Mijn eerste bevalling

Lang durfde ik mijn verhaal niet te delen.  Niet omdat ik bang ben voor nare reacties, maar omdat mijn bevalling achteraf nogal traumatisch is geweest. Hier kwamen we bij de zwangerschap van D pas achter.

Op 14 februari 2013 hadden we een positieve zwangerschapstest, nadat we in november 2012 besloten hadden dat het spiraaltje er uit moest, omdat mijn lichaam het afstootte.

Op wat misselijkheid en overgeven de eerste 14 weken na, ging het eigenlijk wel goed. 

Tot ik 33 week zwanger was en minder tot geen leven voelde. Ook verloor is af en toe wat vocht, maar dit kon geen vruchtwater zijn, aldus de verloskundige. F lag vrij laag, dus waarschijnlijk drukte zij op mijn blaas...

Met 33 week dus naar het ziekenhuis voor een CTG en echo, ze bewoog weinig, maar het waren warme dagen en ik had een drukke week gehad op mijn werk in de thuiszorg, dus ze dachten dat het daardoor kwam. Opgelucht gingen we naar huis.

Vanaf dat moment kreeg ik wat vaker een controle bij de verloskundige. 

Ik bleef vocht verliezen, maar nooit is er gecheckt of dit vruchtwater was.

Met 36,5 week, voelde ik mij niet lekker, en voelde weer geen leven. 

Wederom naar het ziekenhuis, hier maakte de verloskundige een echo, terwijl ik heel erg nodig moest plassen en aangaf dat zij op mijn blaas drukte. Haar antwoord: je hebt heel veel vruchtwater, dat is een goed teken. F bewoon op dat moment ook, maar voor de vorm moest ik nog wel even aan het CTG. 

Er werd medegedeeld dat ik vanaf nu medisch ben, en dus in het ziekenhuis de controles zou krijgen en hier ook moest bevallen.

Ik kreeg een afspraak mee voor de volgende ochtend, bij een echoscopiste/verloskundige. 

Dinsdag 24 september 2013, om 9.00u had ik de afspraak.  Omdat het de dag ervoor allemaal goed eruit zag, ging mijn man gewoon werken en ging mijn moeder mee, kon ze ook even de kleine zien.

De verloskundige (die ook echoscopiste is) begon met het maken van de echo. Dit gebeurde allemaal heel uitgebreid, het leek wel een nieuwe 20 weken echo. 

Zij gaf aan dat ze mijn buik erg klein vond, waarop ik aangaf dat vanaf 33 weken ik vocht verloor en ik sinds 34 week met verlof ben, ik niet het idee had dat mijn buik gegroeid was. Ook mijn moeder gaf aan dat ze mijn buik klein vond.

Ze begon te meten, noteerde heel veel en zei vrij weinig. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat er iets niet goed ging...

Na 45min zei ze dat ze even een gynaecoloog erbij ging halen. Die keek ook nog eens met de echo, en gaf aan dat F een groei achterstand had. Zij werd geschat op 2200 gram. Ongeveer het gewicht  wat zou passen bij 33 a 34week zwangerschap. Ook was er geen vruchtwater te zien.

Er werd overlegd of ik meteen moest blijven, of dat ik nog even naar huis mocht. 

Er was geen plek op de afdeling, dus ik mocht naar huis en moest mij woensdag 25 september om 7.00u melden voor inleiding.

25 september 2013.

Na een slechte nacht, melden wij ons bij de verloskamers. 

Aangezien ik nog geen ontsluiting heb, kreeg ik een balloncatheter ingebracht. Hierbij de mededeling, dat ze vandaag echt nog niet geboren wordt, maar dat wanneer ik donderdag niet bevallen ben, ik een keizersnede krijg.

Ook moet ik tussen 9.00u en 17.00u bevallen, want ze weten niet wat ze allemaal mankeert en dan is er een heel opvang team aanwezig.

Na anderhalf uur aan de CTG gelegen te hebben, wordt ik verplaatst naar een kamer. Gelukkig een 1 persoons kamer.

Er wordt verteld dat er rond 15u en rond 21u nog een keer een CTG gemaakt gaat worden, en dat het afwachten is tot de balloncatheter eruit valt. Dan gaan ze donderdag de vliezen breken.

Op de CTG van 15u is het rustig, geen wee activiteiten en F doet het goed.

Om 21u wederom een goede CTG en mijn man besluit om thuis te gaan slapen. 

Ik besluit ook om op tijd te gaan slapen, ik was ook moe van de dag.

Om 22.15u moet ik plassen en op dat moment voel ik een plop. Ik geef dit aan bij de verpleegkundige, maar volgens haar zijn mijn vliezen niet gebroken want ik verloor geen vruchtwater... dat kan ook niet als er niets zit, maar ik had geen zin een een discussie en wist ik veel? Het was mijn 1e.

Om 22.30u krijg ik lichte menstruatiekramp, dus vraag om een pcm om te kunnen slapen. 

Om 22.45u krijg ik last van mijn bekken, en besluit met de verpleegkundige om even een warme douche te nemen. 

Hier zakte de krampen af, al werd ik opeens zo misselijk dat ik de hele douche onder gespuugd had. 

Om 23.30u komt de verloskundige mij onder de douche weghalen omdat zij denkt dat de bevalling begonnen is. Zij controleert mij, maar denkt dat er nog niet veel aan de hand is want de catheter zit er nog in. 

Zij probeert hem eruit te halen en dit ging verbazingwekkend goed. Daarna checkt ze, en blijkt het dat ik 6cm ontsluiting heb!

Mijn man wordt gebeld, maar die neemt niet op.

Ik merk dat er paniek ontstaat, want ik mag immers nog niet bevallen!

Ondertussen wordt ik naar de verloskamers gereden, en ik krijg ineens persdrang. Ik mag niet persen, want ik heb nog maar 6cm ontsluiting!

Ondertussen is het 23.45u en is mijn man 8keer gebeld, maar hij neemt niet op. Ik zeg bel mijn ouders maar, die gaan wel naar hem en mijn moeder zou bij de bevalling zijn, dus die komt snel (ze wonen 5min van het ziekenhuis) deze kant op.

Ik heb zulke persdrang, dat tegenhouden niet lukt, maar ik wil niet zonder mijn man bevallen. Uiteindelijk ga ik toch maar persen, met aan beide kanten een verpleegkundige. Om 23.57u komt F ter wereld. Zij werd letterlijk gelanceerd, de verloskundige kon haar nog net opvangen. F had schaafwonden op haar armen en benen van de snelle bevalling. Verder een goede apgar score.

Op dat moment komt mijn moeder binnen, en mijn vader belt naar haar dat hij met mn man eraan komt. We zeggen, doe maar rustig aan, ze is al geboren.

Om 00.15u komt de placenta, deze was erg klein maar werd vrij snel weggegooid.

F heeft bij mij gelegen tot 00.30u, toen heeft de kinderarts haar nagekeken, gewogen en met mijn man meegenomen naar de kinderafdeling, waar ze in de couveuse kwam en aan de monitor.

Ik werd Ondertussen gehecht, terwijl de kinderarts er was, de gynaecoloog nog even binnen kwam maar ook te laat was. Voor mijn gevoel liepen er heel wat mensen in en uit, terwijl ik met m'n benen wijd lag...

F woog 2450 gram, gelukkig dus iets zwaarder dan ze zou zijn en ze was 47cm lang. Uiteindelijk hebben we 5 dagen in het ziekenhuis gelegen.