2 jaar geleden
Van 1e naar 6e versnelling in 3,2,1
Oftewel hoe een voorgenomen rustige badbevalling een spoedkeizersnede werd in minder dan een uur…
De dag van de inleiding begon rustig. We mochten ons om 7u melden. Daar aangekomen ging ik eerst weer maar eens aan de ctg voor een halfuur. Na dat halfuurtje werd ik getoucheerd, net als tijdens de controle de week ervoor had ik 1cm ontsluiting. Dus de ballon werd geplaatst en we mochten naar onze kraamsuite.
Daar aangekomen kreeg ik af en toe vervelende rugweeën. Met druk in mijn rug van mijn vriend waren die goed te doen. Rond de lunch viel de ballon eruit en om 14:30u bleek ik 3/krappe 4cm ontsluiting te hebben. Dus ik mocht na het breken van mijn vliezen weer aan de ctg om te af te wachten of ik vanzelf weeën zou krijgen. Hiervoor hadden ze al de mobiele ctg met hoofdelektrode gebruikt omdat ik graag de weeën in bad wilde opvangen.
Echter stond er 10min later weer een verpleegkundige aan mijn bed om een draadje te vervangen want ze krijgen een rare meting. Dat ding was koud vervangen en mijn kamer stond vol met witte jassen. De kleine meid haar hartslag was nog 50bpm. Ik werd op mijn rechter zij gelegd in de hoop dat haar hartslag omhoog zou gaan. Ondertussen werd er alvast een infuus geprikt, “voor het geval dat”. Haar hartslag ging iets omhoog maar niet voldoende. Dus ik moest naar mijn linker zij draaien. Tussendoor werd even gevoeld of er geen uitgezakte navelstreng was of iets anders wat dit zou kunnen verklaren. Dat was niet het geval. Maar terwijl de verloskundige toch al aan het voelen was werd er alvast een katheter geplaatst. Want ja, “als dit lang gaat duren wordt het echt een keizersnede” volgens een van de witte jassen.
En ineens staat er een herkenbaar gezicht in de zee van witte jassen… 1 van de gynaecologen die ik tijdens de controles al gezien had, hijgend. Waarop ik vroeg: “heb je gerend?” En zij antwoordde: “ja, dat doen wij hier voor onze kleintjes”. Dit was het moment dat bij mij het besef kwam dat het echt serieus was. Een gynaecoloog gaat niet voor niks rennen.
Jankend en angstig, met alleen met vriend als troost bij mijn hoofd heb ik vervolgens alle handelingen die ik zo graag had vermeden ondergaan. Vriend kreeg een prachtige OK outfit aan en mocht meelopen met mijn bed richting de operatiekamer. Daar aangekomen mocht hij niet mee voor het stukje wat ik het engst vond: de ruggenprik. Maar alle medewerkers bij mijn bed hebben mij er doorheen gepraat. Mijn buik werd ontsmet en ik voelde wat gepor, getrek en gedoe aan mijn buik. En toen kwam al de vraag of papa de navelstreng wilde doorknippen en het geluid van gehuil. Want de kleine meid was geboren.
Met een scène alsof we in de Lion King verzeild waren werd ze aan ons getoond en gelijk meegenomen naar het kamertje naast ons waar papa mee naartoe ging. Daar werd ze volledig gecheckt en goedgekeurd. Ondertussen begonnen ze mijn buik schoon te maken en dicht te naaien.
Ook kreeg ik een warme buis op mijn borst. En toen zag ik het mooiste ooit: mijn vriend met zijn kleine meisje. Hij mocht haar naar mij brengen en ik kon eindelijk knuffelen. Van vliezen breken tot kind op mijn borst in iets meer dan een uurtje. Je kan je indenken dat dit even moest landen. Maar wat ben ik blij dat er zo adequaat gehandeld is. Het had ook zomaar anders kunnen aflopen…
