fijn naar huis? nee hoor, je hebt HELLP

Hehe, na exact 41 weken zwangerschap is het zover. Om half 3 snachts wordt ik wakker. Ik moet plassen. Nee toch, ik heb in mijn bed geplast. Getver derrie. Ik voel met mijn handen tussen mijn bovenbenen en voel onmiddellijk dat dit toch geen plas is. Het voelt glibberig en een beetje slijmerig.  Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Ik ben onmiddellijk klaar wakker. Ik probeer op te staan en voel meteen vanalles lopen tussen mijn benen. Ok, hoe sta ik schappelijk op zonder dat de hele toko onderloopt. Eerst maar even naar de rand van t bed rollen.  Oh nee wacht, eerst manlief even wakker maken. Schatje wordt wakker. Js moet de verloskundige bellen. Mijn vliezen zijn gebroken. Jaja eerst even wakker worden. Ik weet nog dat ik dacht, even wakker worden even wakker worden. Ik zeg je toch dat je moet bellen omdat mijn vliezen zij gebroken. Is dat niet genoeg om je in 1x klaarwakker te makken. Mannen en vrouwen zitten blijkbaar heel anders in elkaar, maar goed. Ik laat hem even rustig wakker worden. Tjonge jonge, wat duurt dat lang zeg. Paknou toch eindelijk die telefoon nou op. Het nummer is geprogrammeerd.  

Ik mezelf inmiddels uit bed gehesen en naar de wc gegaan. Ik moest toch ook nog steeds plassen.  Gossie, ik had toch een witte onderbroek aan. Deze is groen. Heel raar. Schatje, wil jij even zo'n onderbroek met inlegmat uit die kraamdoos pakken. Hij heeft al gebeld met de verloskundige en die is er met 5 minuten. Aangezien ik in het ziekenhuis wilde bevallen, was ik nog even mijn spullen aan het pakken. 

Manlief naar beneden om de deur van t slot te doen en de verloskundige binnen te laten.  Heb je wat vruchtwater opgevangen? Ehhh nee, maar mijn onderbroek ligt in de wastafel,  is dat ook goed? Oh enne die was wit. Nou trek je kleren maar aan, we gaan meteen naar het ziekenhuis.  Je kindje heeft in het vruchtwater gepoept.  Ik bel dat jullie eraan komen en ik ga alvast rijden.

Goed spullen mee, , leren aan en oh kijk nou, de verloskundige is haaf jas vergeten.  Neem die ook maar vast mee. 3 uur snachts en in de auto. Wow is er echt nog maar een half uur voorbij. Ik heb t idee alsof ik al even in de weer ben. In de auto krijg ik mijn eerste wee. Nou dacht ik, dit is best te doen. Klein kwartier later zijn we in het ziekenhuis.  Heel kwiek loop ik naar de lift en ga naar boven.  Warm onthaal, t is een beetje druk,  maar ik krijg zo een kamer.  Goed, kleren weer uit, pyjama aan. Zoo beste klim om op dat bed te komen. Die is toch niet gemaakt voor kleinere vrouwen.  Apparaat op mijn buik om dd hartslag van de baby in de gaten te houden.  Als ze in het vruchtwater hebben gepoept kunnen ze het benauwd krijgen, dus dat willen ze goed in de gaten houden.  Klinkt logisch.  Langzaamaan beginnen de weeën ook wat vaker te komen en gossie mikke, weet je zeker dat je lichaam hier voor is gemaakt.  Mijn god, rugweeen zijn zo niet fijn. Kruik helpt ook niet, het is hierbinnen al meer dan warm genoeg en mijn kerel kan niet op de juiste plek masseren. Heb je ook niks aan dus.

Hier, je moet even wat eten. Krijg ik een bak vla onder mijn neus. Ik hou helemaal niet van vanillevla.  Maar goed, ik moet toch een paar happen nemen. Niu dat heb ik geweten. Nog geen 10 minuten later ging ik daar toch over mij  nek zeg. Dat kon er ook nog wel bij. Hoe laat is het eigenlijk? Kwart over 5. Tjee en dit moet ik nog enkele uren zo niet nog de hele dag volhouden? Dat red ik niet hoor! Je leest immers vaak dat een bevalling van je eerste kindje toch zeker 10 uur duurt. Toen kwamen de weeën wel heel snel achter elkaar.  Ja hoor ik heb persdrang.  De gynaecoloog wordt uit zijn bed gebeld. Ondertussen leggen ze mij uit hoe ik moet persen. Helaas, na de eerste x persen bleven de weeën weg. Dus via een infuus weeopwekkers, om de boel toch maar weer te stabiliseren.  Zo dat werkt goed. Na een uur persen was ik het helemaal zat. Alsof de zuster t merkte zei ze, nog een paar keer flink persen en dan is hij er. Alsof er een knopje omging. Ik gaf t alles wat ik had en in 1 vloeiende beweging was daar mijn baby. Nou zegt de gynaecoloog,  we hoeven niet meer te zeggen wat het is. Ik miste het volledig. Waar heb je het over. Ik vloelde alleen dat er nogmaals werd gepoept en wel op mijn buik en handen. Blijkbaar had de baby de gynaecoloog onder geplast met een hele mooie boog. Het was dus een jongetje.  

Goed dat was een bevalling van een kleine 5 uur, het was inmiddels half 8. Best snel voor de eerste x. En echt waar, je bent alles alweer vergeten. Nou ja ik wel in ieder geval.  Geen hechtingen, niks. Tjee wat fijn zeg. Ik moest wel even van t bed af naar een andere kamer. Ze hadden de kamer weer nodig voor de volgende.  

Goed, paps en mams gebeld, ook schoonouders gebeld, vriendin gebeld, mijn opa en oma gebeld. Wat visite op de kamer. Half 11 inmiddels, ik mag douchen en daarna naar huis. Oh heerlijk, douchen en naar huis. Alles schoon en gewassen en alleen nog afdrogen. Ik buk om mijn benen af te drogen en zeg dat ik me een beetje dizzy voelde. Ik moest onmiddellijk uit de douche en op de rolstoel gaan zitten.  De zuster kleedde mij met enige spoed aan en ik werd op bed gelegd. Even mijn bloeddruk controleren. Voor mijn zwangerschap was die 100 over 50. Nu was deze 230 over 190. (Ter vergelijking,  dat is hoog genoeg om een topatleet in coma te raken) Ik voelde me verder prima  maar er werd uiteraard vol alarm geslagen.  Ik ging meteen naar een andere kamer, er werd een katheter ingebracht en via mij  infuusnaald kreeg ik met grote spoed magnesium toegediend. Ik kreeg het daar zo snel zo warm van dat ik er onpasselijk van werd. Ja hoor, daar kwam mijn ontbijt en beschuit met muisjes.  Ik had maar 1 setje kleren mee en die heb ik zojuist weet ondergespuugd. Fijn hoor. Ik werd onmiddellijk naar de intensive care gereden. Mijn kindje mocht niet mee. Het is daar te koud voor baby's.  

Ik werd daar weer uitgekleed en gewassen. Ook mijn bed werd weer verschoond. Overal werden plakkers op mijn lichaam geplakt. Een infuus en allerlei monitoren werddn aangesloten. Uiteindelijk heb ik daar 2 dagen gelegen.  Mijn kindje mocht niet langer als een uur bij mij zijn. Wat voelde ik me slecht zeg. Ik kon niet voor mijn kindje zorgen en mijn man moest nu aan het eind van de dag ook nog eens alleen naar huis. 

Ik wilde borstvoeding geven maar dat mocht niet met mijn huidige medicijnen.  Ik mocht wel kolven, maar dat ging de gootsteen door. Noi ja dan toch maar proberen,  die medicijnen zijn immers tijdelijk. Gelukkig mocht ik na 2 dagen van de ic af, omdat mijn kindje dan altijd bij mij mocht zijn en ze zagen op de monitor dat mijn vitale functies beter waren als mijn kindje bij me was. Dus ik naar de kraam, maar ik mocht niet met anderen op de kamer. Dat was te druk. Blij toe want ik kon ook niet meer dan 2 mensen om me heen verdragen. Eindelijk mag ik voor mijn kimdje zorgen. Hem aan de borst leggen, wel nog nakolven.

Na een week heb ik gesmeekt of ik naar huis toe mag. Ik kon er niet meer tegen, ik was dood ongelukkig in het ziekenhuis.  Maar ook thuis ging het niet goed. Door mijn nog hoge bloedruk kon ik niet rusten en in bed kon ik  ook niet slapen.  Het was er te warm. Dus ik ging oo de bank slapen.  Mijn kindje kon ik snachts nog niet verzorgen.  Ik had er gewoon geen energie voor. 

Het was een zware periode. Uiteindelijk kon ik mezelf tot rust brengen onder de warme douche en door mijn gedachten op te schrijven. Zo hoefde ik er niet meer over na te denken. Er waren familieleden die dachten dat ze me nooit meer terug zouden krijgen, mijn ogen waren leeg, ik was gebroken. Maar dankzij het schrijven en vele huilen ben ik er weer bovenop gekomen. Ik vond mijn draai samen met mijn kindje. Ik was gelukkig, de tijd vloog voorbij. 

Na 2 maanden begon ik me te beseffen dat ik wel heel erg veel geluk heb gehad. Mijn echtgenoot had het bijna alleen moeten doen. Ho wacht,  ik moet over 3 weken weer volle dagen aan t werk. Dat kan ik helemaal niet. Ik ben meteen gaan bellen met onze personeelsfunctionaris.  Ik op gesprek. Ik had van tevoren al gezegd welke ziekte ik had. HELLP Post partum. Een zeerdodelijke ziekte, waarbij je vitale organen stoppen met funtioneren. Hij zag de ernst van de ziekte, hij was er zelfs erg van geschrokken.  Hij had, zoals ik iedereen aanraadde,  gegoogled. In overleg met de bedrijfsarts ging ik 2 uur per dag werken. Alles jn orde zou je denken. Nou mooi niet.

Mijn collega's snapten niet waarom ik borstvoeding gaf. Pilletje erin en hup, weer aan het werk. Je werk is het belangrijkste, die borstvoeding kan je nu wel weer mee stoppen. Enne op visite gaan doe je wel? Wat een onzin is dat nu weer. Wel op visite en een avondje dansen maar niet kunnen  werken. Ik vind toch echt dat je prioriteiten helemaal verkeerd liggen. Dit kreeg ik elke week naar mijn hoofd geslingerd. Daar wordt je toch niet goed van. Uiteindelijk is erzelfs interventie geweest op t werk omdat de situatie onhoudbaar was geworden. Ik gaf nog altijd borstvoeding en mijn medicijnen mocht ik nog steeds afbouwen. Het ging met mij steeds beter, alleen werd ik depressief van mijn werk. Ze snapten het gewoon echt niet. Natuurlijk kun je kiezen voor de speciale medicijnen voor Hellp. Die zijn dusdanig verslavend dat je ze nog geen week mag slikken. Waarom zou iemand zichzelf dat willen aandoen, die troep als het niet nodig is. Mij geloofden ze niet en de psycholoog die op t werk kwam voor de gesprekken ook niet helemaal. Toen hij voor de tweede x op gesprek kwam kon ik zeggen dat ze moesten stoppen met dat gezeur over die medicijnen, ik had helemaal niks nodig. Ik had namelijk die ochtend gehoord van de internist dat ik 'gezond' was en mocht stoppen met de medicijnen.  Helemaal zelf gedaan en ik was trots op mezelf. Gelukkig zei de psycholoog mwel dat ze nou niet meteen koesten denken dat ik meteen fulltime weer aan de slag kon gaan. Er staat zeker een jaar voor t herstel van de energie en sommige vrouwen komen er helemaal nietmeer vanaf.

Na 9 maanden ben ik weer 100% aan t werk gegaan. 3 dagen welteverstaan, zoals voor  mijn bevalling afgesproken.  

Helaas is de verstandhouding met mijn collega nooit meer goedgekomen enook de vriendschap is voorbij. Ik hoor haar nog zo hard zeggen, ik heb t beste met je voor, ik ben een gevoelspersooon, ik bedoel t allemaal goed hoor.

Nou ik kan je vertellen dat ik voor mezelf heb besloten dat ik helemaal geen probleem heb, maar zij. Al mijn andere collega's hebben alles weer opgepakt en begrip getoond alleen zij niet. Niu dan toch niet. Ik heb mijn spullen opgepakt en een ander buro gezocht. Zoek jij t zelf maar uit dacht ik toen, en dat denk ik nog.

Belangrijk:doe waar jij je goed bij voelt, jij moet leven met je keuzes. Het is jouw lichaam. 

Alle ellende heeft me erniet van weerhouden om een 2e zwangerschap te proberen. Dat is gelukt. Ik heb een tweeling erbij gekregen,  maar daarover meer in mijn volgende blog.

Xxx