Mijn verhaal over een helse bevalling • deel 3

Ik belde die maandag na mijn gesprek met de verloskundige naar het ziekenhuis om een afspraak te maken voor een consult. Ik kon gelijk woensdag terrecht omdat ik donderdag al 38 weken zou zijn.

Bij het consult werd mij verteld hoe een inleiding werkt en ik kon hier wat wensen aangeven. Vooral wensen zoals hoe wil je benaderd worden en wat wil je met pijnbestrijding. Ik gaf aan dat ik zo min mogelijk verschillende mensen op mijn kamer wil en als het niet nodig is ook niet heel de tijd binnen lopen. Ook gaf ik aan geen pijn bestrijding te willen want ik wil zoveel mogelijk mobiel blijven. Ik wilde het liefst een zo natuurlijke bevalling als mogelijk maar dat station gingen wij uiteraard al voorbij toen we akkoord gingen met de inleiding.

Bij een inleiding wordt er in de avond een ballonnetje geplaatst in de baarmoedermond. Dit ballonnetje vullen zij met water en zou er dan voor moeten zorgen dat er ontsluiting ontstaat en hiermee zou dan de bevalling op gang komen. Ook werd er bij dit consult een datum afgestemd. Omdat ik die donderdag 38 weken zou zijn en mijn gynaecoloog graag met 38 weken wilde inleiden moest het dus in die week. Eigenlijk was er geen plek die week omdat zij maar 2 inleidingen per dag plannen en in het weekend niet dus moest ik dan maar gelijk die vrijdag komen... Dat betekende dat ik maar 2 dagen de tijd had om mij erop voor te bereiden....

Zo gezegd zo gedaan, vrijdag 15 september moesten wij om 19:00 uur in het ziekenhuis zijn. Ik werd eerst een half uur aan de ctg gelegd om de baby in de gaten te houden en daarna werd ik getoucheerd om te kijken hoe rijp de baarmoedermond was en of ik niet toevallig al vanzelf ontsluiting had. Man, wat doet dat zeer! Dat was geen fijn gevoel, ook zat er wat bloed bij. De verloskundige was gelukkig wel erg lief en probeerde het mij echt zo comfortabel mogelijk te maken. Mijn baarmoedermond was echt nog niet rijp, hij was nog lang en hard/stevig. Voor een bevalling moet de baarmoedermond zacht en kort zijn. Er werd dus een ballonnetje geplaatst en we werden naar huis gestuurd om nog even goed uit te rusten en de volgende dag vroeg terug te komen. Er werd mij verteld goed voorbereid te zijn want het kan wel eens zijn dat ik dan in het ziekenhuis moest blijven en dat het lang kan duren. Die nacht had ik veel pijn. Het leken wel weeën. Ik kon daardoor ook maar weinig slapen want ik werd steeds wakker van de pijn.

Zaterdag ochtend waren wij vroeg in het ziekenhuis, om 08:30 moesten wij er zijn. We kregen een prachtige beval kamer en daar lag alles klaar. Van de haak om mijn vliezen te breken tot het baby bedje als ze geboren zou worden. Ook haar eerste mutsje lag klaar op het aankleedkussen. Ik hoopte dan ook echt dat het snel zou gaan. Ik werd weer aan de CTG gelegd en met de baby ging alles goed. In de tussentijd keek de verloskundige of het ballonnetje al voor ontsluiting had gezorgd. Ze trok het ballonnetje met gemak eruit en dat betekend dat het gelukt was. 1 tot 2 cm ontsluiting. Ik besefte ineens dat het echt was begonnen maar helaas was mijn baarmoedermond nog niet veranderd en moest deze echt nog heel ver rijp worden... Ze gaven aan te willen starten met tabletjes. Dit heet misoprostol en moest ik elke 4 uur slikken om de baarmoedermond rijp te maken. Eenmaal het tablet ingenomen mag je niet meer het ziekenhuis uit want je mag de medicatie niet thuis slikken en zij willen uiteraard elke zoveel uur controleren of er al verandering zou zijn. 

We waren er wel op voorbereid en moesten dus in het ziekenhuis blijven. Mijn moeder zou bij de bevalling zijn en kwam dus ook al naar het ziekenhuis want het kon snel gaan maar uiteraard kon het ook lang duren maar het voelde goed wat steun te hebben.

De dag ging voorbij en om de zoveel uur werd ik gecheckt. Helaas had het nog weinig gedaan en zouden we de volgende dag weer verder aan de medicatie gaan. Mijn moeder ging naar huis en Quint besloot wel om te blijven ookal kon hij achteraf gezien wel naar huis hij wilde mij niet alleen laten wat ik wel heel lief vond 🧡

De volgende dag zondag. Mijn moeder kwam weer optijd naar het ziekenhuis zodat Quint even naar huis kon voor de hond, die al bij mijn ouders verbleef. De tabletjes kreeg ik weer om de 4 uur en ook werd ik elke 4 uur getoucheerd. Dat was wel ontzettend onprettig. Het is pijnlijk en het was elke keer teleurstellend want steeds kreeg ik het antwoord 'ja hij is wel wat zachter en ingekort maar moet wel echt nog een stuk verder'... Ik lag ook nog eens in een dorpje waar niets te beleven was en wat zo gereformeerd als maar zijn kan is dus ook is daar op zondag niks open. Dus even wat lekkers halen o.i.d. zat er ook niet in en zo kruipte de dag weer voorbij waar ik in een kamertje lag en mij steeds meer ging vervelen. 

Maandag. Nu zal het toch wel gaan gebeuren? We zijn er al vanaf vrijdag avond mee bezig.... De medicatie ging weer verder en ik werd weer om de zoveel uur getoucheerd. Om 5 uur in de middag werd ik de laatste keer getoucheerd maar helaas nog steeds niet helemaal rijp. Ik verveelde mij enorm en ik wilde echt graag naar huis. Het vervelende is dat ik niks in mijn buik voelde rommelen kwa bevalling of start, mij gewoon tiptop in orde voelde en je dan in zo'n ziekenhuis kamertje 3 dagen lang ligt... af en toe gingen we wat rondjes om het gebouw lopen maar ook is dit ziekenhuis niet zo groot dus de rondjes waren erg kort en ik mocht ook het ziekenhuis terrein niet af wegens de verzekering. Wat duurde deze dagen lang zeg. Ook het eten vond ik vies. Ik was nog altijd misselijk en had nergens trek in maar al helemaal niet in vies ziekenhuis voer (niet alles) waar je in de middag warm eten kreeg en in de avond een boterham. Gelukkig vond Quint het wel lekker en mocht hij ook elke dag mee eten. En mijn eten deelde of gaf ik aan mijn moeder. Die avond hadden we dan ook wat besteld bij het enige tentje dat open was in de hele omgeving want brood had niemand meer trek in.

Dinsdag 18 september. Als er nu toch niets veranderd was moest ik weer naar huis om even bij te komen en over 2 dagen terug komen om weer opnieuw te starten. Nou daar zat ik ook niet meer op te wachten want dan kon het zomaar alsnog langer duren. Achteraf gezien denk ik echt, dit was echt gewoon een 'teken' mijn lichaam en de baby waren er gewoon echt niet klaar voor en dan is het ook logisch dat er complicaties kunnen ontstaan. Thank god, om 8 uur had ik 2 tot 3 cm ontsluiting en heeft de verloskundige geprobeerd mijn vliezen te breken en dit lukte! Een stortvloed aan water! Eindelijk kon nu de bevalling dan echt op gang gezet worden door middel van weeopwekkers en kon het zomaar zijn dat ik over een paar uur mijn dochterje zou ontmoeten!