NICU-life

Speciaal voor wereldprematurendag het eerste deel van NICU-life in deze blogs vertel ik over wat het inhoud om op de NICU afdeling rond te lopen terwijl je kind er ligt. 

Wij hebben 2 kinderen gekregen die op de NICU hebben gelegen. Beide verhalen met een andere afloop. In deze eerste blog wil ik proberen een beeld te schetsen van de sfeer en gang van zaken op een NICU en wat vertellen over wat wij er met N meemaakten. 

-----------------------------------------------

Op de NICU lig je (meestal) niet alleen.  Elk kind heeft een eigen stationnetje, daarin ligt voorraad, er staat een monitor, infuus- en beademingsmateriaal en uiteraard een couveuse of bedje (afhankelijk van wat het kind nodig heeft)

Onze oudste (N) lag in een couveuse, deze kan worden afgesteld qua temperatuur en vochtigheid binnenin om het zoveel mogelijk op het kind af te stemmen. N werd geboren met 25,6 weken en woog slechts 400 gram bij zijn geboorte; dat betekent dat hij nog geen gesloten huidje had.  

Zijn lijfje liet vocht nog door zeg maar, daarom was er een vergelijkbaar vochtig en warm klimaat in de couveuse, waardoor hij weinig vocht verloor. 

45 minuten na zijn geboorte was hij geïnstalleerd op zijn plekje en was ik klaar op de recovery. Mijn man was met N meegegaan. Dan kom je op een afdeling met allemaal piepjes en couveuses en daar ligt je kind dan.. je mag m niet aaien (vanwege de tere huid), optillen en knuffelen is ook niet mogelijk.. wat wel mocht? Mijn hand op hem leggen. 

Na 4 dagen mocht hij voor het eerst buidelen. Dat wil zeggen dat je met een bloot bovenlijf in een heerlijk luie stoel kruipt, 2 verpleegsters je kind en alle materialen oppakken en hem voorzichtig instaleren. Dan wordt je toegedekt met kruikjes en dekens en gaat de monitor op stil, waarna je bij voorkeur anderhalf uur of langer blijft liggen.  

Dit buidelen is goed voor o.a. de temperatuur hartslag, groei, herstel en welzijn van de baby en bevordert de hechting tussen ouder en kind.

Onze dagen op de NICU waren gevuld met momenten van verzorging (luiers verschonen), ondersteunen bij medische handelingen (zoals wegen, meten, bloedprikken, echo's etc), buidelen en kolven (voor mij dan 🙃).

Op zich klinkt dat misschien nog niet zo verkeerd, alleen zolang een kind op een NICU ligt is er continu de kans dat de status dusdanig veranderd dat er ernstige problemen optreden of dat het kindje zelfs overlijd.  Je zit continu met een brok spanning. De telefoon is altijd aan en wanneer de NICU belt slaat de adrenaline toe. 

Op zaal lagen gemiddeld 8 kinderen.  Elk kind heeft een monitor en als bepaalde functies onder ren bepaalde waarde komen gaat de monitor af, in een ernstig geval gaat ie over naar een 'nu handelen' alarm. Elke monitor klinkt hetzelfde en je kunt daar dus goed gek van worden. 

Operaties bij de kinderen worden op zaal uitgevoerd omdat daar het juiste personeel, materialen en temperatuur al aanwezig zijn. Dat betekent dat de zaal gesloten is voor ouders.. 

Als er een kind overleed zag je dat vaak al als je de gang in liep: er stonden schermen om de ouder kamer heen, er was meer beweging op de gang en verdriet kleurde de sfeer. 

Op zaal zag je alleen en leeg plekje dat vlot weer gevuld werd met het volgende kind dat zorg nodig had. 

Complicaties waar stevig op gelet werden (met name in de eerste weken) bij N waren: NEC (gaatje in de darm, stuk darm dat afsterft), hersenbloeding, open ductus (extra bloedvat tussen hart en longen) en infecties. Later komen daar andere zaken bij zoals het gezichtsvermogen en gehoor. 

Al met al is het dus nogal een andere start dan thuis een kraamweek doorleven. 

Hier laat ik het even bij, volgende keer meer over hoe het met N ging op de NICU.