Mijn bevallingsverhaal van Vince Liam.

- 16 december 2020 - 

Op 16 december 2020 was het zover. Ik mocht me om 11 uur melden bij de verloskamers van het ziekenhuis waar ik wilde bevallen. Nadat ik 30-45 minuten aan de ctg gelegen heb (die gelukkig goed was) heb werd er door de verloskundige lichamelijk onderzoek gedaan, ik was heel benieuwd want ik had best wat voorweeën gehad de laatste weken. Ik had 1 centimeter ontsluiting. De ballon kon ingebracht worden maar daar was wat hulp bij nodig. Gelukkig zat die er toen na een paar minuten in en moest ik weer aan de ctg voor 45 min en toen ook deze goed was mocht ik naar huis. Onderweg kreeg ik wat krampen en thuis werden ze heftiger en toen ik rond 15 uur naar het toilet ging voelde ik de ballon zakken, hij zat dus los. Ik heb die dag nog wel wat krampen en wat bloed en slijmverlies gehad maar verder geen weeën. Die nacht heb ik wel wat kunnen slapen. 

- 17 december 2020 - 

  Om 8 uur kon ik terecht op de verloskamers, na een halfuur aan de ctg gelegen te hebben werd er lichamelijk onderzoek gedaan en had ik 2 centimeter ontsluiting. De verloskundige zei dat ze het hoofdje met haar voelde en dat ze mijn vliezen kon breken. Een warme plons met water voelde ik lopen tussen mn benen en toen ik even later naar het toilet wilde bleef het maar lopen, het is een heel gek gevoel want het stopte bij mij niet voor ik was bevallen. De menstruatiekrampen gingen al snel over in weeën maar ik lag lekker op bed en het viel me zo mee, het was echt goed te doen. Rond half 11 had ik al 4-5 centimeter en wilde ik ontspannen onder de douche, ik vond het fijn om te hangen op de skippybal en de warme straal van de douche op mijn rug. Ik was zo in mijn eigen wereld en vond het heel fijn om dan ook alleen te zijn op dat moment. Na 1,5 uur onder de douche ben ik op bed gaan liggen en wilde ik nog even wat ontspannen al ging dat niet heel makkelijk. Rond half 2 werd het heftiger en kon ik mezelf niet goed meer ontspannen maar helaas zat ik nog steeds op 4-5 cm. Ik wilde een ruggenprik en nadat de gynaecoloog die had aangevraagd duurde het nog drie kwartier voor ik na de recovery kon. Gelukkig zat de ruggenprik er na een paar keer misprikken in en kon ik me eigenlijk weer ontspannen, wel moest ik nog 1,5 uur op de recovery blijven want mijn bloeddruk zakte snel en de hartslag van de baby reageerde daar slecht op en ik viel weg. Toen ik me later weer wat beterder voelde kreeg ik een raketje zodat ik wat suiker binnen kreeg en na een tijdje reageerde de hartslag van de baby ook weer wat beterder. Rond 16 uur mocht ik terug naar de verloskamers. Ik voelde mezelf heel duizelig en had het heel erg koud, de katheter voelde vervelend en ik had een tintelend gevoel in mijn benen en een verdoofd gevoel in mijn buik en rug. Ik kon mezelf ook niet omdraaien, daar had ik echt hulp bij nodig. Met een paar dekens op me probeerde ik nog even te slapen maar het lukte me niet. Ik voelde door de ruggenprik heen de weeën nog steeds wel, maar het hoogtepunt van de pijn voelde ik niet meer. Ik voelde steeds meer druk en voelde ook steeds meer vruchtwater lopen. Rond 17:30 had ik 7 cm ontsluiting. Ik voelde mezelf heel zenn en ik keek heel erg uit naar het moment dat ons kindje geboren werd. Ik wilde videobellen met mn moeder zodat ik Céline ook even kon zien. Wat was dat fijn. 

Na het bellen bleef het vruchtwater maar lopen en de druk van onderen werd steeds heftiger. Ik voelde het kindje steeds verder zakken. Rond 18:25 uur kreeg ik het gevoel dat ik mee moest persen en drukte op het belletje. De verpleegkundige en de verloskundige kwamen en wat ik al dacht was zo: Ik had 10 cm ontsluiting, de pijnstilling ging uit en ik mocht zachtjes mee gaan persen, maar ik voelde nog niet goed waar ik naar toe moest persen omdat het verdoofd was dus moest ik  Om 18:40 uur kreeg ik wat meer gevoel maar nog niet voldoende, tot ik om 18:45 uur het hoofdje voelde en na 2 persweeën was ons kindje geboren om 18:55 uur. Het was heel bijzonder want zelfs zonder hele heftige persweeën  kwam de baby steeds verder naar buiten. Ik mocht ons kindje aanpakken, tot de verloskundige ' wacht even '  zei. De navelstreng zat 2 keer om het nekje, toen ze die eraf had gehaald kom ik hem aanpakken en Yannick zei: Ja het is een jongen! Ik zei echt? Oh wat leuk! We noemen hem: Vince Liam. Zijn roepnaam is: Vince.Toen Vince op mijn borst lag kwam er maar geen huiltje, en ik voelde dat het niet goed zat. Vince was blauw en paars. De verloskundige wreef hard met een doek over zijn rug en ik zei tegen haar: Als je hem mee moet nemen doe dat dan alsjeblieft. Ze zei: We geven hem een minuut de tijd om bij te komen, zijn mond en neus zaten vol water en slijm en de verpleegkundige keek of we zijn mondje open konden krijgen, dat lukte niet goed. De navelstreng moet nu doorgeknipt worden zei de verloskundige tegen Yannick. Niet schrikken, maar ik moet hem meenemen. Ze pakte Vince op en ging naar de reanimatietafel. De reanimatietafel was tijdens de bevalling al opengeklapt dat doen ze standaard. Daar werd er een zuurstofmasker op zijn neus en mond gezet en heel langzaam werd hij wat roder. 

Het feit dat ik daar lag en Vince met Yannick, de verloskundige en de  verpleegkundige op de reanimatietafel lag vond ik een van de ergste momenten. Op dat moment voelde ik me heel nutteloos en wilde ik het liefste bij hem zijn en ook wat kunnen doen. Ik moest huilen maar probeerde me sterk te houden. De kinderarts werd opgepiept en de gynaecoloog kwam erbij en na 15 minuten lag Vince weer op mijn borst. Het is heel heftig om je kindje slap te zien liggen op de tafel en hem beademd zien worden. Die minuten leken uren te duren. Gelukkig ging het later wat beterder en hoefde de arts niet meer hoefde te komen. De gynaecoloog kwam en feliciteerde ons en zei dat ik het goed had gedaan, hij zag dat ik aangeslagen was en ik liet hem Vince zien en een wit plekje wat op zn gezicht zat, het leek op een puistje en hij zei dat door mijn hormomen kwam en dat vanzelf weer weg zou trekken. Hij vroeg hoe ik vond dat het was gegaan ook qua pijnstilling en ik zei dat dat de beste keuze  is geweest. Ik bedankte hem voor alles en we werden op de kamer gelaten met de verloskundige met koffie en beschuit met muisjes. Toen Vince bij me lag zocht hij mn tepel, hij hapte goed aan en dronk. Helaas hebben we ons gouden uur met zn drieën niet gehad na de bevalling maar gelukkig later op de avond wel. We knuffelden met zn drieën en na het avond eten besloten we familie te bellen en later te gaan slapen. Ik keek uit naar het moment dat Céline haar broertje zou ontmoeten de volgende dag. Ik heb die nacht heel weinig geslapen, de adrenaline gierde door mn lichaam. 

- 18 december - 

De volgende ochtend kwam de kinderarts en vertelde dat we 24 uur moesten blijven vanwege mijn medicatie en de situatie na de bevalling, want dat heeft veel met Vince gedaan. Ik was zo blij toen ik Céline en mn moeder zag, wat had ik ze gemist. Ze ging bij Yannick zitten. Dat moment was één van de mooiste momenten van mn leven. Ze keek heel bedenkelijk en benoemde alles, die neusje, die oortje, die buik, en trok zn muts omhoog en zei die haartjes. En pakte zn hand en zei tegen hem: hoi hoi. We vertelde haar dat het haar broertje was. En zei zei: die broertje. Later ging Céline met mn moeder naar huis, maar gelukkig mochten we savonds laat naar huis en konden we eindelijk als gezin van vier gaan genieten...