De bevalling, deel 3 van "de laatste loodjes/bevalling

21.00 uur. Wij hebben snel nog even de laatste spulletjes bij elkaar geraapt en hop, de auto in naar het ziekenhuis. De verloskundige reed voor ons aan. Het was de bedoeling om poliklinisch te bevallen.

De weeën kwamen al wat sneller en iets wat sterker. In het ziekenhuis kregen we een kamer en konden we ons lekker settelen. Dit was rond 21.15.

Het eerste wat ik deed, waren de setjes kleding voor de baby uit de tas halen. Eindelijk was het moment bijna daar!

Bij mijn vorige bevalling kreeg ik vanaf de 3 cm ontsluiting een weeën storm waardoor ik uiteindelijk binnen 3 uur op volledige ontsluiting zat. Deze keer bleef het uit en sluimerde de weeën op zijn gemakje door. Ik werd er een beetje onrustig van en had het idee dat het niet goed doorzette. Om 0.00 bleek dat ik op 6 cm bleef hangen, mijn vliezen waren nog niet gebroken.

De verloskundige heeft toen mijn vliezen gebroken. Vanaf dit moment namen de weeën toe, ook in sterkte. Om 1.00 kreeg ik persdrang, maar ik mocht nog niet echt meepersen, want ik bleef op 9 cm steken.

Uiteindelijk na 3 kwartier kon ik het niet meer wegpuffen en moest ik meepersen. Dit mocht gelukkig.

Na 10 minuten persen begon de paniek. Het hartje van de baby daalde, maar kwam niet meer terug omhoog na een wee. Het vervelende aan deze bevalling was ook nog eens dat ik geen een moment in een bubbel heb gezeten en alles meekreeg. Daar waar ik goede controle had bij mijn vorige bevalling, was ik deze nu totaal kwijt en ontstond er bij mij ook paniek. Het hartslag je van de baby was dusdanig gedaald, dat voordat we het in de gaten hadden, kwamen er verschillende verloskundigen binnen.

Vanaf hier ging het snel. De een zette een flinke knip, de ander duwde hard op mijn buik mee. De baby moest eruit, want deze zat echt in nood.

Nadat ze dit 2x hadden geprobeerd en de baby er nog niet uit was, kwam de gynaecoloog binnen. Dit gebeurde binnen 2 minuten las ik terug in het verslag. Ze werd gebeld, kwam binnen en weer een minuut later is door middel van de zuignap en het meeduwen op mijn buik onze knappe, lieve, kleine jongen geboren!

In eerste instantie gaf hij geen kick. Hij had zijn ogen open, maar huilde niet. Dit was voor ons een angstig moment. Mijn man heeft toen snel de navelstreng door moeten knippen en wilde ze hem mee naar de reanimatietafel nemen om hem wat zuurstof te geven. Dit was gelukkig niet meer nodig, want vanaf het moment dat ze hem meenamen, brulde hij de boel bij elkaar.

We moesten nog minimaal 12 uur blijven ter observatie. Dit vonden we niet zo erg. Ik was zo beurs, dat ik toch nergens naartoe wilde. Onze kleine man doet het gelukkig ontzettend goed en we merken aan hem niks van de zware bevalling. Papa en mama daar integen hebben er nog wel last van. Maar dit heeft zijn tijd nodig om dit te verwerken.

Wel weer een grappig feitje (vinden mijn man en ik dan). Toen onze kleine man eruit kwam, zag ik gelijk dat het een jongen was en riep dit ook uit. Ik geloof dat ze het zelfs op de gang hebben kunnen horen dat wij een jongen hadden gekregen. 

Na al die spannende maanden & spannende bevalling, is hij daar dan eindelijk 🥰

Ik moet wel zeggen dat ik de communicatie in dit ziekenhuis fantastisch vond! Alles ging in overleg! Dit was zo fijn! En een toppers allemaal! Er werd goed voor ons gezorgd!