De geboorte van ons regenboog kindje.

Wat een rustige bevalling zou moeten zijn, werd weer een rollercoaster. 

Waar zal ik beginnen. 

In mijn laatste blog was ik nog zwanger van ons regenboogkindje en deelde ik dat een zwangerschap na verlies alles behalve een roze wolk Is. Mijn grootste verlangen was om dit kindje huilend ter wereld horen komen, pas dan zou ik opgelucht kunnen ademhalen. 

Door mijn vergrote kans op een herhaling van een acute placentaloslating werd ik met ruim 32 weken preventief opgenomen. Garantie krijg je nooit, maar dit voelde wel de meest veilige plek.  

De opname viel me ontzettend mee. De dagelijkse ctg’s zorgde voor geruststelling en met bezoekjes en fijn contact met een andere zwangere mamma to be, gingen de weken voorbij. In goed overleg besloten we mer 35 weken en 4 dagen de keizersnede te plannen. Alles verliep rustig en in de namiddag van 24 januari 2024 kwam onze tweede zoon geboren huilend ter wereld. Een opluchting. Daar is hij. Gezond en wel.  E i n d e l i j k !

Ons regenboogkindje. Ik mocht hem nog niet meteen vasthouden. Eerst een controle door de kinderarts. Nog geen minuut na de fijne geboorte, sloeg de sfeer om.

Ik hoorde geen gehuil meer. 

Daar waar ik nog updates kreeg hoorde voelde ik nu paniek. Er werd gebeld met de NICU arts. Al liggend op de ok tafel probeerde ik mee te krijgen wat op het tafeltje naast mij gebeurde. Onze zoon zakte even weg en al snel werd besloten hem te beademen.

Ok, dacht ik. Dit kan bij een termijn van 35w4. Ze nemen geen risico’s, extra controle en wat ondersteuning met ademen. In plaats van de high care werd mij uitgelegd dat hij toch eerst naar de NICU gebracht moest worden. Ik was ondertussen dicht gehecht en mocht naar de recovery.

Na een half uur daar gelegen te hebben belde mijn man. ‘Ze hadden een longfoto gemaakt van onze zoon en hier is iets op te zien. Wanneer kon ik komen want de arts wilt met ons praten. Mogelijk dat we nog naar een andere ziekenhuis zouden moeten’. Ik hing op.

Ik raakte in paniek.

Ik wilde NU naar mijn man en zoon en riep de verpleegkundige. Ze hoorde me niet. De bel lag te ver weg. Ik trok een van mn ecg kabeltjes van mn borst zodat er iets begon te piepen. Daar kwam de verpleegkundige eindelijk. ‘Er is iets niet goed met mijn zoon en ik wil NU naar de NICU gebracht worden’ is wat ik zei. Inmiddels kwam er ook al iemand van de afdeling kijken waar ik bleef en ze bracht me naar de NICU. Daar stonden de kinderarts en gynaecoloog op mij te wachten. Ik zag aan hun gezicht dat ze geen goed nieuws hadden. Een strakke blik. Ik wist het zeker. Er was iets met mijn zoon en het is iets ernstigs.

De kinderarts begon te vertellen. ‘Ik had jullie liever ander nieuws gebracht’ was haar eerste zin.

100 gedachte vlogen door mijn hoofd. ‘Moeten we dit kindje ook afgeven’. Ik hield mijn adem in.

Ze legde rustig uit dat op de longfoto te zien is dat onze zoon geboren is met een gaatje in zijn middenrif. (CHD)

Iets wat normaal op echo’s te zien is tijdens de zwangerschap maar bij een klein aantal niet. Ondanks de vele extra echo’s was dit bij mij niet gezien.

Voor wat ze nu konden zien zaten zijn darmen volledig in zijn ribbenkast waardoor er weinig ruimte is voor zijn long. Dit is de oorzaak dat hij weg zakte en nú ondersteuning nodig heeft met ademen.

Dat het niet gezien is bij de 20w echo kan betekenen dat de darmen toen nog op zn plek zaten en dat betekent dat de long toen nog ruimte had om te groeien. Echter kunnen ze niet met zekerheid zeggen wat de impact nu maar wat ze me wel kon vertellen was dat onze zoon sowieso op korte termijn geopereerd moet worden en dat dit in Nijmegen zal gebeuren en niet in Maastricht. Dit betekent ook dat we deze avond nog overgeplaatst moeten worden. De ambulance bleek al besteld te zijn. Onze zoon werd geïntubeerd (in slaap gebracht) om zo min mogelijk van de ambulance rit mee te krijgen. Voor nu was het belangrijk dat hij zo comfortabel mogelijk met ondersteuning de rit van ongv 2 uur zou moeten doorkomen. Een team van artsen ging met hem mee de ambulance in. Mijn man met de auto erachteraan en ik in een aparte ambulance. Met zwaailichten vertrok de ambulance naar Nijmegen.

Ik schrijf gauw deel 2. 

Gelukkig heeft dit verhaal een mooi einde. 

Volg mij en onze zoon Mex op instagram 

 @nanniewacanno