De geboorte

Op donderdag werd ik in het ziekenhuis verwacht voor de inleiding. Het liefst had ik een keizersnede gehad, maar de gynaecoloog vertelde me dat ik een natuurlijke bevalling zou krijgen omdat dat beter zou zijn voor mijn herstel. Na allerlei pilletjes en een ballonnetje duurde het nog zo'n 13 uur voordat ik op 10 centimeter ontsluiting zat. Ik had een ruggenprik gekregen en weeënopwekkers. Ik vond het een vreselijke ervaring maar dacht 'het is allemaal voor een goed doel'.  De baby lag ook nog eens in stuit. Toen het tijd werd om te persen moesten mijn benen in de beugels en moest ik van de gynaecoloog alles geven wat ik in me had. Het leek goed te gaan totdat het hoofdje geboren moest worden. Ons zoontje had vanwege zijn aandoening een vergroot hoofd. Het bleek allemaal toch niet echt te passen en zo eindigde de bevalling in een totaalruptuur. Ik was compleet in shock. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, kwam er nog een schep ellende bovenop. Ik kreeg informatie over incontinentie, maar het bleef niet hangen.  Om 20:45 is ons zoontje Noah stil geboren.

Door een verpleegster werd ik in mijn bed naar de andere kant van het ziekenhuis gereden. Daar volgende een hersteloperatie van bijna 3 uur, onder volledige narcose. Tegen middernacht werd ik weer teruggebracht naar mijn bevalkamer. Ik had steunkousen aangekregen en had allemaal plakkers en infusen over mijn hele lijf. Daar lag ik dan in het ziekenhuisbed, met mijn vriend naast me in zijn bed. Plots werd ik overrompeld door verdriet. De tranen rolden over mijn wangen terwijl ik naar het plafond staarde en me afvroeg wat me allemaal in vredesnaam is overkomen. "Het is teveel hè?" vroeg mijn vriend terwijl hij over mijn voorhoofd aaide. Het was inderdaad te veel. Zoveel zelfs dat ik niets meer kon uitbrengen, geen antwoord kon geven op zijn vraag. Ik voelde me zó vreselijk ellendig. Alsof ik overreden was door een vrachtwagen en er daarna nog een intercitytrein over me heen was gedenderd. Er waren eigenlijk geen woorden voor. Omdat ik direct naar de OK moest en het al laat op de avond was, heb ik ons zoontje Noah ook pas de volgende ochtend vast kunnen houden. Ik heb de hele nacht geen oog dichtgedaan.

Toen ik Noah de volgende ochtend zag voelde ik me trots. Hij had mijn neus, mond en oortjes, maar de rest van zijn vader. Kleine lange vingertjes en fijne teentjes. En duidelijk een heel groot hoofd. Hij heeft ons ouders gemaakt. Samen hebben we hem ongeveer een uur lang geknuffeld en bewonderd. Er zijn vele foto's van hem gemaakt, evenals hand- en voetafdrukjes. Onze ouders zijn langsgekomen om hem in het ziekenhuis te bewonderen. Samen met mijn ouders heeft mijn vriend de uitvaart geregeld. Dat moet namelijk ook allemaal maar 'even' gedaan worden. Het is ongekend wat er op je afkomt als je kind zo plotseling overlijdt vlak voor of tijdens de bevalling.

Ik had gehoopt snel weer thuis te zijn, maar mijn herstel verliep niet van een leien dakje. Steeds als ik probeerde op te staan viel ik flauw. Zelfstandig douchen zat er voor mij voorlopig dan ook niet in. De pijn nadat de ruggenprik was uitgewerkt was de ergste pijn die ik ooit had ervaren. Een letterlijke 'pain in the ass'. Pas na 5 dagen, toen het me eindelijk lukte om zelfstandig te staan, plassen en poepen, mochten we weg uit het ziekenhuis. 

Strompelend verliet ik de poli. De autorit naar huis was niet mals. Door file deden we ruim 1,5 uur over een rit die zo'n 30 minuten had moeten duren. Zelfs met pijnstilling voelde ik iedere heuvel op de weg in mijn kruis. Bij thuiskomst hiepen mijn schoonmoeder en mijn vriend me de auto uit. Ik probeerde op de bank te gaan zitten maar dat deed zo onnoemelijk veel pijn dat ik linea recta naar bed ging. Ik had nog steeds het netondergoed aan dat ik van het ziekenhuis had gekregen, met kraamverband. Ik droeg compressiekousen, want mijn handen en voeten waren nog gezwollen. Door de pijn kon ik niet goed omdraaien in bed, en ook staan ging met veel pijn en moeite. Ik was zo zwak dat zelfs het kleinste stukje lopen voelde alsof ik er net een marathon op had zitten. Nog nooit had ik me fysiek en mentaal zo kapot gevoeld. Niets wat ik eerder in mijn leven had meegemaakt kwam ook maar een beetje in de buurt.

Noah werd de volgende ochtend vanuit het ziekenhuis bij ons thuis gebracht om bij ons te overnachten. Hij verbleef in zijn eigen bedje in zijn eigen kamertje, waar we zoveel liefde in hadden gestoken. Thuis hebben we hem nog extra kunnen bewonderen, kussen en knuffelen. Er zijn zoveel foto's van hem gemaakt. 'Heb ik dit mooie mannetje gemaakt?' vroeg ik me steeds weer af. De tranen bleven komen. Hoe trots ik ook was, ik wist dat ik binnenkort definitief afscheid van hem moest gaan nemen, en dat dat het zwaarste afscheid uit mijn leven zou gaan worden.