Leuke 2e kraamweek, not!

Op 27 mei (jaja, uitgerekende datum!) ben ik bevallen van onze mooie dochter Ivy! 2 dagen daarvoor waren mijn (lichte) weeën begonnen samen met 2cm ontsluiting. De weeën wilden niet doorzetten, een dag later had ik 4cm met weeën waarvan ik dacht dat ik het niet zou redden. Precies om 24:00 op 27 mei werden mijn vliezen gebroken en 2 uur later besloot mijn verloskundige dat het beter was om naar ziekenhuis te gaan. We wilden graag dat ik thuis zou bevallen maar dat is dus niet gelukt. Ze vond dat mijn weeën nog niet regelmatig en heftig genoeg waren. Eenmaal in het ziekenhuis om 02:30 was het 6cm. Een pompje met remifentanil, wat een spul is dat zeg! Heerlijk tussen de weeën doorgeslapen. 06:05, daar was ze dan! Wel “semi” uitgescheurd, maar dat mocht de pret zeker niet drukken!

De eerste kraamweek verliep soepel, met 2 dagen liep ik samen met mijn man de hond uit te laten. De kraamhulp vond dit een goed idee, als dit maar niet te lang was. Nou na 5 min waren we weer terug, was net te veel van het goede.

Een week later vond ik het nodig om samen met een vriendin naar de stad te gaan, nog even die kleine dingetjes halen. Dit was tevens ook de laatste vrije dag van mijn man dus dat kwam mooi uit. Diezelfde dag zijn we s ’middags naar zijn werk gereden om Ivy voor te stellen en even onze gezichten te laten zien. Eenmaal op de terugweg naar huis kreeg ik ontzettende buikkrampen.. Ik met mijn “nuchtere” gedachte, dacht dat het mijn darmen waren vanwege PDS. Tot na het eten.. Ik had het koud, maar het zweet brak mij aan alle kanten uit. Van onder een dekentje liggen, tot in je lingerie te liggen zweten op de bank. En daar was mijn “nuchtere” gedachte weer : Even uitzieken meid, stelt niks voor. Is zo weer voorbij! Maar daar dacht manlief anders over, verloskundige stond binnen 2 min aan de deur, mijn temp was ondertussen 38,7 binnen, met 10 min waren de tassen gepakt om naar het ziekenhuis te gaan.

Eenmaal in het ziekenhuis was mijn temp gestegen naar 39,8. Alles werd in volle gang ingezet. Er werd gevoeld of alles dicht zat van binnen, urine nagekeken, bloed afgenomen, inwendig onderzoek, bloeddruk gemeten, volledig gecontroleerd op donkere plekken en een infuus voor vocht en antibiotica. Ik wist nog van niks. Ik kreeg niks te horen, maar wat ik wel wist is dat we een kraamsuite kregen en dat we met z’n 3e mochten blijven. Om de 6uur kreeg ik AB via mijn infuus ingespoten, en nog steeds niet wetende waarom, werd ik langzaam een beetje gek.

De volgende ochtend kregen we dan eindelijk te horen wat er loos was, kraamvrouwenkoorts. Een infectie aan de blaas en waarschijnlijk ook baarmoeder. Kraamvrouwenkoorts?! Nog nooit van gehoord, maar gelukkig (achteraf niet zo gelukkig) kon de verpleegster daar meer over vertellen.

Kraamvrouwenkoorts kan dodelijk aflopen en helaas gebeurt het nog steeds. Het komt nog zelden voor want de ziekenhuizen werken een stuk hygiënischer dan vroeger. In de meeste gevallen gaat het hierbij om een ontsteking in of rond de baarmoeder. Ook kan leiden tot ernstige complicaties, zoals bloedvergiftiging (sepsis) en toxische shock syndroom (TSS). De symptomen treden op tussen de 1 en 10 dagen na de bevalling.

(Hoge) koorts, hoofdpijn, lage buikpijn, rillingen, extreem veel dorst, snelle hartslag, lage bloeddruk (duizeligheid, flauwvallen), donkere vlekken op je huid, plassen gaat moeilijk of doet pijn en vies ruikende vaginale afscheiding zijn de symptomen.

Dus dames, houd je lichaam goed in de gaten. Al bel je je verloskundige 10x per dag, gewoon doen!

Na 4 dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben met z’n 3tjes mochten we eindelijk gaan, ik was 24uur koortsvrij, geen ontstekingswaardes meer te vinden, alleen een hoge bloeddruk, maar daarvoor loop ik nu onder controle bij de huisarts. Gelukkig handelde mijn man ontzettend snel en ben ik hem ontzettend dankbaar. Zonder hem was ik er misschien niet meer geweest, had alles anders kunnen aflopen.