Tweelingbevalling, spannend!

Anique heeft later nog gezegd, waarom heb je toen niet gebeld? Naja, het leek hetzelfde verhaal te zijn. De weeën voelde gelijkwaardig aan de nacht ervoor, werden niet heftiger. Alles zag er goed uit. Laat maar lekker slapen dacht ik.(ik was al wel voor de 2e nacht wakker. Want slapen ging niet met deze weeën)Het waren dezelfde weeën als gisteren. Elke paar minuten, nog niet zo heftig. Leuk is anders natuurlijk… maar het is goed te doen. Ik mag dus weer aan de ctg deze nacht.Ik lig er zo’n beetje de hele nacht aan, omdat het soms nogal druk is in mijn buik en het op bepaalde momenten moeilijk is alles te zien wat ze eigenlijk wel op de ctg willen zien.Als het gevraagd werd ging ik in een andere houding liggen, en soms probeer ik wat te dutten, maar dat is lastig als er elke paar minuten een wee om de hoek komt kijken terwijl je met allerlei banden aan de ctg hangt.In de ochtend mocht hij er even af. Heb ik mij even kunnen opfrissen en kwam later de gynaecoloog terug met de melding dat ze toch graag de ctg weer aan wilde zetten.Daarvoor maakte ze eerst een echo. Ze zagen de weeën goed terug op de ctg. Maar miste om en om hoe het precies ging met beide baby’s, en dat willen ze toch wel goed in beeld hebben. Met de echo zien ze dat er niet veel vruchtwater meer is bij beide. Dus lang zal/mag het sowieso niet meer duren voor ze. Wel gaat de ctg weer aan om alles nog eens goed te checken.Anique moet ik bellen, want we gaan wat dingen bespreken. De gynaecoloog ligt al wat dingen toe, maar komt later terug met meer informatie.

Wat er speelt;Mijn immuunsysteem is een grote speler in dit spel. (wat ik vergeten ben te melden is dat ik gisteren toen ik in dit ziekenhuis kwam al 1x een immuun boost medicijn via het infuus heb gehad, dit om mijn bloedplaatjes naar een waarde te brengen die veilig is om te bevallen)Ik krijg deze ochtend de 2e boost (normaliter, ook wat gepland stond voor rond de 36weken zwangerschap. Een 3daagse immuun boost. 3x gaan we alleen niet meer halen nu)Het is even de uitslag afwachten hoe hoog ik met mijn bloedwaardes zit na deze boost. De anesthesist sluit zo ook nog even aan bij dit gesprek zodat hij alles duidelijk kan uitleggen en ik vragen kan stellen.In deze uren is er heel vaak heen en weer gebeld met mijn eigen ziekenhuis, Dan is het toch wel erg vervelend dat ik niet gewoon daar lig en de lijntjes veel korter zijn. Hierdoor duurt alles langer. Wel goed dat ze het bespreken, want ze willen hier de juiste info hebben van het medisch personeel die mij daar al maanden behandeld en/of begeleid. Ze geven in de gesprekken dan ook steeds aan wat daar besproken en gezegd is, zodat ik weet dat deze artsen op de hoogte zijn en ook zij dit de beste opties vinden.

Wat ze zien op de ctg hier is dat beide baby’s last krijgen van de weeën. Ondertussen heb ik er nog maar 2 in het uur, dus veel zijn het er niet. Als ze hier al last van hebben, gaat dat niet goedkomen met nog uren bevallen en daarna persen. Eigenlijk valt de optie natuurlijk bevallen in 1 klap weg. (Daar gaat het plan, dit was de veiligste optie voor mij)De keizersnede blijft over. Maar als mijn waardes niet hoog genoeg zijn zal ik een volledige narcose krijgen en niet bij de bevalling zijn.De anesthesist geeft aan dat ook hier risico’s aan zitten voor mij, want ook van de slang van de narcose kunnen klachten komen. Bijvoorbeeld nare wondjes die niet goed genezen. Het is dus echt even de uitslag van mijn bloed afwachten, dit is nu een hele belangrijke waarde.Het beste zou zijn dat deze waardes hoog genoeg zijn voor een ruggenprik tijdens de keizersnede. Hoe mij lichaam de wond gaat genezen is hierin een tweede, maar als de waardes nog even hoog kunnen blijven hebben ze hier vertrouwen in.

Als ik Anique na dit gesprek bel met de uitleg dat de veiligste optie mits de waardes boven een bepaalde lijn zitten een ruggenprik zal worden is hij het hier niet mee eens.Hij ziet een vrouw voor zich die uiteindelijk toch die dwarslaesie krijgt omdat er iets is mis gegaan en de waardes maar kielekiele waren. Begrijpelijk, hij heeft niet alle info, is op zijn werk, moet hierheen komen, druk…De anesthesist heeft mij hier een hele duidelijk uitleg bij gegeven. Zowel hij als de gynaecoloog geven aan dat ze wanneer Anique er is ze dit graag willen uitleggen, zodat het duidelijk is waar zij voor zouden kiezen. Anique is ondertussen onderweg naar het ziekenhuis. Hij zou eigenlijk wat spullen ophalen, Maar de tijd begint te dringen, dus beter om dit evt. later te doen mocht dit nodig zijn.

Als Anique er is wordt alles nog eens duidelijk uitgelegd. Ze hebben ondertussen mijn waardes en die zitten nu ruim genoeg om een ruggenprik te kunnen doen (een paar tientallen was het volgens mij, dus heeel ruim is anders, maar voor nu is dat ruim genoemd) Anique is nog even huiverig. Maar na de uitleg, en nog eens de vermelding dat de anesthesist dit ook zou doen als zijn vrouw hier zou liggen met deze medische achtergrond, snapt hij ook dat dit de veiligste optie is. De arts gaat de ruggenprik maar 1x zetten, mocht het dan niet meteen goed pakken stopt hij ermee en zal het een algehele narcose worden.De gynaecoloog geeft aan dat de keizersnede net wel of net niet met haar zal zijn, i.v.m. haar dienst die er tegen die tijd op zit.

We laten het thuisfront weten dat het nu echt zal gaan gebeuren en leggen uit wat er is verteld. Het is nog even wachten op een plekje bij de OK.Spannend, het gaat er nu echt van komen.. Over een paar uur zijn er gewoon 2 baby’s bij!

Als we naar de OK mogen, komt er nog extra hulp van de afdeling mee, iemand die graag aanwezig is i.v.m. haar opleiding. Maar met 2 baby’s is het ook erg fijn een paar extra handen te hebben, op de afdeling is het gelukkig rustig.De anesthesist komt erbij voor de ruggenprik, legt het nog eens uit en geeft niet veel later aan dat de prik er al zit en alles er goed uit ziet. Langzaam begin ik hem te voelen, en de lichte weeën die ik had zijn nu weg. Ik wil zelf nog overschuiven naar de ‘operatietafel’ maar dat gaat natuurlijk niet meer haha!Toch wel een beetje spannend hoor, dit gevoel nu (nouja niet) in mijn benen. Met de achterliggende gedachten van een dwarslaesie.Als ze vragen of ik iets voel geef ik aan wel iets te voelen. Maar het blijkt dat ze al aan het snijden zijn, dat gevoel had ik nu ook weer niet gelukkig.De gynaecoloog blijkt er gewoon bij te zijn, samen met haar collega die haar zou overnemen.Na wat duw en trekwerk, want zo voelt het echt, Is daar baby 1.Vooraf hebben we afgesproken welke baby welke naam zou krijgen. De vraag was of we wachten welke baby eerst kwam en die dan een naam te geven, of vooraf al te beslissen wie welke naam krijgt. Dat had ik vooraf al lang en breed bedacht, baby onderin krijgt die naam, baby bovenin die naam.Mutsjes liggen dan ook klaar met nu nog, baby 1 en baby 2 erop.Als eerst geboren, Luca. Alles gaat goed, ze laten hem even snel zien en daarna volgen controles. Ik hoor huilen, dat is goed.Daarna Beau, nog geen halve minuut later. Ze laten hem zien, jeetje wat lijken ze nu al op elkaar. Controles worden gedaan, huilen hoor ik nog maar blijkt later van Luca te zijn. Beau heeft moeite met ademen. Hij heeft wat hulp nodig en krijgt extra zuurstof.Gelukkig maar heel kort nodig en ook daar volgt een huiltje.

Ik krijg ze nog even te zien maar gaan vervolgens samen met Anique mee naar de couveuse afdeling. Ik blijf achter omdat ze nog genoeg werk hebben aan de buikwond van de keizersnede. Ze vertellen later dat ze extra tijd hebben genomen om dit zo netjes mogelijk te doen. Zodat er zo min mogelijk littekens zouden kunnen ontstaan etc.Toch heel anders dan de 1e bevalling van een keizersnede. Daar werd Fenna bij mij gelegd en heeft ze tegen mij aan kunnen liggen tot we op de kamer terug waren. En natuurlijk knuffelde we lekker verder.Nu lig ik hier ‘alleen’. Ik krijg tussendoor te horen dat alles goed gaat met de twee jongens en Anique met Luca ligt te buidelen. Ze liggen op onze kamer in een couveuse en alle controles waren goed, na wat hulp met het beademen van Beau (dat kreeg ik toen pas te horen).Ik moet na al het hechten nog naar de ‘uitslaapkamer’. Hier krijg ik last van een kriebelhoest, zo vervelend, zeker met een buikwond en een ruggenprik die begint uit te werken op die plek!Ik krijg een ijsje, wellicht helpt dat. Ik denk daar vooral, laat mij nu maar naar de kamer en de jongens. Maar bij mij moet ook alles eerst gecheckt worden. Als alles oké is mag ik naar de mannen.Die vervelende kriebelhoest blijft, mijn benen voel ik nog niet. (Lichte zenuwen daarvoor, ik kan mij niet meer herinneren hoe snel dat gevoel bij de eerste bevalling terug kwam) Maar er is ook zoveel liefde, de jongens worden bij mij gelegd zodat ik even kan knuffelen met ze. Wat is dit bijzonder, 2 hummeltjes op mijn borst. Dit zat gewoon in mijn buik, wauw!

En dan begint de tijd in het ziekenhuis, zo anders met 2 kindjes aan de sondevoeding. Daarover vertel ik snel meer.