finally mijn meisje is er

Het begon op 12 april. Na eennhele nacht voorweeen was is kapot. Wat kunnen die krengen al pijn doen zeg. Hele nacht aan de twijfel maar het zette niet door. 38 weken zwanger, een grote buik en heupen/bekken die zo pijn deden dat ik amper nog kon bewegen. Heb af en toe krijsend in bed gelegen als ik bewoog dus was enorm teleurgesteld de volgende ochtend. Was er klaar mee. De hele week rustig aan gedaan en hopen dat de bevalling zou beginnen. Donderdagavond nog even naar vrienden geweest om te bbq'en. Wie had ooit gedacht dat die nacht de bevalling zou beginnen. Ik niet in ieder geval. Dacht echt dat ze zou blijven zitten tot over de 40 weken. Rond 2 uur begonnen de weeën. Heb een uur getwijfeld of het wel echt zo was. Maar mijn man gaf de doorslag om gewoon te bellen. Bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. De weeën waren al aardig heftig maar wel weg te puffen. De verloskunde besloot te blijven omdat mijn weeën erg heftig waren. 3 uur later zat ik op 7 cm en heeft ze mijn vliezen gebroken. Wat was ik daar blij mee voelde me uitgeput en die weeën halleluja! Binnen een uur was mijn meisje er. Op mijn zij geboren. Na 5 uur. De euforie die ik had heb ik bij mijn zoontje gemist. (Hij was te vroeg, te snel) nu begrijp ik die foto's van huilende moeders. I did it. Thuis op eigen kracht. Ik ben trots op mezelf, trots op mijn man die de hele tijd bij me js gebleven en me hielp focussen op het doel. Onze mooie meid. We zijn verliefd, zelfs onze zoon is gek op zijn zusjes. Ze krijgt spontaan kusjes als hij langs loopt. Ons gezinnetje is compleet.