Een goede bevaller zeiden ze!

Ach. Bevallen. Ik ben door verschillende verloskundigen een 'goede bevaller' genoemd. Ik ben tijdens mijn zwangerschap afgevallen en zie er op netna-de-bevalling-foto's prachtig uit. Stralende huid, lang dik haar, slanker dan ooit.

Mijn bevallingen gingen beide keren supersnel. Een weeenstorm, en gezonde sterke mooie baby's. Ik zonder hechtingen, zonder straie, en zo weer op de been.

Hormonaal is een heel ander verhaal. Mijn gewicht ook. Maar dat is niet voor nu.

Er was een mooi stukje gepost met tips hoe relaxed te bevallen. Mijn eerste bevalling was ik, ondanks alles wat meezat, verre van relaxed. Ik weet dat toen aan het feit dat mijn dochter te vroeg was geboren, ik slechts 1 yogales heb gehad en het boek 'veilig bevallen' nog niet uit had. Mijn eigen houding was me vies tegengevallen. Hoge pijngrens? Ik gilde het al uit als iemand naar me wees. Klagend en mopperend heb ik mijn bevalling uitgevloekt. Ik kreeg een ruggenprik (heeeeeeeeeerlijk! voor een half uur, toen had ik ineens ontsluiting) en zag toen pas dat er al de hele tijd een verpleegster heel lief zich door mij liet fijnknijpen. Ik had net even de tijd om mijn excuus aan te bieden en aan te horen dat het beter was wat positiever te zijn. En toen kwamen de persweeen.

Kort gezegd heb ik letterlijk me aangesteld als een verwende peuter. Inclusief (kort want er moest geperst worden) huilen met geluid en een lelijk pruilhoofd.

Befaamde uitroepen:

- hoe lang duurt dit nog? Op een gegeven moment zei iemand heel blij: Nog een half uurtje! Ik barstte in huilen uit en riep dat ze het er maar uit moesten trekken, ik stopte ermee.En ik zei "help!"steeds *proest*.

Iemand zei: ik zie het hoofdje al! Ik: trek dan gewoon! Dat mocht dus niet (ik begrijp nog steeds niet waarom niet hahaha) Ik weer belachelijk huilen voor 2 seconden. Na die wee zei ik: "als je alleen maar k*tdingen kan zeggen hoef ik jouw hoofdje niet meer te zien, rot op. Ga jij hier maar liggen!"(iedereen lachen, ik weer belachelijk huilen...en weer een wee)

Toen kwam de tweede. Ik yoga gehad, boeken gelezen. Nu zou het heel anders gaan.

Nou, weer een weeenstorm. En weer klagen en zeuren. En ik was dus binnen drie uur klaar. Weinig 'troep', geen hechtingen, geen straie, en fysiek zo weer op de been. Ik voelde me achteraf zo schuldig naar vrouwen die hele lange bevallingen hebben, of comp;icaties...Blijkbaar ben ik dus gewoon iemand die niet erg stijlvol met pijn omgaat.

Maar: het resultaat blijft hetzelfde. Als je er invloed op hebt, helpt het echt om je aan de pijn over te geven. Ik vond dat met die weeenstorm lastig (aardig gezegd) maar heb enkele momenten gehad dat het echt hielp. Ik geloof ook dat het iets is van karakter, ervaringen uit het verleden, hoe in tune je uberhaupt met je lichaam bent. Maar: het kind komt toch wel. Of je nu vloekt, zingt of zucht!!