Keizersnede zonder verdoving deel 1

Eigenlijk ben ik mijn zwangerschap best prima doorlopen. Het werd steeds iets zwaarder en de laatste weken waren vrij oncomfortabel.
Ik stond wegens medische indicatie onder controle in het ziekenhuis, wat ik wel prima vond. Daar hebben ze tenslotte alle kennis in huis en mocht er iets mis gaan, ze alle zeilen bij kunnen zetten om mij goed te kunnen helpen.
Tenminste, naïef denkend van mij misschien toen. Niet wetende wat mij te wachten stond, en hoeveel pijn ik zou moeten gaan incasseren.

Na mijn uitgerekende datum ging ik op controle op de afdeling verloskunde. Op zo'n grote afdeling ben je ook echt maar een nummer. Ik heb werkelijk geen één keer dezelfde verloskundige gehad tijdens mijn controles. Met dat ze altijd uitlopen en dus weinig tijd voor je hebben is zo'n controle dus ook altijd zo gepiept. Dat houdt in dat ik dus ook (te) weinig informatie kreeg, veel langs elkaar heen ging en er niet over eventuele complicaties werd gesproken. De echo's waren medisch, dus ook kort. Geen tijd om even leuk rond te kijken en of een leuk plaatje te nemen voor het thuisfront. Voor mij dus niet echt een binding met "mijn verloskundige".
Deze controle verliep wel anders als normaal. Ik had last van opgezette enkels, het vocht begon zich vast te zetten in mijn lijf. Niet abnormaal eind zwangerschap dacht ik, dat heeft iedereen.
De hartslag van mijn kleine was aan de hoge kant waardoor ik een poos aan de ctg mocht liggen. Tijdens het wachten werd mijn bloeddruk meermaals gemeten en die was behoorlijk hoog. De verloskundige kwam na een poosje terug met de resultaten van het urine onderzoek. Ik verloor eiwitten. "Je hebt Pre Eclampsie, oftewel zwangerschapsvergiftiging. Je wordt direct opgenomen en we beginnen met het inleiden van de bevalling."
Dat was een wending waar ik me niet op had voorbereid. Ik mocht ook niet even naar huis om wat spullen op te halen. Mijn partner mocht ik bellen zodat hij kon komen, met de spullen die al klaar stonden.
Binnen een uur tijd was ik geïnstalleerd in een beval kamer en werd er op dat moment ook meteen een ballon geplaatst. Op het moment van plaatsen zat ik op 1 cm ontsluiting.
De spanning begon wel wat toe te nemen. Hoe zal het gaan verlopen? Begin ik vandaag met mijn bevalling of laat het zich nog op zich wachten?
Nou, dat laatste dus. Het duurde en duurde, dagen lang.
Mijn checks op bloeddruk, temperatuur en ctg werden de hele dag door gedaan. Tussendoor dwaalde we door de ziekenhuis gangen opzoek naar goede koffie en om wat tijd te doden.
Door de verpleegkundige werd ook continue gevraagd of ik mij niet ziek voelde. Eigenlijk niet, ik voelde me "hetzelfde" als die weken ervoor. Behalve dat ik echt wel last kreeg van het vasthoudende vocht. Ik bleef maar aankomen, mijn sokken paste niet meer, mijn schoenen kreeg ik niet meer aan en mijn kleren zaten echt niet meer lekker. Mijn spiegelbeeld was onherkenbaar aan het worden, zelfs mijn oogleden stonden op spanning.
Tijdens een controle op de ontsluiting viel eindelijk de ballon eruit. Ik zat op 3 centimeter ontsluiting. De ballon heeft er 3 dagen ingezeten en heeft voor 2 centimeter extra ontsluiting gezorgd. Het ging toch wel tergend langzaam. Mijn lichaam was er eigenlijk nog niet klaar voor om te bevallen.
Onbewust kostte die 3 dagen "wachten" ontzettend veel energie. De hele dag sta je aan en wacht je op wat er komen gaat. Over slaap te kort maar niet te beginnen want dat lukt in een ziekenhuis gewoon bijna niet. Heel veel en vaak willen verschillende mensen wat van je. Kleine dingen wat bij elkaar veel energie van je vraagt. Drie keer per dag een nieuwe dienst dus ook drie keer per dag een nieuwe gezichten; verpleegkundige, verpleegkundige in opleiding, verloskundige, verloskundige in opleiding, arts, arts assistent, mensen van de catering tot aan de schoonmakers. Wat maakt dat je niet echt in een bubbel terecht komt zodat je daadwerkelijk kunt ontspannen en kunt uitrusten. Eigenlijk ben ik al bekaf op dat moment en dan moet het echte werk nog gaan beginnen.
Omdat we de avond ingaan wordt er besloten om de volgende dag vroeg de bevalling te gaan door leiden, de vliezen te breken en te starten met weeën opwekkers. We moeten maar goed gaan ontspannen en slapen zodat we er klaar voor zijn de volgende ochtend. Ik kan een slaappil krijgen maar kies er voor om die niet te nemen.
Er was eindelijk een plan, de volgende dag gaat het gebeuren. Ik ga bevallen van mijn zoon en we worden mama en papa. We gaan een nieuwe tijd tegemoet met onze zoon erbij. Je fantaseert toch onbewust hoe het zal zijn. De geboorte, het thuiskomen, de kraamtijd.
Op dat moment weet ik gelukkig nog niet wat ik allemaal moet doorstaan de volgende dag, nog geen idee heb dat ik getraumatiseerd raak en word beschadigd voor het leven.

In mijn volgende blog vertel ik over de dag van de bevalling, over pijn, ruggenprik, fouten en falen van zorgprofessionals en hoe die eindigt met een keizersnede zonder verdoving. Wat ik voelde en wat ik dacht maar niets kon zeggen om die helse pijn te stoppen.

Liefs,
Mama van een bevallingstrauma