Ik wil mijn verhaal graag delen... pas op kan schokkend zijn!

In de eerste weken na de bevalling wilde ik niet praten over hoe het was gegaan. Ik vertelde dat ik op dinsdag de eerste weeën kreeg en uit eindelijk vrijdag's om 11.32 bevallen ben. De rest vond ik bijzaak. Waarom het nog een keer beleven? Mijn verloskundige vond dat ik het moest gaan vertellen en adviseerde me het op te schijven. Toen kreeg ik pas door hoe heftig het was geweest...

De bevalling van Megan

Het is dinsdag 6 oktober en rond 8 uur krijg ik last van harde buiken. Ze komen om de 5 minuten, maar houden nog niet zo lang aan. Het gaat de hele dag zo door en 's avonds moet ik toch maar even naar de verloskamers komen om te laten checken. De weeën komen inderdaad om de 5 min, maar ik heb geen ontsluiting en ook is mijn baarmoeder nog niet helemaal rijp, dus ik mag weer naar huis.

De weeën blijven aanhouden, maar omdat ik donderdag een controle afspraak heb staan wacht ik het af tot donderdag. De weeën blijven de hele dag (de volle 24 uur) om de 5 min komen en ik slaap dus al sinds dinsdag niet meer en ik begin op te raken. Donderdag blijk ik 1,5 cm ontsluiting te hebben en de gynaecoloog besluit te strippen. Dit gaat zo goed dat ze het nog een keer doet in de hoop dat het de bevalling dat laatste zetje zal geven. Omdat ik zo moe ben en te ver van het ziekenhuis woon, Zandvoort - Amsterdam, besluiten ze me op te nemen.

In het ziekenhuis

Ik krijg een slaappil en ik slaap rond een uurtje of 23 eindelijk voor het eerst sinds dinsdag! Rond 4.30 uur word ik wakker omdat ik rugpijn heb en ik besluit even een rondje te gaan lopen. Als ik een verpleegster tegen kom stuurt ze me terug naar bed en rond 5 uur komt ze bij me kijken. Ze vertelt me dat de bevalling echt aan het beginnen is en ze komt met 30 min weer even bij me kijken. Ik heb dan al weeën om de 3 min en ik moet direct naar de verloskamers gebracht worden. Om 5.30 komt de gynaecoloog kijken en ik verlies mijn slijmprop en vervolgens breken mijn vliezen. Ik huil van geluk! Eindelijk gaat het dan beginnen. Ik bel mijn man op dat hij kan komen en om 6 uur is hij er. De weeën volgen zich heel snel op en rond 7uur zit ik in een weeënstorm van rugweeën die echt niet op te vangen zijn. De gynaecoloog besluit dat ik een ruggenprik moet krijgen omdat ik het niet ga reden zo. Ik stem direct in en ze komen een infuus prikken. Ik heb een verleden met nabloeden en slechte bloedstolling en als de verpleegster het bloed om haar oren krijgt, wordt de arts er direct bij gehaald... er ontstaat wat paniek en de anesthesioloog moet er bij komen. Omdat er een trauma is moet ik heel lang wachten. In die tijd proberen ze te kijken hoe ze de stolling van mijn bloed goed kunnen krijgen. Ze bellen zelfs met de ziekenhuizen waar ik het nabloeden heb gehad.

Om 8.30 is eindelijk de anesthesioloog er en die moet mij helaas vertellen dat die ruggenprik er echt niet in zit. Ze durft het niet aan, omdat de kans op verlamming met mijn bloed heel groot is. Inmiddels heb ik het gevoel dat mijn rug door midden zal breken en ik geloof dat de mensen op de begane grond (ik beviel op de 8e etage) me hebben horen schreeuwen van de pijn. Ze hebben me toen een pethidine prik gegeven en daar heb ik nu nog spijt van! Ik was al zo moe en door deze prik werd de vermoeidheid versterkt en aangezien ik maximaal 30 sec tussen de weeën had, wilde ik helemaal dat deze hel ging stoppen. De ontsluiting zat inmiddels op 7 cm en de artsen gingen er vanuit dat het nog wel even ging duren....

De tijd stond even stil

Het was inmiddels 9.15 en ik had het idee dat ik moest poepen. Dit kon volgens de verpleegkundige niet, omdat ik pas 7 cm ontsluiting had... Maar het was echt zo. Ik moest het gevoel maar onderdrukken. Dit ging niet en ik zei om 9.30 'ik heb persweeën'. Weer werd mij verteld dat dit onmogelijk was. Pas om 10.30 werd er duidelijk dat ik echt al een uur persweeën had, maar de ontsluiting bleef op 7 cm! Er werd besloten dat ik maar moest gaan persen en dan konden ze zien wat er gebeurde.... Megan kwam het geboorte kanaal niet in en zelfs tijdens het persen kreeg ik het niet voor elkaar om haar in het geboorte kanaal te krijgen. Een heel klein stukje en dan na de wee schoot ze weer terug.

In elke andere situatie hadden ze me nu naar de OK gerold voor een keizersnee, maar er was mij door de aneastherioloog duidelijk gemaakt dat dit geen optie was toen de ruggeprik van de baan was en door mijn bloed durfde ze het niet aan. De gevaren waren te groot en ze moest er via de natuurlijke manier uit.

Om 11.15 uur werd besloten dat ze zouden gaan helpen. Maar opeens brak er paniek uit en stonden ze aan me te trekken en te doen. Ik vergeet nooit meer de woorden van de gynaecoloog: hij legt zijn hand op mijn arm en zegt "U moet niet schrikken hoor, maar het gaat niet meer zo goed met uw kindje en ze moet er zo snel mogelijk uit."

Alles om me heen stopt.... de tijd stopt.... 8 jaar van ellende en dan is eindelijk het moment daar dat ik mijn kind in mn armen mag sluiten.... wordt dit even gezegd. Alles in mijn lichaam zegt: "Haal haar eruit! Nu, niet zo, NU!" Maar het gaat ook niet goed met mij, dat kan me niet schelen! Als zij er maar is, de rest is bijzaak.

Eindelijk

Nadat de knip gezet is heb ik nog nooit zo had gevochten als dat moment. Ik had maar een perswee nodig en ze was er. Het duurde even voor ze ging huilen, dat waren de langste seconden van mijn leven, maar ze ging huilen.

En wat was ze mooi! Ze was er, alles zat er op en er aan. En wat was ik moe. Ze zijn nog een hele poos bezig geweest met hechten. De reden dat ze er niet uit kwam was dat ze een veel te korte navelstreng had, hij was nog geen 15 cm lang. Dat hoeft geen probleem te zijn maar mijn placenta lag heel hoog in de baarmoeder waardoor ze niet bij het geboorte kanaal kon komen. We zijn echt door het oog van de naald gekropen, want in deze situatie had de navelstreng gemakkelijk kunnen afscheuren... ik wil niet over de gevolgen nadenken.

We moeten blijven en de volgende middag mogen we eindelijk naar huis toe, met nieuw leven in onze handen.

Ik besefte me op dat moment niet meer hoe dicht bij het was geweest dat we haar verloren hadden en hoe dichtbij ik geweest was.

Helaas voor ons zijn we haar hierna nog een paar keer bijna kwijt geweest. Ze heeft pylorishypertofie gehad en een ernstige vorm van het RS virus.