5 jaar geleden
Dag mooi mannetje
Het moment waarop ik mijn kersverse neefje in de armen nam en ons mannetje levenloos in mijn buik zat, wachtend om geboren te mogen en moeten worden.
Met trillende benen en lood in mijn schoenen liep ik, na net zelf ontslagen te zijn van de kraamafdeling om later in de week weer terug te keren voor de inleiding, naar de kraamafdeling een verdieping hoger in het ziekenhuis. Voor de deur bleef ik staan, haalde diep adem, veegde mijn tranen van mijn wangen en ging naar binnen. Daar zag ik mijn kersverse neefje, in de armen van zijn mama. Even probeerde ik mijn tranen te bedwingen, maar meteen kwam het besef, dat ik dit op een heel andere manier ga meemaken, ergens later deze week.
Wat voelde in een trots, maar tegelijkertijd ook een enorm verdriet. De euforie die er normaal gesproken heerst wanneer je op kraamvisite gaat, was nu omgeslagen in een kamer vol verdriet en verslagenheid. Niemand wist zich een houding te geven. Mijn ouders waren trotse en blij met de geboorte van hun kleinzoon maar huilde tranen van verdriet bij het idee dat ik ons levenloze zoontje in mijn buik droeg.
Toen kwam daar de oerkracht in mij naar boven. Ik moet dit bijzondere ventje vasthouden! Hij is wél gezond op deze wereld gekomen en ik zou kosten wat het kost er alles aan doen om hem als een van de eerste vast te mogen houden, dus nu ook!
Omdat ik wat wankel op mijn benen stond door het heftige nieuws wat we vandaag gehad hadden, ging ik er even bij zitten en werd mijn neefje in mijn armen gelegd, bovenop mijn bolle buik met ons ventje erin. De tranen biggelden over mijn wangen en zo ook bij de rest van de mensen in de kamer. Mijn man brak en liep de kamer af, hij kon dit beeld niet zien nu.
Trots en verdrietig, daar zat ik dan met dit wonder, dit bijzondere mannetje die vanaf nu een extra bijzonder plaatsje in ons hart heeft...
En toen moest ik naar huis, met de vraag in ons hoofd, wanneer we wilden bevallen? Iets wat je op dat moment juist helemaal niet zou willen, want het was te vroeg en dan was het definitief ....
Jolka
Heel veel sterkte en wat knap dat je dit kon zeg 😭 zelf op 17 augustus 2019 plotseling mama en papa geworden van een stil geboren jongetje 😭💔 zo vreselijk niemand zou dit mee moeten maken zo een vreselijk verdriet en gemis wat voor altijd blijft 🌟🌈🦋
Joos32
Ik heb geen woorden ...... heel veel sterkte voor jou, je man en je familie
elles jansen
Bij ons was het beetje anders maar het is en blijft lastig. Ik en mijn zus bevielen dezelfde maand. Alleen heeft mijn zus een gezonde zoon en wij een ernstig meervoudig beperkt zoontje gekregen. Dat is natuurlijk anders alleen komt bij minste geringste het verdriet weer kijken. Het is gewoon constant rouwen of ook wel leven met levend verlies. Wat jullie zo moeten doormaken zijn geen woorden voor, sterkte
Crazy
Precies dit hebben wij 5 jaar geleden meegemaakt. Ik heb mijn neefje vastgehouden op de dag dat wij net thuis waren met ons zoontje van 20 weken zwangerschap. Heel erg moeilijk en niet zo lang zonder tranen, maar ben toch trots dat ik het gedaan heb. Zorg dat je op jouw/jullie manier afscheid kunt nemen van je zoontje. Dit helpt jullie bij het verwerken van het verlies en zorgt ervoor dat je het uiteindelijk een plekje kunt geven. Huil veel, praat veel en neem je tijd. Heel veel sterkte gewenst.