Het begin van de bevalling

Mijn laatste blog eindig ik met het bezoek van de verloskundige na vruchtwaterverlies. De verloskundige ging weg en ik bleef met een dubbel gevoel achter. De laatste blog is al een tijd geleden, de prioriteiten lagen even ergens anders de afgelopen periode. Iets met een baby, ritme vinden en weinig slaap. Maar ik maak mijn bevallingsverhaal graag af.

In de loop van de middag kwam mijn man thuis, toch wel iets eerder dan normaal omdat concentreren op werk hem toch niet echt meer werd. Bij mij was alles nog rustig, dus we hebben samen nog wat opgeruimd en de vluchtkoffer aangevuld met wat extra kleding. M'n moeder is na haar werk langsgekomen om de hond op te halen en heeft geholpen om het bed nog op klossen te zetten (lekker uitstelgedrag, uitgesteld tot de laatste dag hahaha).

Aan het begin van de avond, rond 19 uur, komt de verloskundige nog een keer langs. Ik heb vanaf 17 uur wel af en toe lichte buikkrampen in mijn onderbuik, maar eigenlijk niet echt noemenswaardig en zonder regelmaat. De verloskundige geeft aan dat ze haar dienst gaat overdragen aan haar collega die de komende nacht en morgen dienst heeft, dan weet ik dat we iemand anders aan de telefoon krijg mochten we bellen. Maar de kans dat ik deze collega ga zien is klein. Vrijdagochtend (de volgende morgen) vervangt zij de collega een paar uur en omdat ik tegen die tijd 24 uur gebroken vliezen heb wordt ik ingestuurd naar het ziekenhuis. Dit zal zij dan doen en vanaf dan ben ik medisch en neemt het ziekenhuis het over. We spreken dus af dat zij morgenochtend rond half 9 weer komt en we dan het ziekenhuis gaan bellen.

Rond 21 uur lijken de weeën lijken toch echt op gang te komen. Ik ben vanaf 21.10 uur gaan timen en dan zijn de weeën om de 4 minuten en duren ongeveer een minuut. De weeën zijn ook flink pijnlijker geworden. Ik vind de pijn tegenvallen, het begint te lijken op dezelfde krampen als bij de miskraam. Toen had ik 4 dagen lang elke avond heel veel pijn en uiteindelijk was het nergens goed voor. Tenminste zo voelt het voor mij, de miskraam kwam niet vanzelf los. Ik merk dat ik niet in een 'bevalbubbel' kom, waar je veel moeders over hoor praten. Ik kan mijn gedachten niet goed op de bevalling houden en het lukt niet om te ontspannen tussen de weeën door. Ik ben bang dat ik dit niet kan, bevallen. Dat dit kindje ook gewoon blijft zitten, hoeveel pijnlijke weeën er ook komen. De vorige keer liet mijn lichaam het immers ook afweten. Daarnaast ben ik ergens bang dat ik dit kindje ook verlies, wat nergens voor nodig is maar ik denk dat dit echt kwam omdat ik voor mijn gevoel een jaar terug ga en weer daar zit in de badkamer met dezelfde pijn. Alles voelt weer hetzelfde.

Ik besluit te gaan douchen en vraag mijn man om de verloskundige te bellen en te vragen of ze kan komen. Niet omdat ik denk dat ik al ver ben, maar omdat ik het mentaal zwaar vind.