Gillende buren......

Een kleine inleiding;

Rond de 28 weken ging het steeds een beetje minder goed en waren de controles bij de verloskundige steeds iets minder. Mijn bloeddruk kroop langzaam omhoog waardoor ik steeds iets sneller terug moest komen. Met 31 weken ben ik uiteindelijk doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik medicatie, werd er besloten dat ik werkelijks op controle moest komen en dat we met 37 weken ons kleintje in de armen mochten gaan sluiten. Naar maten de weken vorderde werden de controles vaker en steeg mijn bloeddruk weer langzaam. Zo ook de dag voor de inleiding. 36.6 zwanger en helemaal op besloten ze me op te nemen en een nacht goede rust net medicatie te geven.

Op de afdeling kreeg ik kamer 12, met uitzicht op een tuin met prachtig in bloei staande bomen (midden in de winter, erg bijzonder). We installeerde ons en genoten samen van even wat rust om ons heen. Maar

          De drukke decembermaand in het ziekenhuis maakte dat de ene na de andere baby geboren werd.

Om ons heen lagen meerdere vrouwen te bevallen waarvan er een heel aantal lagen te gillen. Tja dan zit je toch wat minder rustig dus de afleiding van ons (bijna 3 jarige) mannetje was erg welkom.

           Die avond/nacht en volgende dag is in de kamer naast ons hard gewerkt want daar zijn 3 baby's geboren (nog niet gesproken over de dagen daarna). Alle drie de keren mochten we van een opera concert genieten, gelukkig viel ik snel weer in slaap door de duf makende medicijnen.

          Op dinsdag in de middag kreeg ik een ballon katheter wat een raar ding is dat 

De volgende ochtend had ik 3 cm. Yes dacht ik we gaan beginnen vanavond krijg ik sushi!!????

8 uur werden mijn vliezen gebroken het klotste alle kanten op dat was even dweilen en douchen. Daarna lekker zitten genen met mijn schatje en mijn beste vriendin. Ook heb ik nog even heerlijk kunnen knuffelen met ons mannetje. Het infuus werd in de loop van de ochtend steeds hoger gezet met steeds vragendere blikken van de verloskundige. Ik voelde me prima en zucht af en toe een wee weg. De ochtend werd middag en de wisseling van dienst kwam. Totaal geen probleem want we vermaakte ons opperbest. De verloskundige vond dit echter niet zo'n goed teken wat de weeën waren dus niet sterk genoeg. Flink omhoog dus met het infuus. De weeën werden erg pijnlijk en zaten alleen onder in mijn kruis. Na een tijdje niet te doen meer en Ik kreeg een ruggen prik. De vorige keer vond ik dit heerlijk en viel ik als een blok in slaap. Nu ging ik door de grond van de pijn en leek op een opera zangeres met het zetten en daarna nauwelijks resultaat. Want daar lag ik om 20 uur met nog steeds 3cm en opnieuw vragend om verhoging van de ruggenprik. Een kwartier later wilde ik niet meer waar ik erg rustig ben en niet snel gil leek ik nu op mijn buren, en kreunde grom de en riep bij Neeee  bij elke wee. De gynaecoloog kwam kijken want het duurde te lang en het werd een keizersnede. Eerst voor de zekerheid nog even checken en waar ik steeds slecht nieuws kreeg was ik nu bijna op het einde en zat ik op 9 cm. Heerlijk nieuws en voor mij de start (in mn hoofd) om vast licht wat mee te geven. Om 21.13 na een klein kwartier persen zag onze mooie H.ugo het levenslicht. Een prachtig mannetje werd op mijn borst gelegd.

        Helaas was de maffe bevalling nog niet klaar mijn placenta bleef lekker zitten waar hij zat. Spuiten, duwen op mijn buik, alarm slaan, extra infuus, nog meer spuiten, flink wat bebloede matjes en gedoe aan mijn lijf later kwam hij er net op tijd uit. Wat een raar gevoel is dat, ergens denk je klaar te zijn want de kleine man is er maar de placenta hoort er toch ook echt bij. 

Helaas hield de pech hier niet bij open hebben we nog 6 dagen op de kraam gelegen (gelukkig hebben ze voor iedereen, in dit ziekenhuis, een eigen kamer) en daar nog 3 op de kinder afdeling. Maar dat is een ander verhaal.