Mijn bevalling, niet lezen als je nog moet bevallen ;)

Mijn bevalling werd ingeleid bij een zwangerschap van 40 + 2 weken. Ik heb een heerlijke en eerlijke verloskundige die mijn eigen vermoedens bevestigde; ik houd dit niet nog een week vol. Mijn bloeddruk begon te stijgen en ze heeft me voor een check-up naar het ziekenhuis gestuurd. Daar aangekomen moest ik bloedprikken, urine inleveren en een CTG laten maken.

Bloed en urine waren goed, CTG en bloeddruk nog steeds niet. Normaal gesproken zit je ongeveer een half uur tot 45 min aan het apparaat. Ik heb er ruim 1,5 uur aangezeten. Ze vonden dat de baby te rustig was. Na overleg met de arts-assistent gynacologie werd er een echo gemaakt. Deze was helemaal goed(gelukkig!). Waar ze zich zorgen over maakten was dat de baby nog niet was ingedaald. Hij zweef nog +/- 5 cm boven mijn bekken.

Alle punten bij elkaar opgeteld: niet ingedaald, afwijkende CTG en een oplopende bloeddruk gaven de doorslag. Ik zou worden ingeleid. Er zou eerst een veter geplaatst worden met hormonen. Deze moesten ervoor zorgen dat de baby ging indalen. Helaas mocht ik hiermee niet naar huis en moest dus blijven. 

Na een gesprek met de gynaecoloog gaf hij eigenlijk aan dat hij het uniek zou vinden als ik natuurlijk zou bevallen. Ik moest uitgaan van een keizersnede, uiterlijk de zondag(het was nu donderdag). Dit gaf natuurlijk niet echt een fijn vooruitzicht, wel erg prettig dat hij zo eerlijk was.

De veter was geplaatst, daarna mocht ik naar de afdeling om te proberen te gaan slapen. Gelukkig was dit goed gelukt. Tegen een uur of 4 moest ik plassen. Tegen half 5 moest ik weer plassen. Toch maar even een verpleegkundige geraadpleegd, was dit normaal? Ik kreeg een test om te bekijken of het vruchtwater was. Dit bleek het toch te zijn. Binnen 24u zou ik moeder zijn!

Ik werd weer overgeplaatst naar de verloskamers. Doordat de baby nog steeds niet was ingedaald mocht ik niet lopen. De navelstreng kon hierdoor in het geboortekanaal zakken. Dan kon er geen zuurstof meer bij de baby komen. Op de verloskamers nog even geprobeerd te slapen. Dit lukte natuurlijk totaal niet. Gelukkig was de verpleegkundige van de avond ervoor nog. Zij gaf aan dat ik mijn man tegen een uur of 8 maar moest bellen om het verhaal te vertellen. Er zat geen haast achter dus eerst zelf lekker ontbijten. Helaas vertrok zij rond 7 uur en gaf aan dat ze me hopelijk bij de avonddienst weer zou zien.

Tegen 8 uur toch mijn man maar gebeld. Geen gynaecoloog/verloskundige/verpleegkundige gezien, dus eigenlijk geen nieuws. Mijn man was er tegen 9 uur. Bijna gelijk kwam er een arts-assistent vertellen dat wanneer de ontsluiting nog niet was gevorderd ik wee-opwekkers ging krijgen. Er was na onderzoek al wel 3 cm ontsluiting! Wauw dat ging snel en ik heb er eigenlijk niks van gevoeld! Na plaatsing van de opwekkers begon ik wel meer kramp te voelen, ze gaven aan dat ze tegen een uur of 11 weer kwamen kijken.

Tegen 11 uur weer een andere arts-assistent. Er bleek een congres in het ziekenhuis te zijn en ze gaf aan dat ze diensten hadden van 3 uur. Waarschijnlijk bij de volgende controle weer een ander. Na onderzoek bleek dat ik nog steeds op 3 cm zat. Ze gaf aan dat het misschien beter was om nu al voor een ruggenprik te gaan(had ik vooraf aangegeven), zo kon je meer ontspannen en kon het allemaal wat sneller gaan. Dat liet ik mij natuurlijk niet voor een tweede keer zeggen! Ze geven niet voor niks een advies.

1 uur later was de ruggenprik gezet. Een rare gewaarwording hoor tintelende benen! Helaas heb ik er maar 30 min profijt van gehad. Toen ik weer terug was op de verloskamer had ik al weer meer gevoel in mijn benen. Rond 13u was er weer een controle. Bleek dat ik nu op een ruime 4 cm zat. Dat schoot op! Niet snel daarna begonnen de persweeën te komen. Erg moeizaam met opvangen dus toch maar weer op de bel gedrukt. De verpleegkundige gaf aan dat ze "zo" zou komen want er was pauze(begrijpelijk maar op dat moment natuurlijk niet...). De persweeën werden erger, dus weer gedrukt. 

De arts-assistent kwam bijna gelijk. Ze gaf aan dat er geen tijd was om de ruggenprik opnieuw te laten zetten. Er waren 2 keuzes: een morfinepomp of op eigen kracht de pers weeën wegpuffen. Doordat er geen vooruitgang zat in de ontsluiting voor de morfinepomp gekozen. 

Na het plaatsen heb ik heerlijk kunnen slapen! Wat heerlijk! Je drukt op een knopje mocht er een wee aankomen, en dan zak je weer lekker in een roes. Het was zo 20 u. Alle tijd daar tussenin heb ik niet echt mee gemaakt. Vond ik dat achteraf gezien erg? Nee absoluut niet. Vooraf had ik met mijn verloskundige besproken dat ik absoluut geen morfinepomp wilde. Dit is nog maar kort op de markt en de baby kan er ademnood van krijgen. Niet een goed gevoel om daar bij voorbaat al voor te kiezen. Achteraf gezien baal ik wel dat de ruggenprik niet goed zijn werk heeft gedaan. Na de bevalling gaf de verloskundige aan dat er diezelfde dag 4 dames waren waarbij hetzelfde was, zij konden wel weer terug voor een herplaatsing.

Tegen 20u. was er weer een controle. Ik bleek op 8 cm ontsluiting te zitten. De baby was nog steeds niet geheel ingedaald. Vanaf dat moment is de arts-assistent(dezelfde die ook de veter heeft gezet), de verloskundige en de verpleegkundige niet meer van de kamer af geweest. Dit was een prettig gevoel. Niet veel later kwam de gynaecoloog ook pols hoogte nemen(een toepasselijke naam: dr Puschmann). Hij was er niet vertrouwd op vertelde hij na de bevalling.

Bij elke perswee mocht ik zachtjes mee persen. Dit was erg prettig. Een geruime tijd mocht je ze alleen wegpuffen, nu mocht je ze toch wat beter opvangen door te persen. Vanaf 21 u mocht ik volledig mee persen. Ik had 10 cm ontsluiting! Tegen 22 u kwam de baby in een kleine dip. Bij elke perswee zakte de hartslag erg, herstelde wel weer maar dit was wel een punt dat ze aan mijn man vroegen, wat gaan we doen een keizersnede of de vacuümpomp. Mijn man wist dat ik absoluut geen keizersnede wilde(mocht ik de keuze hebben natuurlijk). De pomp werd geplaatst. Dat was geen prettig gevoel. Voor je gevoel wordt er een vuist in je gedrukt zonder beleid. De pomp werd aangezet, na de eerste perswee werd er een knip gezet en binnen 2 persweeën was mijn zoon geboren om 22.20 u. 

Het was een heerlijk gevoel en wat een opluchting! Na ruim 40 weken kun je eindelijk je zoon in de armen sluiten. Mijn eerste gedacht was: wat is hij glibberig! Vergelijken met iets kan ik nog steeds niet. Gelukkig was hij direct alert en een kleine schreeuw kwam eruit. Voor mijn gevoel hebben we zo wel een paar uur gelegen,in werkelijkheid was het 10 minuten. Na 15 min. was de placenta eruit. Wat een wonderbaarlijke zak en lap vlees(volgens mijn man een stuk sukade van de slager). Ik ben blij met de foto's hiervan. Ik had het nog nooit gezien, maar dit is een mooie herinnering.

De nieuwe ploeg verpleegkundige en verloskundige kwam binnen om de oude ploeg af te lossen. Dit was dezelfde verpleegkundige waar ik de dag ervoor een prettig gevoel bij had en een heerlijke jonge verloskundige. Zij heeft de boel weer bij elkaar genaaid. 20 hechtingen in elke spierlaag, een totaal van 60 dus ;). Daar heb ik totaal niks van gevoeld!

De gynaecoloog kwam de laatste controles uitvoeren. Hij gaf een compliment dat het toch op "eigen" kracht gelukt was. Hij was veel geld verloren met de weddenschap die hij met zijn collega's had. Ze hadden allemaal ingezet op een keizersnede tijdens het laatste overleg.

Mijn man heeft de opa's en oma's gebeld en deze mochten na half 12 langskomen. Dat was een mooi moment, maar wat een drukte! Overgrootoma moest natuurlijk mee en zus(tante) kon ook niet ontbreken. Gelukkig heeft de verpleegkundige ze snel er weer uit gewerkt. Ik moest namelijk nog douchen en plassen voordat ik naar de afdeling mocht.

Hopelijk vond je mijn bevallingsverhaal interessant om te lezen. Natuurlijk bestaan er ergere bevallingen. Ik hoop er in ieder geval niet weer zo 1 mee te maken!