EINDELIJK BEVALLEN!!

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn andere blogs, mijn eerste zwangerschap was niet leuk, de tweede helaas ook niet. Ik ga er dan ook op mijn eigen manier mee om. 

Maar nu eindelijk met net geen 38 weken heeft ons mannetje besloten zich te laten zien....

Midden in de nacht van maandag op dinsdag is het begonnen, continue een pijnlijke, harde buik. Mijn rug doet ook zeer. Vaak naar de wc gaan hielp niet, toch proberen door te zetten. Want ik kan wel gaan bellen, maar het advies voor paracetamol hing me de keel uit en daar heb ik geen hulp aan. Dus doorzetten. Woensdag heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Maar het wordt erger en erger, voor de middag app ik mijn partner om naar huis te komen, het lukt me niet meer. Als hij thuis is belt hij wel gelijk de verloskundige, die wil ons laten wachten want mijn partner niet goed vind, hij zegt anders naar het ziekenhuis te gaan gelijk. Ze komt een half uur later. Na een controle zegt ze dat het kindje nog niet is ingedaald en dat er geen ontsluiting is, het zouden mogelijk voor-weeën kunnen zijn. Maar ik was nog echt niet aan het bevallen. Neem maar een paracetamol. GRMBL...

Gelukkig laat mijn partner het er niet bij zitten, dit kan niet goed zijn, ik kan niet voelen of de baby er nog is met al die pijn. Ze stuurt ons door naar het ziekenhuis. Half uur later als we daar zijn en gelijk onderzocht worden is het kindje inderdaad niet ingedaald maar heb ik wel al 3 cm ontsluiting. Op de CTG zien ze de hartslag en de weeën. Ik ga vandaag bevallen! 

Op naar de verloskamers: Omdat ik de pijn niet meer te houden vind vraag ik voor een ruggenprik. Deze slaat helaas maar op de helft van mijn lichaam aan. Daarna wordt er een echo gemaakt om te zien hoe de baby ligt, hoofdje ligt beneden, iets naar rechts. De gynaecoloog in opleiding wil ook kijken als hij is gearriveerd, maar nu ligt hij in stuit... hij is gaan draaien. Ze hebben hem nog proberen terug te draaien, beide richtingen gaf hij geen haarbreed mee. Ik raad het eerlijk gezegd niemand aan, dit doet echt verrekte pijn! En toen kreeg ik de optie: keizersnee of toch natuurlijk bevallen. Een keizersnee vind ik doodeng, straks voel ik alles, ze zijn nu nog bezig om de ruggenprik te laten werken op beide kanten. Dit lukt gelukkig wel nadat ze het infuus er iets uit hebben getrokken en daarna de bolus hebben verhoogd. Wanneer de pers-weeën beginnen, voel ik geen pijn meer.

Midden in de nacht wordt hij na een moeilijke bevalling dan toch geboren. Hij had moeite met ademen en is daarom uit voorzorg naar de NICU gebracht. Hier heeft hij hele goeie zorg gehad en mama mocht gelukkig gewoon bij hem. 

De dag erna mochten we naar huis. Nu kunnen we eindelijk beginnen met genieten. Wat ben ik blij dat we hebben aangedrongen om toch naar het ziekenhuis te door laten sturen.

Wat een drama en gedoe om het voor elkaar te krijgen maar voor ons is ons gezinnetje af. Wij zijn ontzettend blij met ons mooie mannetje en natuurlijk ook met onze lieve dochter.