Ready? 3, 2, 1 Launch!

De bevalling van ons eerste kindje, was zwaar. Zelf heb ik dit absoluut niet zo ervaren maar het duurde lang en uiteindelijk heeft de  inzet van een vacuümpomp een keizersnede voorkomen. Onze dochter is na 18 uur weeën, waaronder een weeën storm geboren, ze woog 4.390 kilo en dus een flinke dame! Na de bevalling verlies ik veel bloed en we verblijven nog 3 dagen in het ziekenhuis. 

Toen onze dochter 8 maanden oud was raakten we zwanger van ons 2e kindje. En na 20 weken hoorde we dat we een jongetje verwachten. De schatting was dat hij een stuk kleiner zou zijn met de geboorte dan zijn zus was. De zwangerschap verliep goed en de laatste loodjes waren zwaar met een dreumes. 

De laatste weken waren vaak bij mijn schoonouders te vinden. Op de uitgerekende datum moesten we nog naar de verloskundige voor een extra echo om te controleren of zijn groei nog binnen de curve was. Alles was goed en het rommelde al lekker. Maar dit was al dagen zo.

In de middag rond een uur op 3 lopen mijn schoonmoeder en ik naar de speeltuin om de kleine meid te laten spelen. Na een half uurtje voel ik iets, het was nattigheid... We dachten dat de vliezen gebroken waren dus we liepen terug. Bij het huis van mijn schoonouders aangekomen blijk ik mijn slijmprop verloren te zijn. De onrust in mijn buik houd aan en het beginnen echt weeën te worden. Mijn schoonmoeder bied ons aan daar mee te et3n zodat we gegeten hebben voor het geval het doorzet. Inmiddels heb ik de weeën teller app aan staan en ik heb elke 3 minuten een wee die 40 à 50 seconden aanhoud. Regelmatig maar wel erg kort. Tijdens het eten blijven de weeën komen en na het eten rijden we naar huis om de ziekenhuis spullen en de maxi-cosi op te halen. 

Thuis aangekomen breken mijn vliezen, op onze slaapkamer terwijl ik mijn toilettas in de tas stop. Ik voel me nog prima en ik trek een schone broek aan en we rijden terug naar mijn schoonouders. Daar bel ik de verloskundige en omdat zij toevallig in het ziekenhuis waar ik wil bevallen een vergadering hebben.

Om 8 uur lopen we het ziekenhuis binnen. Ik kan de weeën nog steeds goed opvangen en loop dus zelf naar de afdeling. Op de poliklinische bevalkamer aangekomen wordt mijn ontsluiting gecontroleerd en ik krijg preventief een infuus. Daarna mag ik douchen... Dat is in het begin wel lekker maar ik merk dat de weeën steeds dichter op elkaar zitten. Terug op het bed rond een uur of 9 meet de verloskundige wederom 5 cm, wat ik niet kon geloven. De weeën bleven maar komen.

Omdat het beter is om een lege blaas te hebben moest ik proberen te plassen dus met veel moeite klim ik uit bed. Met hulp van mijn man bereik ik de wc maar er komt niets. Ik hoef echt niet te plassen, er is niets om uit te plassen. Ondertussen lijken de weeën 1 grote wee zonder pauze. De verloskundige gelooft niet dat mijn blaas leeg is en begint de spullen voor het catheteriseren klaar te leggen. 

Ik voel dat mijn baarmoeder zich voorbereid en ik begin persweeën te krijgen. Aangezien ik deze bij mijn dochter heel lang weg heb moeten puffen heb ik er vertrouwen in dat dit nu weer lukt. Aangezien de ontsluiting niet meer is gecontroleerd sinds 5 cm heb ik geen idee hoever ik ben. De verloskundige beweerd dat ik niet zo snel van 5 naar 10 kan gaan dus ik wordt verzocht verder te puffen. Na 20 minuten roep ik dat hij komt en terwijl ik de weeën nog wegpuf lanceert mijn baarmoeder onze zoon op het bed. Onbeschrijfelijk hoeveel kracht er los kwam. Ik had de kleine zo graag aan willen pakken... Maar niemand heeft hem aan kunnen pakken... Gelukkig maakt de kleine man het gelijk goed en al snel praten we over de lancering in plaats van over de bevalling. 

Onze zoon is op de uitgerekende datum geboren met een gewicht van 3.350 kilo en we mochten 2 uur later het ziekenhuis al verlaten. 

Nu, 3 maanden later maken we het nog steeds goed en genieten we met volle teugen!