Pech bevalling op een unieke manier.

In 2021 ben ik bevallen van onze prachtige dochter Bliss. Wat mijn roze wolk moest worden, werd een grijze. Tijdens de zwangerschap waren er complicaties, tijdens de bevalling ook en al helemaal ná de bevalling. Mijn bevallingswond was pas na een half jaar dicht. Niet alleen lichamelijk was het zwaar maar ook psychisch kreeg ik het één en ander te verwerken. Een verleden met depressies + een bevalling zoals die van mij = postnatale depressie. Ik ben wel op een unieke manier bevallen, dat dan weer wel. Mijn man heeft daardoor moeten helpen in plaats van mee te staan puffen.

Tijdens de zwangerschap bleek bij ongeveer 24 weken dat ik zwangerschapsdiabetes had. Het onder controle houden met een dieet lukte niet, waardoor ik al snel de rest van de zwangerschap elke avond insuline in mijn been moest inspuiten. Ook betekende het dat de baby waarschijnlijk groter zou zijn dan gemiddeld, dus ik zou met 38 weken ingeleid worden. Ik vond dat helemaal niet erg, ik ben namelijk klein van stuk. Mijn hele zwangerschap dacht men dan ook dat er minimaal 2 baby's in mijn buik rond zwommen. 

Het moment was eindelijk daar: de inleiding. Op 5 juli 2021 meldde ik mij om 7 uur in het ziekenhuis in Den Haag. Spannend zeg! Ik kon alleen maar denken aan dat we met zijn drietjes weer het ziekenhuis zouden verlaten. Om 8 uur werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik een weeën opwekker toegediend. De weeën volgden snel met een weeën storm erachter aan! Na een paar uur allerlei houdingen aangenomen te hebben, inclusief douche en bal, vond ik het tijd worden voor een ruggenprik. Ik hield het echt niet meer! Toen kregen we te horen dat het wel kon, maar dat zou pas over een uur kunnen want alle anesthesisten waren in operaties. Ja hoor, heb ik weer. Uiteindelijk kreeg ik hem, wat een verademing was dat.

De ontsluiting verliep vlotjes en toen het bijna tijd werd te gaan persen daalde de hartslag van de baby. Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen en toen dat niet hielp moest ik gaan persen. Alleen... ik voelde niets door de ruggenprik. Ik voelde geen weeën, dus keken we naar de monitor wanneer er een wee kwam en ik moest gaan persen. Ik voelde niet wat ik deed dus was er paniek. De gynaecoloog van dienst had een idee maar nog nooit eerder uitgevoerd zei ze. Ik lag nog steeds op mijn rug met mijn knieën opgetrokken. Er werd een laken achter mij gespannen, net boven mijn stuitje. Mijn man moest bij mijn ene been gaan staan en broeder Joep (die naam vergeet ik nu nooit meer) bij mijn andere. Beiden pakten ze elk een uiteinde van het laken en het was alsof ik in een hangmat lag. Zij moesten mij uit bed proberen te trekken en ik moest zelf druk geven door in bed proberen te blijven liggen. Het werkte! Bij elke wee deden we dit weer en Bliss kwam steeds verder naar buiten. Toen bleek dat haar hartslag verder daalde moest er snel gehandeld worden: de vacuüm-pomp werd van stal gehaald. 

Al die tijd heb ik mijn ogen stijf dicht gehouden en ook die pomp hoefde ik niet te zien, anders raakte ik in paniek. Ze moest er uit, hoe dan ook. Na twee keer trekken met de pomp zei ze: "Ik ga nu nog één keer trekken. Lukt het dan nog niet, krijg je een spoed keizersnede." Ze zette zich schrap om nog één keer te trekken, knipte mij in (thank god voor de ruggenprik) en trok zo hard dat ze weg moest springen toen Bliss eruit kwam omdat er een hele golf bloed mee kwam. Gelukkig heb ik dat ook niet gezien maar achteraf gehoord van mijn man. Ze was er! Het is gelukt! Ze werd op mijn borst gelegd en al gauw daarna weer weggehaald want ik moest naar de OK. Ik had een totaal ruptuur, de placenta zat vast en had veel te veel bloed verloren.

In de OK werd alles gehecht en na een paar uur was ik terug op mijn kamer, met papa en Bliss. Wat is dat wennen zeg, we zijn ineens ouders! Ik kreeg nog een bloedtransfusie en de volgende dag mocht ik naar huis. Wij hadden een hele fijne kraamhulp, Melissa. Uiteraard keek ze elke dag naar mijn wond van de totaal ruptuur en wat had ik daar een pijn aan! Na vijf dagen was ze bij mij de controles aan het uitvoeren toen ze ineens zei: "Oh oh. Dat ziet er niet goed uit." Ik vroeg wat er was en ze zei: "De totaal ruptuur is denk ik gaan ontsteken. Alle hechtingen zijn opengesprongen en er komt rotzooi uit." Ja hoor. Heb ik weer. Verloskundige erbij en helaas... inderdaad gaan ontsteken. Zoiets kan niet opnieuw gehecht worden en moet vanzelf dichtgroeien. Devies was om 3 keer per dag met mijn onderkant een Soda badje te nemen en na elke douche beurt te 'luchten' door een kwartier wijdbeens op bed te gaan liggen. Gelukkig had ik de postoel nog staan dus die diende gelijk als Soda badje. Plassen deed ik inmiddels alleen onder de douche omdat het zo vreselijk pijn deed. Wat een hel was dit. In juli ben ik bevallen en in december waren al die lagen pas dichtgegroeid. Het is daar natuurlijk altijd warm en vochtig dus daarom duurde het zo lang.

Inmiddels had ik verplicht bedrust, zoiezo al voordat de boel was gaan ontsteken. Mijn spierkracht ging hierdoor steeds meer achteruit en ook psychisch was het niet fijn. Het is verschrikkelijk als je je man en de kraamhulp hoort zeggen: "Ah, kijk nou, wat schattig he!" en jij kan je bed niet uit omdat je zo'n pijn hebt en niet kunt lopen. Verdorie, ik wil ook kijken bij mijn dochter! Dat doet echt wat met je. In het begin heb ik dan ook veel momentjes moeten missen en raakte ik in een postnatale depressie. Ik kon ook niet over de bevalling praten of naar foto's kijken. Hoe dat gegaan is komt ooit wel in een andere blog. Nu is dat gelukkig allemaal achter de rug. Wij probeerden vorig jaar voor een tweede kindje te gaan en had zoiezo dankzij deze bevalling al vastgelegd dat het een keizersnede zou worden. Helaas werd het een miskraam en nog erger... proberen gaat nooit meer lukken. Dankzij de miskraam kwamen we erachter dat ik baarmoederhalskanker heb en ben door de bestralingen onvruchtbaar geworden. (zie mijn andere blogs.) Daarom zijn wij super dankbaar voor Bliss, onze prachtige dochter van 2,5 jaar. Dankbaar dat zij er is, dankbaar dat zij gezond is.