Een gebeurtenis met gemengde gevoelens

10-05-2017 wordt na 41+4 weken onze dochter Hanne geboren, ze is prachtig. Maandagavond 08-05-2017 ben ik ingeleid en als woensdag blijkt dat een natuurlijke bevalling geen optie is wordt Hanne uiteindelijk 10-05-2017 om 12.36 uur gehaald met de keizersnee. Eindelijk ontmoeten we haar, zo anders als op de echo’s. Nu zien we haar in het echt en wat is ze mooi. Alles erop en eraan. 10 vingertjes, 10 teentjes en lange benen, wat ze bij de echo’s al voorspelden. Wat zijn we trots op haar, dat ze zo groot is gegroeid, 3828gram, schoon aan de haak. Wat heeft ze haar best gedaan daar in mijn buik. Wat hebben wij ons best gedaan. We zijn ook trots op elkaar na deze lange bevalling. Even later komt de familie kijken. Allereerst de opa’s en oma’s, zij vinden Hanne ook zo mooi. Overgroot opa vindt dat ze op me lijkt, weer ben ik zo trots. Wat was dit zwaar, maar ik had ’t voor geen goud willen missen. Wat was het bijzonder, toen ze Hanne uit mijn buik omhoog tilden en aan me lieten zien. Wat was het moeilijk tegelijk toen ze niet ging huilen. Dat wisten we, maandagnacht was ons namelijk verteld door de gynaecoloog dat het hartje niet meer klopte. Zondag, begin van de avond schopte ze nog gewoon druk heen en weer, maar ergens die avond of ’s nachts is haar hartje plotseling gestopt. Achteraf bleek de oorzaak Defective Placental Maturation, waarbij er problemen ontstaan, wat betreft voeding en zuurstof toevoer, die acuut kunnen optreden ergens na de 36e week. Wat was de bevalling en de geboorte heftig, vol van gemengde gevoelens, trots en verdriet. Verwondering en angst. Angst voor wat kwam, voor wat nog steeds komt. Want wat is het een berg waar we tegenop moeten klimmen, elke dag zonder dat prachtige meisje Hanne. Veel te snel moesten we afscheid van je nemen, wat was je mooi en compleet en wat is het gemis groot. Voor altijd in ons hart.

Het volledige verhaal vindt je op mijnmeisjehanne.wordpress.com