De weg naar moederschap

Toen ik 25 jaar was, koos ik voor een Mirena spiraal, ik had een nieuwe relatie en wilde wat minder hormonen in mijn lichaam, ik slikte al jaren de Diana pil, vanwege mijn acne in mijn gezicht en op mijn rug en dat hielp daar goed tegen, maar het is een vrij zware pil, dus ik wilde daar vanaf. Voordat deze geplaatst werd, constateerde de gynaecoloog een myoom van 8 bij 8 cm. Myomen worden ook wel vleesbomen genoemd. Het zijn goedaardige knobbels in de spierwand van de baarmoeder die vooral uit spierweefsel bestaan. Myomen kunnen aan de buitenzijde van de baarmoeder zitten, in de baarmoederwand of in de baarmoederholte. Hoe myomen ontstaan, is niet bekend. Bij mij zit de myoom aan de buitenzijde, wat op zich geen belemmering hoeft te zijn. Er werd mij verteld dat sommige vrouwen hierdoor minder makkelijk zwanger zouden kunnen worden. Ik maakte mij daar toch wel grote zorgen over, ik heb altijd geweten dat ik graag kinderen zou willen, dus het bleef wel in mijn hoofd zitten. Mijn vriend was 4 jaar jonger wij waren pas net samen, dus het was nog niet aan de orde. 5 jaar later begon het wel te kriebelen en de gynaecoloog had ook aangegeven er niet te lang mee te wachten, maar mijn vriend vond zich nog te jong voor kinderen, wat ik ook goed kon begrijpen, want toen ik zijn leeftijd had was ik er ook nog niet mee bezig. Dat werd wel een beetje een issue, een paar keer in de zoveel tijd ging ik weer naar de gynaecoloog om te kijken of de myoom niet gegroeid was en werd ik onderzocht, omdat ik ook vaak hevig menstrueerden. Mijn vriend ging mee naar de gynaecoloog en begon toen ook in te zien dat het wel echt van belang was, om het gaan te proberen ik was inmiddels 31 jaar toen ik stopte met anticonceptie. Het zwanger worden lukte niet en dat kon mogelijk te maken hebben met de myoom, na meerdere diverse gynaecologen te hebben bezocht voor advies, de ene zei weghalen, de ander zei laten zitten, dus besloot ik om het in ieder geval te proberen eerst, zonder gelijk een operatie te ondergaan, want dat bracht ook risico´s met zich mee. Na een jaar proberen was er nog niets gebeurd, ook een piek vinden met ovulatie testen lukte niet, mijn cyclussen waren ook heel onregelmatig, maar er was wel een eisprong te zien op de echo´s, ook het sperma van mijn man werd onderzocht en daar was ook niets mis mee. We gingen een IUI traject in en hadden een intake gesprek ervoor gehad in september, we besloten het even los te laten en dan in januari met het IUI traject van start te gaan. In oktober was ik aan het sporten en ik merkte dat ik maar moeizaam mee kwam ik was erg vermoeid en had ontzettende rugpijn, ook was mijn buik erg opgezet. Dus besloten we maar een zwangerschapstest te gaan doen, maar helaas niet zwanger. Ik maakte mij wel zorgen, omdat mijn buik zo dik was, ik was goed aan het sporten, lette op wat ik at, dus ik vond het vreemd. Toch maar weer een afspraak gemaakt bij de huisarts om het te laten onderzoeken. De dokter voelde aan mijn buik en zei, hmm het lijkt wel alsof je 3 maanden zwanger bent. Ze zei, het lijkt mij toch beter als je een zwangerschapstest doet. Dus mocht ik daar in een potje plassen en werd de test ondertussen uitgevoerd door de assistent. We zaten te wachten in de praktijkkamer en de huisarts kreeg een telefoontje en reageerde verrast, ze hing op en ze zei gefeliciteerd de test is positief!!! Ik wist niet wat ik hoorde, ik was helemaal verbaasd, ik was ook alleen gekomen zonder mijn vriend, ik had dit echt niet verwacht!! Vol blijdschap en verbazing stapte ik op mijn fiets snel terug naar huis, ik viel nog bijna van de fiets ook! Ik rende de trappen op naar boven in ons appartement in Amsterdam en stamelde met tranen in mijn ogen tegen mijn vriend, je wordt vader!! Zie je nou wel zei hij, het komt allemaal goed!!  De 1e echo volgde al snel en daarop was een duidelijk kloppend hartje te zien. Toch had ik steeds bloedverlies, niet heel veel, maar oud bloed, de dokter zei dat dit normaal was en dat dit innestelingsbloed kon zijn. 13 weken lang had ik bloedverlies, ook een keer op een zaterdag best wel veel, we waren echt bang, maar omdat ik medisch was door de myoom, kreeg ik vaak een echo en daarop was duidelijk een kloppend hartje te zien en werden we steeds weer gerust gesteld. Het was een spannende tijd, ondanks dat ik heel veel echo´s kreeg, al vrij snel rond de 16 weken konden ze het geslacht zien, mijn vriend moest die dag naar het buitenland, dus ik vroeg of ze de uitslag op een briefje wilde schrijven en ik gaf het daarna aan de bakker, om er een roze of blauwe gender reveal party taart van te laten maken! Op 22 februari 2015 hebben we de taart aangesneden met onze ouders en beste vriendin en haar vriend, dat was een heel bijzonder moment, zelf dacht ik een jongen, iedereen dacht een ook een jongen en mijn vriend zei dan wordt het een meisje. We sneden de taart aan samen en ja hij had gelijk een meisje!!! Dolgelukkig, een droom die uitkomt. Ik voelde mij heel erg goed. Ik had veel controles en alles zag er steeds heel goed uit, ik voelde haar niet heel erg bewegen, maar dat had te maken met de placenta die ervoor lag en dan schijn je minder beweging te voelen. Op het laatst had ik ook steeds minder vruchtwater en daardoor schijn je ook minder te voelen. We zaten midden in een verhuizing van Amsterdam naar Blaricum, we hadden ons eerste nieuwbouw koophuis gekocht en ons meisje lag in een stuit, daarom koos ik voor een keizersnede, ik vond het te spannend om haar te laten draaien, vanwege de myoom, de datum was al gepland en op 14 juli zou ze komen. We hadden nog even. 27 juni zijn we verhuisd, hoogzwanger ik probeerde zo min mogelijk te doen, maar er was natuurlijk zat te doen en ging toch door met dozen uitpakken en dingen op zijn plek zetten. Ik voelde de baby echt heel weinig, maar dacht dat het normaal was. 5 dagen na de verhuizing had ik weer controle op 2 juli 2015. Mijn vriend kon niet mee, hij moest werken, ik had immers ook zoveel controles, dat hij daar echt niet elke keer bij kon zijn. We hadden toen 1 auto, dus ik zette hem af op de trein en reed met de auto naar het ziekenhuis, de gynaecoloog maakte een echo, ze vroeg direct voel je de baby nog goed? Ik zag wel de hartslag op het beeld dus ik maakte mij eigenlijk geen zorgen, maar ik zei nee, ik voel haar niet veel. Ze zei, voor de zekerheid gaan we even een CTG scan maken, om te kijken of alles goed gaat, wil je een kopje thee? Ok, zei ik en werd apart gezet in een kamertje met een CTG aansluiting om mijn buik heen, alles werd opgemeten, de thee kwam maar niet en het was die dag bloed heet. Ik werd terug gebracht naar de gynaecoloog voor een gesprek en ze zei dat ze de hartslag van de baby wat naar beneden had zien gaan en dat ze daarom ook nog een echoscopist het wilde laten beoordelen. Mijn moeder is vroeger een baby verloren na 7 maanden zwangerschap, het hart was plotseling gestopt, dus ik zei dat tegen ze. Ze zeiden jij gaat vandaag bevallen. Toen begonnen er toch alarmbellen te rinkelen en ik had ondertussen al 7 oproepen van mijn vriend gemist, ik nam op en vroeg of hij onmiddellijk naar het ziekenhuis kon komen. Helaas had ik dus zijn auto mee, gelukkig was zijn leidinggevende zo behulpzaam om hem even af te zetten bij het ziekenhuis. Ze zeiden dat er een verdikte hartspier te zien was en dat ze twijfelde of de baby hart problemen zou hebben. Ze pleegden overleg met kinderartsen van het AMC en er werd besloten dat ik daar die dag zou bevallen, zodat de baby eventueel direct geopereerd kon worden als er problemen waren met het hart. Met de ambulance werd ik afgevoerd naar het AMC, mijn vriend erachteraan met de auto over de vluchtstrook.... en onze ouders gebeld. 's morgens om 10:00 uur had ik de afspraak, inmiddels was het 14:00 uur en zaten we te wachten tot er een plekje vrij zou komen op de OK, voor mijn keizersnede. Ondertussen deed onze dochter het goed, af en toe ging de hartslag weer naar beneden en daarna weer normaal, daarom was het geen gigantische spoed. Om 17:00 uur kreeg ik te horen dat het zover was en werd ik klaar gemaakt voor de operatie. Ik had inmiddels mega honger en dorst, maar ik moest nuchter blijven, dus ik mocht niets eten. Ik kreeg paracetamol en infuus en later de ruggenprik, ik zag hier het meeste tegenop maar het viel ontzettend mee, alles verliep vlotjes en voorspoedig en om 17:55 werd onze dochter Elise-Mae geboren, ik voelde de artsen trekken aan mijn baarmoeder, ze plaste ook direct de dokter onder en ik hoorde ze zeggen dat ze prachtig was. Ze lieten haar even zien boven het operatiedoek en daarna mocht ze heel even bij mij, maar ze moest direct onderzocht worden. De eerste blik vergeet ik nooit meer. Ik zei tegen mijn vriend ga met haar mee, verlies haar niet uit het oog. Onze ouders zaten inmiddels in de wachtkamer te wachten. Bij mij moest alles nog dichtgenaaid worden en ik moest naar de bijkom kamer en ze moesten onderzoeken of ik niet teveel bloed enzo verloor. Ze scoorde een 9 bij de apgar test! En niet veel later een 10, ze moest 1 nachtje op de IC blijven, maar alles bleek helemaal tiptop in orde te zijn. Ze was gewoon klaar in de baarmoeder, ze groeide daar niet meer goed, ze was 2500 gram bij de geboorte en ze deed het gelijk heel erg goed. Toen ze helemaal onderzocht was, kwam ze bij mij in mijn armen en mocht ze proberen uit de borst te drinken om de borstvoeding op gang te krijgen, dat ging gelijk heel erg goed. Ik was overdonderd met liefde, wat een opluchting, na 1 nacht mocht ze van de IC af en na 3 dagen mochten we naar huis. De kleding die we voor haar hadden meegenomen was allemaal veel te groot, ze had maat 46. Maar al snel groeide ze als kool. Intens gelukkig en opgelucht toen ze er eindelijk was. We reden naar huis met zijn drietjes naar ons nieuwe huis, het leek een droom.