Vandaag is dé dag

Ik kwam daar heel snel op terug. Ik ben ongeduldig. Mega. Niet een klein beetje. Maar echt MEGA. Ik heb een hekel aan wachten. Ik raak al geïrriteerd als ik langer dan 5 min in de rij ergens moet wachten of als ik van die slowpokes voor me heb lopen. Dus het wachten op een bevalling… ja niets voor mij.

Vanaf week 36 ging ik al googelen, in hoeverre het (veel) voorkwam dat je met 36 weken natuurlijk ging bevallen. Gezien de situatie (zie blog “I suck at being pregnant’) was ik behoorlijk klaar met zwanger zijn. Dit gebeurde meer dan ik had verwacht, maar mij uiteraard niet..

Dus de volgende google search was, strippen.. en wat een toeval, mijn verloskundige zag ook dat ik wel echt klaar was met zwanger zijn en zou mij met 38 weken strippen. Maar nein, dit werd week 39 en uiteindelijk bij week 39 kwam ze er ook op terug, want er was bewezen dat het eerder dan 40 weken gewoonweg geen zin had. Zoals zij het romantisch omschreef, “dan zit ik ook gewoon maar zomaar een beetje te wroeten in je vagina”. Nou dank je wel he, maar die dooie mus mag je lekker houden!

Het was dus ‘gewoon’ wachten tot de 40 weken. Dit was voor mij mijn nieuwe ‘ik leef er naar toe moment’, ik zou deze dag immers gestript worden.. zo niet.. dan doe ik je wat met die mussen die je constant uitdeelt….

Deze 40ste week bestond voornamelijk uit ‘is vandaag de dag?!’ en googelen naar ‘hoe weet je dat je aan het bevallen bent’. Ik had namelijk ook geen idee, had dit natuurlijk niet eerder gedaan. Op deze manier dan. Met het wachten. Op weeën. Niets leuks aan.

Elke keer als het borrelde in mijn buik dacht ik dat het ging beginnen. Ik appte dan mijn moeder en beste vriendin, die er beide steeds wel wat sceptisch over waren. De hele week werd ik gepest met oefenweeën, maar niets zette door. Langzaam zag ik mijn uitgerekende datum in zicht komen en daarmee kwam ook het besef dat ik dus ook weleens overtijd zou kunnen gaan zijn. Hier had ik dus al HELEMAAL geen zin in, maar ja echt keus heb je niet..

Op de uitgerekende datum had ik in de nacht weer last van oefenweeën en stond ik op met weeën. Er zat alleen steeds zoveel tijd tussen, dat ik dacht, ‘het zal wel weer, kut oefenweeën ’.

De hele dag hielden de weeën aan, alleen kon je er niets van maken. Om de 5 min, 8 min, 20 min en dan weer een uur. Die weeën waren all over the place. Net als ik. Tegen de avond bleven ze toch wat meer om dezelfde aantal minuten komen. Steeds zo’n 10 tot 15 min, maar nog niet heel heftig. Menstruatie krampen als het ware. Ik grapte nog naar Rodney “bereid je maar voor schat, want vandaag is écht de dag”. Hij lachte het een beetje weg, gezien ik er die week al 4 dagen eerder zeker van was dat dat dé dag was. Iets met de woman who cried labor..

Tegen 8 uur werden het wel echt weeën, ik hoefde ze nog niet echt weg te puffen, maar wel ff de kiezen op elkaar en een snauwtje hier en daar. Ik appte weer met m’n vaste clubje. Ja mensen, dit is wel echt de avond hoor. “hou je maar even rustig, want dit kan nog wel 24 uur of langer duren”. Ennnn bedankt.

Maar nope, de weeën werden heftiger en ik moest ze nu wel echt weg puffen. Rond 11 ben ik onder de douche gaan zitten. Het warme water hielp bij het opvangen van de weeën. Onder de douche kwamen de weeën om de 2-3 min. Ik was nog ‘vrolijk’ met bestie aan het appen, yep onder de douche. Ik had via dat zorg bedrijf gedoe, zo’n speciaal badplankie. Dat was echt een uitkomst. Tijdens de zwangerschap zelf, maar ook zeker nu tijdens de bevalling (en erna). Ik kon hierdoor heerlijk onder de douche zitten én appen (haha). Ik stuurde haar mijn lijstje waarop ik netjes mijn tijden bijhield met om de hoeveel minuten en hoe lang de weeën duurde. Waarop zij zei, “hallloooooo tijd om te bellen!” Alleen ik wilde nog niet onder de douch vandaan, want dit werkte wel echt heel fijn. Maaar okee okee, nu was het dan toch wel tijd om de verloskundige te bellen.

Toen ze aankwam lag ik in een soort van halve downward facing dog positie op het bed. Of ze even mocht kijken. Bruh.. moet dat? Ik had namelijk dé positie te pakken waarbij ik de weeën goed kon opvangen. En dat kostte me wel even wat moeite, maar okee, prima, kijk maar even. “Jeeetje meid, je zit al op 6 cm, je gaat snel. We moeten NU naar het ziekenhuis!”

Het voelde als een race tegen de klok. We moesten met z’n allen opschieten (moeke ging ook mee). Iedereen rende naar de auto. Behalve ik. Want rennen zat er niet in. Al had de verloskundige dat liever even wel gezien. Ik bleef even staan om een wee weg te puffen en zij stond als een soort personal trainer mij te ‘motiveren’ om net even een stapje sneller te gaan. Tuuuurlijk meid.

De verloskundige liet haar innerlijke max verstappen zien en vloog over de banen. We konden haar nog net bijhouden. Zou ook wel een beetje lullig zijn. In het ziekenhuis aankomen, maar dan zonder je patiënt.

Eenmaal in het ziekenhuis werd meteen het bad gevuld (yes, ik wilde graag een bad bevalling, obviously) en mocht ik erin. Ik kon zo fijn ontspannen in het warme water, ik kwam zelfs tot rust. En toen was daar het moment dat het wel erg moeilijk werd om de weeën op te vangen. Dus ik vroeg “het is zeker niet mogelijk om in bad pijnstilling te krijgen”..

-sidenote; ik heb altijd (2 keer maar okee) op het ‘breekpunt’(van ontsluitingsweeën naar persweeën) dat ik denk dat ik het echt niet meer trek en dan wil ik iets voor de pijn, maar uiteindelijk ben ik al te ver om überhaupt iets te krijgen voor de pijn.. fuck my life, right

“Nee je zult er dan uitmoeten, maar je bent er écht bijna Dewi” zei de verloskundige. Hoe de fuck weet jij dat viendinnnnn, dacht ik nog op dat moment. Ik zat namelijk in mijn eentje in dat bad. Er was niet meer gekeken naar hoeveel cm ontsluiting ik had. Er is geen vinger aan te pas gekomen. Dus als het weer een van je mussen is he….

Achteraf hoorde ik, dat zij dit kon zien aan de stand van mijn heupen. Die stonden schijnbaar al op stand, laat-de-baby-maar-komen.

Ze zei dat als ik weer een wee had, ik rustig mee kon gaan persen. Als dat goed voelde dan. Bij de eerst volgende wee kreeg ik een niet normale persdrang en ik drukte mee. Het was echt zo’n, ik heb de hele dag mijn poep opgehouden en ik ben nu eindelijk thuis en kan naar de wc en ik moet NU en het moet er allemaal in 1x uit druk (doe maar niet alsof je dat nog nooit heb meegemaakt).

Ik voelde zo het koppie al naar buiten komen. WHAT IN THE ACTUAL FUCK. Heel veel tijd om er bij stil te staan had ik niet, daar kwam nog een wee, mega persdrang en boem, daar was ze. Ik was helemaal flabergasted. WHAT DID JUST HAPPEN.. Gewoon even een seconde braindead. Daar zat ik dan op mijn hurken. Te staren. In het water. Daar, op de bodem van het bad, lag mijn baby. Maar niemand had in de gaten dat ze er al was. BAM. Hersenen krijgen weer bloed. “Ze is er uit, ze is er uit!”, gilde ik als een of andere dodo.

“Pak haar dan!!” roepen ze in koor. Ja, duh zou je denken, maar ik was echt in een soort shock. Waarschijnlijk een deel van m’n hersenen mee gedrukt. Maar het gebeurde allemaal zó snel.

Ik pakte haar en daar zaten we. Nog in het, ondertussen mega bebloede water. Ik te shaken en een super heerlijke ugly cry te doen. Ik moest nu wel snel uit het bad, want ik had veel bloed verloren. En het nageboorte mocht nog, jippie.

Surprise surprise, liet deze uiteraard niet los. Niet vanzelf tenminste. Mijn weeën waren zo goed als vertrokken en mijn placenta was nog niet klaar voor het grote afscheid. Ik kreeg weeën opwekkers om te helpen bij het laten loskomen van de placenta. Die werden na een tijdje opgehoogd, maar niets. Arts na arts kwam even kijken en drukken op de buik. Fijn wel, als je net bevallen bent. De laatste arts, de hoge pief, kreeg hem met een net wat te ruwe massage als je het mij vraagt, los.

Om 2 uur is de kleine River geboren en om kwart over 6 mochten we eindelijk naar huis. Na het vele liggen in het ziekenhuis tijdens mijn zwangerschap, wilde ik nu gewoon graag snel naar huis. Lekker thuis bijkomen. Nu kon de kraamweek beginnen.