Twee prachtige kindjes!

Vandaag is de dag.. dat we onze tweeling eindelijk mogen ontmoeten.

Op 30 september 2020 moest ik mij 's middags melden in het ziekenhuis. Ik zou daar alvast overnachten omdat ik al om half 8 klaargemaakt zou worden voor de O.K

Ik kreeg een extra grote kamer toegewezen waar ruimte was voor 2 babybedjes en een slaapplek voor mijn partner.  Ik werd aan de CTG gelegd en kreeg wat standaard check ups.

'S avonds kwam mijn man ook en samen probeerden we wat te slapen. Uiteraard deden we beide geen oog dicht van de zenuwen, in zo'n vreemd ziekenhuis bed.

Om half 6 ging ik douchen, voor de laatste keer heerlijk dat warme water stromend over mijn gigantische zwangere buik. Zo ontspannend. 

Om 6:30 kwam er al een verpleegster binnen om de katheter te plaatsen en om 7 uur werd ik samen met mijn man en en 2 verpleegsters van de verloskamers naar de O.K gebracht.

 Daar werden 2 infuusjes geprikt, in iedere hand een. Eentje voor vocht en een voor medicatie.

De anesthesist en het O.K personeel kwamen zich voorstellen en ik besprak mijn angst voor de ruggenprik.

Zoals je in een vorig blog kon lezen werd die bij mijn 2e bevalling heel vaak misgeprikt, erg pijnlijk.  

Ik vertelde wat voor mij een comfortabele houding was om in te zitten zodat ze hem meteen raak konden prikken. De anesthesist was erg meegaand en meedenkend, en hield rekening met mijn wensen. Echt, zo fijn! Al het personeel was trouwens echt geweldig!

Ik moest voor mijn gevoel lang wachten tot de O.K gereed was, een tweeling vraagt natuurlijk dubbele voorbereiding, materiaal en 2 kinderartsen voor de check-up na de geboorte.

Toen het eindelijk zo ver was werd op de O.K de ruggenprik gezet, die zat er in een flits in en ik werd gauw overgetild op de operatie tafel.

Mijn man gaf nog snel zijn telefoon af aan de verpleegster zodat zij foto's kon maken.

Ik voelde al snel dat mijn bloeddruk daalde, werd misselijk en moest spugen. Gelukkig was dit snel over nadat ik medicijnen kreeg toegediend via het infuus. 

Het duurde best even voordat de verdoving volledig was ingewerkt en ik echt niet meer kon voelen. 

De operatie begon en ik voelde me goed, mijn man naast me, gezellig kletsen en lachen met al het personeel.

Niet veel later werd daar onze zoon na een zwangerschap van precies 38 weken geboren om 08:34. Wij konden live meekijken door een kijkgat in het scherm. Dit was voor mij de eerste keer en wauw wat een geweldig mooie ervaring!!! Onze zoon geboren zien worden, zo'n perfect mannetje! Hij ging gelijk huilen en werd snel in doeken gewikkeld en bij mij gelegd

Al snel volgde onze dochter om 08:36, ook haar hebben we geboren zien worden. Met onze zoon die al bij mij lag. Onwerkelijk!!! Zo'n mooi meisje!  Zij ging niet meteen huilen maar op het moment dat ik daar over in paniek wilde raken kwam daar toch dat eerste huiltje.

Ze werden allebei snel meegenomen voor de controles en mijn man ging mee. Ik kreeg al snel te horen dat onze zoon geboren was met 3500 gram en onze dochter met 2690 gram.

Onze zoon deed het gelijk goed. Onze dochter had wat extra zuurstof en aandacht nodig maar kreeg ook snel een 10 apgarscore.

Ik werd ondertussen gesteriliseerd met filshie clips en toen begon de verdoving uit te werken, oeps!

Ik kreeg pijn en begon te voelen wat ze aan het doen waren. Toen ik dit aangaf kreeg ik gelijk verdoving toegediend via het infuus. Maar ik bleef het voelen en kreeg nog een dosis en nog meer, maar ik bleef toch in de verte wat pijn voelen.

Ik werd helemaal platgespoten en was helemaal van de wereld en toen werden mijn babytjes bij me neergelegd! Ik wilde dat ik van dat moment had kunnen genieten maar ik was zo high dat ik bang was dat ik ze zou laten vallen. Na een paar minuten vroeg ik of de verpleging ze wilde weghalen en toen kreeg mijn man ze in zijn armen. Zo mooi en bijzonder!

Ik herinner het me niet echt meer want ik voelde me zo naar dat ik alleen maar met mijn ogen dicht kon liggen. Gelukkig zijn er foto's!

Na drie kwartier waren ze klaar met hechten en werd ik naar de verkoever kamer gebracht met mijn kleintjes naast me samen bloot tegen elkaar aan in een couveuse om ze lekker warm te houden.

Ik voelde me daar al een stuk beter, de verdoving begon uit te werken en kreeg weer wat gevoel in mijn benen.  Toen moest ik een ijsje eten, standaard procedure en toen ik met mijn tenen kon wiebelen mocht ik terug naar de kraamafdeling.

Eenmaal op de kamer werd mij gevraagd wat ze aan mochten en toen realiseerde ik mij pas wat ze wogen.

Wow! Wat een gewichten! Hoe dan?!

Tijdens de groeiecho's werden deze veel lager geschat en moest ik rekening houden met ongeveer 2200/2500 gram geboortegewicht.

Dus alle maat 44 kleertjes die ik kocht zijn nooit gedragen. Hun eerste pakjes die ik had klaar gelegd konden ze niet aan! Gelukkig had ik ook grotere maatjes mee dus kozen we snel iets anders uit!

En toen werden de kleintjes aangelegd bij mij. Zo mooi, zo speciaal die eerste borstvoeding.

Een paar uur later kwamen onze oudste kids op bezoek, mijn schoonmoeder die op ze paste mocht helaas niet mee ivm covid.

Weer zo'n geweldig en verdrietig moment tegelijk.

De meisjes die hun broertje en zusje voor het eerst ontmoeten en oma die buiten het ziekenhuis moet wachten en haar kleinkinderen niet mag zien. Zo stom!

Ik heb mijn man die avond naar huis gestuurd om daar te slapen, hij was niet fit en had echt wat nachtrust nodig.  Best spannend, zo in je eentje met 2 baby's terwijl je je bed niet uit mag en ze niet kan optillen en verzorgen. Gelukkig was er super fijne verpleging die mij ondersteunde en zo ging ik mijn eerste nacht in als mama van 2 pasgeboren kindjes.

Onze tweeling ♡♡

Ik ben al het personeel van die dag zo dankbaar, ze hebben het (ondanks het uitwerken van de verdoving) echt een geweldige ervaring voor ons gemaakt. Precies zoals hoe ik het voor ogen had! We kwamen er achter dat de verpleegster ruim 300 foto's en filmpjes had gemaakt. Echt geweldig, zo kon ik alles terug kijken en herbeleven. Eeuwig dankbaar.

Hoe het verder ging de dagen erna in het ziekenhuis lees je in een nieuwe blog!