Onze oudste (deel 2)

De avond waarop besloten werd dat hij 2 dagen later gehaald zou worden, was een maandag en ik was toen 25.5 weken. Er zou dus gewacht worden tot ik exact 26 weken was. Plus ze hoopten dat hij met 2 longrijpingsprikken wat sterker zou staan in de strijd. 

De volgende dag tijdens de lunch lag ik aan het ctg en ondertussen viel ik in slaap.  Mijn man zat naast mij en zag ineens de hartslag van 160 naar 60 schieten en weer terug omhoog klimmen.  De artsen kwamen en gaven aan dat het niet zo goed ging en ze wilden overleggen wat er op dat moment gedaan moest worden.

Een paar minuten later kwam de arts terug en vertelde dat ze nu in overleg gingen met de o.k. om te zien wanneer ik de keizersnede zou krijgen maar dat dat dus sowieso die dag zou zijn. Ondertussen hoorde ik de zaalzuster aan de telefoon zeggen: zo snel? Kunnen we haar nog wel even omkleden?

Nou dan weet je het wel.. Min man greep de camera en 2 verpleegsters hielpen me met omkleden, nog geen 3 minuten na dat telefoontje was ik op weg naar de operatie kamer. 

Mijn hoofd kon dat allemaal niet bijwerken en ik kon alleen maar huilen. Bij de o.k. kreeg ik een drankje tegen misselijkheid en daarna ging ik naar binnen.

Het lastige van een spoedkeizersnede is dat het snel moet, er zit haast op, en dat was duidelijk te merken.  Niemand stelde zich voor of legde uit wat er ging gebeuren en iedereen handelde tegelijk.  Dit was echt een traumatische ervaring. 

Ongeveer 30 minuten later was ons kleintje geboren en in de ruimte waar de eerste zorg verleend werd. 

Bij geboorte woog ons kleine mannetje 400 gram. Vanwege zijn tere huidje was aaien geen optie, alleen je hand op hem leggen was toegestaan. 

Toen brak er een heftige tijd aan van 10 weken op de NICU, stapjes vooruit en stapjes achteruit, maar gestage groei! Volgende keer met over wat het inhoudt om een kind op de NICU te hebben.