Ik dacht dat het zo hoorde te gaan?

Mijn hele zwangerschap ben ik bezig geweest met welke technieken en houdingen die ik kon toepassen tijdens mijn natuurlijke bevalling, dat ik er niet bij stilgestaan had dat het ook nog een keizersnede kon worden.

Op 14/8 moest ik met 37 weken op routinecontrole met echo bij de gynaecoloog. Hier bleek dat er verminderde kinds bewegingen waren, maar nog niet alarmerend. Ook had ik 1 cm ontsluiting, wat dus eigenlijk nog geen indicatie op iets gaf. Mijn baarmoederhals was ook nog niet verweekt en lag centraal naar achter. 15/8 moest ik weer aan de monitor en daar werd besloten dat ik 21/8 ging ingeleid worden. Ik had zwangerschapsdiabetes en in combinatie met de verminderde kinds bewegingen wouden ze het ook niet te riskant laten worden. Ik moest wel dagelijks aan de monitor komen tot de dag van mijn inleiding. Op 16/8 ging ik dus weer aan de monitor en kregen we na 30 minuten porren en duwen door de assistent gynaecoloog, geen enkele beweging te zien. Mijn eigen gynaecoloog is ook nog komen proberen en we kregen enkel een lichte beweging van de pink te zien waaruit niet duidelijk was of het nu een reflex was of niet. Ik mocht niet meer naar huis en werd diezelfde avond om 18 u ingeleid. De hele dag moest ik om de 2 uur een 40 tal minuten aan de monitor. Hier voelde ik mij voor het eerst gefaald. Wat had ik nu fout gedaan dat het toch nog ineens zo snel moest?

De gel gaf meteen weeën, die voelden als een heel felle menstruatiepijn. De ochtend nadien om 4u werd er 4u lang elk uur één pilletje opgestoken. Vanaf pilletje 1 gingen mijn weeën los de lucht in. Elke paar minuten, vooral in mijn rug, naar mijn tenen trekkend, gecombineerd met mijn buik. Ik mocht rondwandelen omdat ik toch geen epidurale had. Gezien onze dochter in sterrenkijker lag en nog niet ingedaald was, zeiden ze me om veel voorover te hangen, rond te wandelen en op mijn springbal te zitten. Die dag moest ik elke 3 u aan de monitor voor 40-60 minuten, met tussendoor regelmatig checken naar de opening. Mijn baarmoederhals verkortte niet en opening vorderde ook niet. Die nacht tussen 1 en 3 vielen mijn weeën wat stil. In de ochtend om 4 uur weer elk uur een pilletje tot ik er deze keer vijf gehad had. 9 pilletjes, mijn schoonmoeder begon hier al argwanend te worden. Om 10 u kreeg ik nog een baxter met extra weeën opwekkers terwijl mijn weeën al erg hevig elke 2-3 minuten kwamen en enorm pijnlijk waren. Elk uur werd er gevoeld naar mijn ontsluiting. Tegen 12 u was die nog maar 3cm.

Om 13 u werd er besloten om rond 14 u epidurale te steken omdat ik het voelen naar de ontsluiting niet meer aankon. Ik heb in het verleden een erg slechte ervaring gehad en dat voelen bracht elke keer die nare herinneringen terug. Om 14 u waren ze daar voor de epidurale en om 15 u zouden ze mijn vliezen breken. Ik heb het uitgeroepen van de pijn, omdat mijn dochter verkeerd lag en ze niet aan mijn vliezen konden, en omdat zoals ik al dacht, mijn epidurale niet werkte. Rond 15 u 30 kreeg ik mijn 2e epidurale en deze voelde ik meteen, hij werd ook op hoge dosis gezet omdat het mij even teveel werd en ik moest bekomen na al die uren (dagen eigenlijk). Iets voor 18 u gaf mijn buikmonitor niets meer weer en had ik nog steeds maar een kleine 5cm. Er werd een hoofdmonitor geplaatst bij onze dochter. We merkten dat de hartslag wel erg onregelmatig was. Rond half 7 vroegen we nog of we ons zorgen moesten maken. ‘Neen mevrouw, zo lang wij ons geen zorgen maken is er geen reden tot paniek.’

18 u 40, ik vergeet het nooit. ‘Nu meteen een spoedkeizersnede!!’ Daar lag ik dan, me weeral afvragend wat ik fout had gedaan. Voor ik het besefte kreeg ik een extra shot epidurale en had ik een schort aan, lag ik in de operatiezaal en stond mijn vriendin naast mij (die ik niet eens herkende in alle paniek en met die operatieschort aan). Om 18 u 55 is onze dochter geboren, ik kon het perfect zien op de klok en telde elke seconde tot ik ze kon zien, ik was zo bang dat ze het niet overleefd had.

Blauw, met een punthoofd ter wereld, maar levend. Na enkele voor mij spannende (in mijn hoofd uren) seconden, hoorde ik een heel flauw kreuntje. Ze leefde!!! Nu geloofde ik het echt. Wel moesten ze haar regelmatig ‘wakker’ schudden want ze was zo slapjes. Mijn vriendin kreeg ze in de armen en ook zij moest blijven wrijven en stimuleren. Ook haar kleur trok snel bij vanaf ze goed ademde. De weeën werden haar te veel en het had niet veel langer moeten duren. Het besef dat het enkele minuten later heel anders had kunnen aflopen is achteraf gekomen en daar worstel ik nog enorm mee. (de foto is eentje van 20 minuten na de geboorte, waar ze dus duidelijk al goed op kleur aan het komen was, godzijdank!)

49 u om onze dochter op de wereld te zetten, 45 u zonder epidurale. Niet wetende dat dit niet de normale gang van zaken was.

Achteraf bleek dat ze nooit natuurlijk geboren had kunnen worden, dus dat er sneller had moeten ingegrepen zijn. Sterrenkijker, vast in mijn bekken, met haar hoofd schuin voor de opening en dan de constante samentrekkingen van mijn weeën op haar kleine fragiele hoofdje.

Nu hebben wij een gezonde flinke dochter van 5 maanden, en is ze ons grootste geluk ooit. Ik zou het allemaal opnieuw ondergaan, want ik besef eens zo goed hoe gelukkig we ons mogen prijzen.

In een volgende blog schrijf ik over hoe de schuld-, en faalgevoelens een invloed hebben op mij.