Geboorte van onze tweede

Het was zondag, ik was as 39 weken zwanger, maar in tegenstelling tot de vorige keer was ik er zo klaar mee. Ik had steeds last van pijn in mijn bil, been en rug. Maar omdat ik de vorige keer te laat was rekende ik er niet op dat ik nu te vroeg zou zijn. Wel kreeg ik opeens weer een schoonmaaktic, op zondagavond moest ik opeens alle ramen zemen.

Kort daarna kreeg ik om de tien minuten harde buiken. Toch maar gewoon lekker naar bed gegaan, kon tenslotte nog wel even duren. Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik niets meer, helaas toch vals alarm. Maar toch kwamen harde buiken weer terug, even lekker in bad, misschien zet het door als ik ontspan. Maar nee hoor, helemaal niets... Om half een gaan we lekker even een broodje eten en opeens beginnen de weeën, heel heftig! Ik zeg tegen mijn man, breng de kleine jongen nu naar bed en bel de verloskundige de baby komt.

De verloskundige is er om twee uur, 4cm al, ik heb nog nauwelijks weeën gehad. Ze gaat alles boven in gereedheid maken, we blijven weer thuis. ik krijg krachtige weeën, maar met een ruime pauze ertussen. Goed te doen dus. Om 4 uur krijg ik persdrang, ga maar persen zegt de verloskundige. Ik ben verbaast, nu al, mijn vliezen zijn niet eens gebroken. Met drie flinke persweeën ligt ons prinsesje op mijn buik! Dit is nog eens een relaxte bevalling...

Helaas gaat het twee dagen later mis met mij. Ik ben bezig in de keuken, we wonen net in onze nieuwe woning en de keukenmonteur komt de laatste dingen afmaken. Ik zak door mijn knieën en voel een pijnscheut in mijn linkerbeen. Mijn been wordt snel paars en dik, wat is dit. We bellen de huisarts, hij wil niet langskomen, maar komt toch als ik zeg dat ik anders een ambulance bel. Zijn conclusie een gescheurd spiertje komt wel goed hoor. Ik sta erop dat hij me doorverwijst naar de eerste hulp. Daar aangekomen blijkt het geen gescheurd spiertje, maar trombose, ik heb een flink stolsel in mijn bekken en moet in het ziekenhuis blijven. Nee dit kan niet, ik wil naar huis, naar mijn meisje, ze is nog zo klein, ze heeft me nodig!

Na een nachtje in het ziekenhuis mag ik naar huis, mits ik mezelf kan prikken, want dat moet ik de komende 14 dagen gaan doen. Natuurlijk prik ik mezelf, ik doe alles om naar huis te mogen. Ik zal jullie het traject dat ik nu hierna inging besparen. Het gaat nu goed met me. Het stolsel is helaas nooit opgelost, dus ik heb restschade en een heel charmante steunkous, maar ik mag niet klagen, het had erger kunnen zijn.