Dubbele gevoelens

We blijven nog even bij die ene maandag, 20 augustus 2018. 

Ons leven stond in 1 klap volledig op zijn kop. We hadden net gehoord dat wij ons zoontje verloren waren maar ook dat mijn zus weer moeder was geworden van een gezond mannetje en wij dus trotse oom en tante. 

Enigszins bijgekomen van de eerste klap, voor zover dat kan, raakte ik in een soort roes. Er ging zoveel door mijn hoofd, maar ik voelde mij ook zo enorm leeg. Mijn kleine mannetje zit in mijn buik, maar zal ik nooit horen huilen. 

Een uur later moesten wij ons melden in het ziekenhuis voor verdere onderzoeken en een second opinion echo. Tot die tijd mochten we naar huis. Omdat mijn man ook niet meer in staat was een afstand te rijden zijn we naar mijn ouders gegaan, die woonde bijna om de hoek van de verloskundigepraktijk. 

Hoe ga je dit nieuws nou brengen? Hoe kan ik mijn ouders nou vertellen dat ze hun kleinzoon verloren zijn, terwijl ze zaten te wachten op een telefoontje dat ze weer opa en oma geworden waren. Het was niet aan mij om ze dit nieuws te vertellen maar ik kon het ook niet voor ze achterhouden, niet nadat ik ze het verschrikkelijke nieuws van ons verlies had verteld..

Daar waren we dan, met lood in mijn schoenen stond ik in de deuropening. Mijn moeder stond nietsvermoedend in de keuken toen mijn man haar vroeg om even naar de woonkamer te komen. Meteen toen ik haar zag, zakte ik in elkaar van verdriet. Mijn moeder zag al snel dat dit niet goed was. We vertelden haar dat het hartje van ons kleine wondertje niet meer klopte maar dat ze ook weer opa en oma geworden waren. Ik voelde mij zo schuldig dat IK dit nieuws vertelde maar kon het op dat moment echt niet voor haar verzwijgen. Mijn emoties gingen alle kanten op. 

Ik zag direct de onmacht en de pijn bij mijn moeder. Hoe moest ze nou omgaan met dit dubbele nieuws. Ze hield zich sterk en stond mij bij, nog steeds in afwachting op het telefoontje van mijn zus. Die wisten nog van niets en dat wilden we nog even zo houden, want hé, zij moeten nu genieten van dat kleine wonder dat ze in hun armen hebben.

Om 18.00 uur moesten wij ons melden op de kraamafdeling, ja... de kraamafdeling. Dit was zó enorm confronterend. Op de gang kwamen we zwangere vrouwen tegen, moeders met baby'tjes die net geboren waren, trotse papa's met hun kersverse kroost en ga zo maar door. En ik? Ik kwam daar met een dikke buik, met daarin een levenloos kindje en niemand die dat vanaf de buitenkant kon zien. 

Al snel werden we naar een kamer begeleid, ietwat afgelegen van de rest. In het ziekenhuis hadden ze ervoor gezorgd dat mijn zus een afdeling hoger geplaatst was zodat wij elkaar nog niet zouden treffen. Zij wisten nog niet van onze situatie en wij officieel nog niet van de geboorte van ons neefje. Achteraf heel fijn dat het ziekenhuis dit direct opgepakt heeft, want anders hadden we in kamers naast elkaar gelegen. 

De verloskundige was met ons mee gegaan en ook de verloskundige en verpleegkundige van de afdeling kwamen om met ons te praten en uitleg te geven over de vervolg onderzoeken. Er werd een echo gemaakt en hier werd het nogmaals bevestigd, ons mannetje leefde niet meer. Het was net een opgerold egeltje, zonder hartslag. Ook werd er bloed afgenomen om te kijken of daar al een oorzaak uit naar voren zou komen. 

Toen we op de uitslagen aan het wachten waren kwamen onze ouders langs. Ik had tegen mijn ouders gezegd dat ze eerst op kraamvisite moesten gaan op de afdeling boven ons, want dit geluk mocht hier niet onder lijden. Inmiddels was ook mijn zus op de hoogte en nadat mijn ouders daar waren geweest kwamen ze naar ons, samen met mijn zus. Tranen rolden over onze wangen, wat was dit een heftig moment. Wat was ik trots op haar en haar kleine mannetje. Ik hoorde zijn naam en kreeg een foto te zien en toen was het duidelijk... Ik MOET dit mannetje NU zien, want wat is hij bijzonder en normaal zou ik ook een van de eerste zijn die hem zou komen bewonderen.

Niemand vond het verstandig, maar ik was vastbesloten..

Wordt vervolgd..