De gentle sectio

‘Ik heb even je dossier doorgenomen, maar ik heb zo’n vermoeden dat je na een bevalling met een totaalruptuur, een curettage en een keizersnede, niet meer op de natuurlijke manier wil bevallen. Gewoon keizersnede doen?’ viel de gynaecoloog met de deur in huis. Alsof ik een halfje wit bij hem bestelde. Toch volgde er een volmondig ‘ja’ op deze vraag. ‘Graag zelfs!’ Na een bevalling met behoorlijke complicaties en een lange herstelperiode, was tijdens de zwangerschap van Jake al besproken dat ik geen risico’s meer moest nemen. Dat betekende bevallen via een keizersnede. Ging ik er bij Jake onbevangen in, was ik bij Lizz een stuk zenuwachtiger. Maar, ik wist ook dat als alles op rolletjes zou lopen, het ook een prachtige manier van bevallen kan zijn. Vooral de ‘gentle sectio’, is een hele fijne variant. En.. net als bij de geboorte van Dean, kon mijn nichtje aanwezig zijn, die op de afdeling verloskunde werkt. Hoe fijn is dat?! Deze control freak vond het in elk geval wel prettig om een datum te weten. Kreeg ik bij Jake een paar uur voor de geplande keizersnede weeën, hield de kleine meid zich keurig aan het draaiboek van haar moeder. Afgelopen 20 mei werd ik in alle vroegte in het ziekenhuis verwacht. Infuusje, aan de CTG en wat buisjes bloed afnemen behoorden tot het voorbereidende werk. Vlak daarna door naar de OK. Trillend als een rietje. Wat is het toch een vreemde gewaarwording om enorm uit te kijken naar dit moment, maar er tegelijkertijd ook als een berg tegenop te zien. Ik drukte de anesthesiemedewerker op het hart dat hij de verhogende bloeddrukmiddelen paraat moest hebben. De ervaring leerde dat ik de vorige keer behoorlijk last had van wegtrekkers en een aantal keren opgelapt moest worden door een middeltje in het infuus toe te dienen. De ruggenprik is hiervan de boosdoener. De gynaecoloog bevond zich al op de OK. Verrassend, vond ik. Meestal worden die artsen pas erbij gehaald als ze meteen aan de slag kunnen. De sfeer was heel relaxt, er werden grapjes gemaakt, lekker gekletst en er konden nog vragen gesteld worden. Zo fijn dat de beste man er alle tijd voor nam. Er werd nog even een gokje gewaagd hoeveel cc bloed er gepoogd werd te halen en toen was iedereen er klaar voor. 'We gaan er een feestje van maken,' grapte de gynaecoloog nog. Mijn idee van een feestje is net even anders, maar het idee was leuk. Klein detail...behalve dat hij zo fijn en relaxed was en van een feestje houdt, was hij ook een lust voor het oog. Maar goed, we kwamen voor een bevalling. Eerst werd de ruggenprik gezet. ‘Maak je rug even bol en lekker ontspannen zitten,’ droeg de anesthesist mij op. Jeetje, dat zijn net de twee meest onmogelijke activiteiten in een setting als deze. Iets met een dikke buik en zenuwen. Tot beiden was ik slecht in staat. Daarbij wist ik dat mij eerst een heel gemeen verdovingsprikje te wachten stond. Vervolgens de ruggenprik, dat was daarna niet zo spannend meer. Met gekruiste vingers deed ik een schietgebedje; ‘alleen naar de benen, alleen naar de benen.’ Doodsbang dat de verdoving naar boven schoot, dat zou een hele nare toestand worden. Maar mijn gebeden werden verhoord en langzaam voelde ik de boel beneden warm worden en tintelen. Katheter werd ingebracht, het doek werd opgehangen (jammer dat die leuke arts erachter verdween), de buik werd bedolven onder een ontsmettingsmiddel en het leek alsof ze wilden starten. Lichte paniek werd van mij meester. ‘Ik voel alles nog hoor!’ De gynaecoloog liet weten dat hij nog even iets heel gemeens bij mij zou uitvoeren en tot die tijd zouden ze helemaal niets doen. Aangezien ik nog steeds mijn teen voelde en kon bewegen was ik nog niet gerust gesteld. Naar mijn idee deed die ruggenprik nog helemaal niet wat hij moest doen. Maar nog geen vijf tellen later had hij zijn gemene actie al volbracht, zonder dat ik er iets van gemerkt had en werd het startsein gegeven. Tijd om me helemaal over te geven, dan zal het inderdaad wel genoeg verdoofd zijn. De anesthesiemedewerker deed een poging mij gerust te stellen. Daar slaagde hij aardig in, tot het moment dat de knappe dokter besloot wat grover geweld te gebruiken. Met veel duw- en trekwerk probeerde hij de baby eruit te krijgen. Dat ging meteen gepaard met een hele lage bloeddruk en een hartslag die een stuk lager uitkwam dan de bedoeling was, dus de anesthesiemedewerker moest aan de bak. Binnen no time had hij mij weer weten op te lappen en nog geen minuut later werd het doek al omlaag gedaan. Het besef dat de kleine meid nu ter wereld ging komen, maakte mij emotioneel. Terwijl alleen haar hoofdje uit de buik was, klonk er al een klein huiltje. Enorme opluchting dat ze het ‘deed’ en een enorme ontlading toen ze omhoog gehouden werd. We hadden een dochter! Na twee zoons is het heel onwerkelijk om te benoemen dat je een dochter hebt. Onze Lizz Jolie! Mijn eerste gedachte was dat ik het idee had dat ik haar al heel lang kende. Op dat moment leek ze namelijk een look a like van Jake. Even een kusje via het doek kunnen geven en terwijl de gynaecoloog zijn best deed weer wat moois van mijn buik te maken, werd onze dochter onderzocht en kon Ruben symbolisch de navelstreng doorknippen. Daarna mocht de kleine Lizz lekker bij haar moeder liggen. Het was binnen no time achter de rug. Dolgelukkig en met een klein meisje rijker verlieten we drie kwartier later de OK. Het was een bijzondere en prachtige ervaring….Met recht een ‘gentle’ sectio.