mij melden in het ziekenhuis om nogmaals een echo te laten maken en de eerste onderzoeken te laten doen om te kijken naar de eventuele oorzaak.
Maar toen, het besef dat ik ook ieder moment tante kon worden, want ik wist dat mijn zus in het ziekenhuis was voor een inleiding. Ik voelde op dat moment zo sterk dat dit wondertje geboren was en dus wilde ik niet naar het ziekenhuis voordat ik daar zeker van was. Ik wilde niet naast hun op de kamer komen, in de wetenschap dat zij nog niet wisten van onze nachtmerrie. En dus belde de verloskundige het ziekenhuis.
Enkele minuten later komt ze terug, ik zit nog aangeslagen op de onderzoekstafel. Je hebt gelijk, je bent weer tante geworden van een kerngezond neefje. De tranen van geluk maar ook van extreem verdriet rolden over mijn wangen. En toen ik hoorde dat dit wondertje in precies dezelfde minuut geboren is, als dat wij hoorden dat ons wondertje niet meer leefde, kwamen vreugde en verdriet wel heel dicht bij elkaar....
20 augustus 2018, 16.30 uur het verwelkomen en verliezen van een wonder.
Wordt vervolgd....
Sterrenmama
Ik had geen keus, moest bevallen maar achteraf ben ik zo enorm dankbaar dat ik dat nog heb mogen doen. Wij hebben ook gebruik gemaakt van de watermethode. Echt zo ontzettend mooi en fijn. Het verdriet en de moeilijke momenten blijven zo nu en dan komen, heb er momenteel weer veel moeite mee. Ben pas weer mama geworden van een zoontje en ik ben zo nieuwsgierig naar hoe ons eerste zoontje eruit gezien zou hebben. Ik zoek naar herkenning en ben ontzettend dankbaar dat het ons nogmaals gegund is en hij wel met zijn voetjes op deze wereld mag staan. Jij ook heel erg bedankt voor je lieve reactie!
Ronan2019
Fijn is dat he tegenwoordig (al is fijn een wat rare bewoording) dat je je kleintje al kan bijschrijven en een afscheid kan geven. Wij hebben zelf de watermethode toegepast. Ik wilde perse bevallen zodat we ons mannetje Ronan (dat wisten we nog niet) mee naar huis konden nemen en in water nog even bij ons houden. Dat was voor iedereen goed en mooi. Vooral de oudste van toen 5 heeft daar heel veel aangehad. Ik ben ook blij dat we alles hebben kunnen regelen zoals wij dat zelf wilden en wat waren de mensen lief en behulpzaam! Het verdriet krijgt langzaam aan een plekje alleen lukt dat nog niet altijd even goed en komt het in alle hevigheid boven, maar ja daar weten jullie alles van. Ik geniet nog meer van onze twee kanjers en besef maar weer wat een wonders hun al waren?. Super bedankt voor je lieve reactie!
Sterrenmama
Jeetje wat verschrikkelijk. Begrijpelijk dat je op dat moment je inhoud wanneer je je kleintje bij je hebt. Het is allemaal al heftig genoeg. De pijn zal altijd blijven, maar weten wij langzaam een plekje te geven. Wij nemen ons mannetje altijd met ons mee, praten over hem, hebben hem een naam gegeven en een tijdje terug gelukkig ook op papier kunnen bijschrijven. Hij heeft ons ouders gemaakt en dat neemt niemand ons meer af. Blijf praten over je verdriet. Geniet van je mannetjes en jullie sterren broertje en zoontje blijft voor altijd deel van jullie. Heel veel sterkte en liefde?
Ronan2019
Oh wat vreselijk?. Heb net 2 1/2 maand geleden helaas hetzelfde meegemaakt met een zwangerschap die iets korter duurde dan die van jou namelijk 15 weken. Ik herken je gevoel van het uit willen gillen en huilen maar ik deed dat niet want ik was alleen op controle met mijn kleintje van 1,5. Ook bij mij kwam het als donderslag bij heldere hemel na twee goede echo’s en een Nipt test en alle andere uitslagen. Ik zat er totaal verbijsterd bij. De pijn die wij gevoeld hebben is nog steeds aanwezig en soms heel confronterend als je inderdaad een vriendin feliciteerd met haar baby. Ik ben blij dat ik mijn twee mannentjes bij me heb en ons sterrenbroertje en zoontje er ook bij is in zijn urn als hadden we dat liever anders gezien?. Heel veel sterkte en liefde voor jullie?