Ons lichtpuntje.

Misschien is deze blog veel te langdradig, maar het schrijven heeft iets therapeutisch. Ik vind het fijn om alles op te schrijven wat er gebeurd is.

De angst voor het verliezen van ons kindje, nam aan het einde van de zwangerschap toe. 

Tijdens de controle bij 37 weken, gaf ik aan bij de gynaecoloog dat ik niet over de 40 weken wilde gaan. Hier had zij begrip voor en ze gaf aan dat we meteen een datum konden prikken voor een inleiding. Omdat ik alleen naar de controle was gekomen, spraken we af dat ik zou overleggen met mijn man en dat we tijdens de volgende controle de datum vast zouden zetten. Een dag in de week dat ik 39 weken zwanger zou zijn.

Thuis overlegde ik met Thomas. Ook overlegde ik met mijn schoonmoeder, omdat we ook een oppas nodig hadden voor de andere kinderen. 17 januari zou het worden. Dan zou ik 39+2 zijn.

De volgende controle besprak ik de datum met de verloskundige in het ziekenhuis. Op 17 januari mochten wij ons om 07:30u melden in het ziekenhuis, mocht onze dochter nog niet uit zichzelf gekomen zijn. Ook controleerde de verloskundige of ik al ontsluiting had, mocht dit al 3cm zijn, dan kon ze me strippen. Stiekem hoopte ik hierop. Ik bleek 'helaas' maar 1 cm ontsluiting te hebben. 

De dagen daarna had ik wat voorweeën, maar die zetten niet door. Ik durfde geen verhalen van lotgenoten te lezen, bang voor wat daarin zou staan, dat dit ons kindje ook zou overkomen. Bang dat het op het laatst toch nog fout zou gaan. Ook was ik meerdere keren in paniek omdat ik dacht dat ik onze dochter niet meer voelde bewegen. Gelukkig voelde ik haar toch iedere keer weer.

17 januari 2022 meldden wij ons op de DayCare van het ziekenhuis. We startten met een CTG van een uur. Hierna kwam de arts controleren hoeveel ontsluiting ik had en met ons bespreken hoe de inleiding zou verlopen. 

Ik had nu 2 cm ontsluiting, maar mijn baarmoedermond was nog niet verstreken. Jammer! Ik zou een ballonkatheter krijgen die de ontsluiting moest bevorderen. Bij 3 cm, konden mijn vliezen gebroken worden.

Nadat de katheter geplaatst was, begon het wachten. Ik mocht kiezen of ik in het ziekenhuis wilde blijven of weer naar huis wilde gaan. Omdat ik hoopte dat het snel zou gaan en omdat ik me veilig voelde in het ziekenhuis, besloot ik dat ik wilde blijven. Helaas mocht Thomas niet blijven i.v.m. de corona maatregelen. Gelukkig kneep de verpleging een oogje toe en mocht Thomas langer blijven dan wat de regel was.

Het wachten duurde lang. Er werden nog twee CTG's gemaakt, deze waren goed. Er was niet echt weeënactiviteit. Ik baalde. Die ballon viel er ook maar niet uit. Het werd avond en Thomas moest naar huis. Rond 23u ben ik gaan slapen. Om 2u werd ik weer wakker. Mijn buik was rustig, niks wat op weeën leek. Naast me hoorde ik een vrouw bevallen. Het duurde lang voor ik weer in slaap viel. Rond 7u werd ik weer wakker. Nog steeds was alles rustig. Er kwam iemand vragen wat ik wilde eten en de verpleegkundige kwam langs om me opnieuw aan te sluiten op de CTG. Ze vertelde dat na de CTG de arts langs zou komen voor de controle.

De CTG was nog steeds rustig, de baby deed het goed.

Rond 8u kwam de arts. Ik was bang dat de ballon niks had gedaan, omdat deze er niet vanzelf uit gevallen was. Toch bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en kon de arts de ballon verwijderen. Een nieuwe ballonkatheter zou geen zin meer hebben, maar omdat ze de baby nog niet goed laag voelde zitten, twijfelde ze of ze mijn vliezen zouden gaan breken of eerst medicatie zouden geven om de baby te laten zakken. Ze zou dit gaan overleggen. Een uurtje later werd ik gehaald. De arts wilde me nogmaals controleren op een behandelstoel, in de hoop dat ze er dan beter bij kon komen. Hieruit bleek dat ons kindje toch goed laag lag en dat ze mijn vliezen konden gaan breken. De verloskamer zou klaargemaakt worden en ik belde Thomas ondertussen dat hij naar het ziekenhuis moest komen omdat ze de vliezen gingen breken. 

Rond half 12 werden we naar de verloskamer gebracht. Mijn temperatuur en bloeddruk werden gemeten en er werd een infuus aangelegd. Hierna werden mijn vliezen gebroken. Omdat ons kindje nog niet helemaal was ingedaald, werd besloten meteen te beginnen met oxytocine toedienen. Ze wilden het risico op uitzakken van de navelstreng zo klein mogelijk maken en hoopten dat door de medicatie, de baby sneller zou zakken.

Ik werd aangesloten aan de CTG en het wachten op weeën kon beginnen. Ze zouden ongeveer om het half uur terugkomen om de medicatie te verhogen. Als ik zo'n 5 weeën per 10 minuten zou hebben, zouden ze opnieuw komen controleren.

Even later stond opeens de gynaecoloog die bij de geboorte van Tom was geweest, in de kamer. Hij had begrepen dat ik werd ingeleid, was aan het werk op de poli en wilde me succes wensen met de bevalling. Thomas en ik konden dit allebei erg waarderen!

Rond 14:30u kwam de verpleegkundige opnieuw om de medicatie te verhogen. Echter had ik zelf op dat moment al best last van weeën, dus ze besloot om de medicatie nu niet te verhogen. We praatten met haar over corona en over de aflevering van Boos! die de dag daarvoor was verschenen. Ik ervaarde steeds meer pijn en het lukte mij niet meer om mee te praten. 

Om 15u kwam de verloskundige die had gezien op de CTG dat ik serieuze weeën had. Ze toucheerde me en ik hoorde haar zeggen dat ik 4 cm ontsluiting had. Ik dacht: 4CM?! Zo weinig maar?! Dit ga ik echt niet nog heel lang trekken! Ze zei meteen: jullie zullen wel denken dat 4cm erg weinig is, maar je baarmoedermond is ook helemaal verstreken, dus er is erg veel gebeurd. 

Hierop vroeg ik haar welke pijnstilling ik kon krijgen. Ze raadde me aan om te gaan douchen, dit kon de scherpe randjes ervan af halen. Anders kon ik remifentanil krijgen, hiervoor zou echter een extra infuus geprikt moeten worden en ik zou in de gaten gehouden moeten worden. Je ademhaling kan namelijk stoppen door deze vorm van pijnstilling. Het was echter nog maar de vraag of hier voldoende personeel voor was. Een andere optie was een ruggenprik.

Ik besloot te gaan douchen en werd aangesloten op de draadloze CTG.

Tussen de weeën door, liep ik naar de douche. Na een half uurtje douchen kwamen verloskundige en verpleegkundige me uit de douche halen omdat ze de hartslag van de baby niet goed in de gaten konden houden. Door de pijn, veranderde ik regelmatig van houding en hierdoor verplaatsten de banden op mijn buik. Ze wilden een schedelelektrode plaatsen. Ik was hiermee akkoord, want ik vond het erg belangrijk dat ons kindje het goed had in mijn buik en dat ze dit in de gaten konden houden.

Toen ik op bed lag, vertelde ik dat ik ook persdrang had. De verloskundige gaf aan dat ze graag nog een keer wilde toucheren. En wat bleek?! Ik had 10cm ontsluiting en mocht gaan proberen te persen bij de eerstvolgende wee. In een half uur, was ik dus van 4 naar 10cm ontsluiting gegaan. Ik was zo blij dat ik mocht gaan persen. En na 8 minuten persen was ze daar: onze prachtige dochter Noor (betekenis: licht, eer)! Ons lichtje na dat donkere jaar!