Complete onzekerheid

De datum van inleiden stond vast, maandag 24 februari zou het gaan gebeuren.

Maar wat raar om daar naartoe te leven… We willen ons meisje zo graag ontmoeten, zo graag met haar kroelen, zo graag haar eerste huiltje horen en in haar oogjes kunnen kijken. Maar dat allemaal met de gedachte dat het waarschijnlijk voor korte duur zal zijn, hoe moet je daar dan naartoe leven?

De dag voordat ik ingeleid moet worden gaan echt allerlei emoties door me heen; Ik zie zo op tegen de dagen die gaan komen, ik zal alles om mij heen los moeten laten en ik weet niet aan welke gedachte ik moet vasthouden. Ik heb geen idee hoe mijn leven er over een week uitziet. Zit ik naast het bedje van mijn zieke baby? Ben ik thuis? Is onze baby dan nog bij ons? Is ze al overleden? Hoe zouden we deze dagen doorkomen? Wat staat ons allemaal te wachten? En vooral, hoe ga ik dit allemaal doen? Ik kan het even allemaal niet overzien. Eigenlijk wil ik gewoon even van deze aardbodem verdwijnen tot alles voorbij is en weer ‘normaal’ is. Maar ‘normaal’, zoals mijn leven ooit was, zal het nooit meer worden…

’s Avonds zit ik met een kopje thee verdrietig op de bank en voel ik me totaal hopeloos. Het voelt alsof ik na vanavond afscheid neem van alle veiligheid, genietmomentjes in ons gezin en het ‘normale’ leven. Alsof ik morgen een ander leven in stap… Ook ben ik enorm verdrietig over het feit dat de aanloop naar een bevalling een fijne tijd zou moeten zijn. Dat we nieuwsgierig zijn naar de baby en eigenlijk de geboorte een gelukkig moment zou moeten zijn! Maar het enige wat ik voor me zie is een groot zwart gat, een hoop verdriet en complete onzekerheid… Ik kan niet meer logisch nadenken, tranen rollen over mijn gezicht.

Ik krijg van alle kanten appjes van mensen die aan ons denken en ons sterkte wensen voor morgen. Maar eenzaamheid, onzekerheid, verdriet en onrust overheersen en ik weet gewoon niet wat ik er allemaal mee moet…

Na een onrustige nacht word ik wakker met een raar gevoel, vandaag is het de dag dat het gaat gebeuren. De baby zal misschien wel snel geboren worden! De spanning stijgt, ik pak mijn laatste spullen, kroel nog even flink met Romi en we vertrekken naar het Erasmus MC.

Eenmaal in het ziekenhuis heb ik geen keus meer en moet ik me overgeven aan hetgeen wat allemaal komt. Op de 4e verdieping worden we naar een kamer gebracht waar een aardige verpleegkundige ons op ons gemak stelt. Bjorn mag bij mij op de kamer blijven slapen, gelukkig!Eerst een hartfilmpje van de baby, daarna komt de verloskundige voelen of ik al ontsluiting heb. Wat een k*tgevoel is dat toch! ‘1cm’ zegt ze… Nou dat is meer dan niks, denk ik bij mezelf (bij mijn eerste bevalling duurde het inleiden eindeloos dus ik was al blij met 1 cm). Een ballonnetje wordt geplaatst en prettig is anders, maar goed dit is nog niks denk ik maar weer. Daarna weer een hartfilmpje van een uur, tegelijk komt de lunch binnen en blijf ik maar braaf liggen.De dag lijkt lang te duren, ik ben eigenlijk ook wel flink moe maar als de avond aanbreekt lukt het me toch niet om de slaap te vatten. Het bed is onmogelijk hard, overal branden lichtjes van stopcontacten en het ventilatorgeluid stoort me. Ik kan voor geen meter slapen, raak geïrriteerd en ben doodop. Uiteindelijk neem ik een slaappil, maar ook die doet nog weinig. Ergens giert er adrenaline door mijn lichaam denk ik… Alle spanning die komt kijken en alle onzekere dingen die me te wachten staan breken me op. Uiteindelijk val ik pas tegen de ochtend in slaap.

Maar om half 7 staat de verpleging al in de kamer ‘We gaan een hartfilmpje doen en dan komt de arts zo kijken of er al meer ontsluiting is’. Oke, eh… Goedemorgen! Het gaat vrij snel, de arts zegt 2-3 cm, dus de vliezen kunnen gebroken worden! We kunnen even douchen en worden daarna verplaatst naar de verloskamer aan de overkant van de gang. Ineens is er paniek bij mij, het gaat gebeuren! ‘Ik ben er helemaal niet klaar voor’ zeg ik. Want ik ben doodop van de slechte nacht en ook nog eens heel angstig voor wat er allemaal komt.

Maar ik heb weinig keus… tegen half 10 lig ik op de verloskamer en word ik geïnstalleerd op een bed met alles er op en aan. We wachten op de arts, het lijkt een eeuwigheid te duren en de spanning stijgt. Plots ben ik verdrietig en zie ik tegen alles op wat nog komt. De verpleegster komt binnen om een infuus te prikken. Ik word licht in mijn hoofd en heb het gevoel flauw te vallen. Met natte washandjes en liggen gaat het uiteindelijk weer. Man… er staat me nog een bevalling te wachten en ik word hier al dizzy van?! De arts komt uiteindelijk om 10.18 uur de vliezen te breken en de weeënopwekkers worden aangezet.

Daar lig ik dan, langzaamaan voel ik de weeën steeds heftiger worden , maar het is nog goed te doen. Na een poos houd ik het echt niet meer vol en vraag om een ruggenprik. Ik krijg te horen dat de anesthesist nog in de O.K. is en het nog een uur duurt. Kwaad vraag ik me af hoe het kan dat er maar 1 persoon in dit ziekenhuis mij een ruggenprik kan geven. Maar ik heb geen keus en de weeën zetten maar door. Als ik na korte tijd opnieuw aangeef een ruggenprik te willen omdat ik het niet meer volhoudt, gaan ze weer bellen. De anesthesist zou er over een kwartier moeten zijn, ze gaan me klaarmaken. Ik krijg een schort aan, de weeën gaan maar door en ondertussen heb ik al 2x geroepen dat ik het gevoel heb alsof de baby er nu echt aankomt. 'Waar blijft verdorie eigenlijk die anesthesist?' Ik verga van de pijn en besef me ineens, dat bij de bevalling van Romi, mijn ontsluiting in een half uur ook ineens heel snel ging. Ik geef dit aan de arts aan en er lijkt een lichtje bij haar te gaan branden, ze gaat toch nog maar even kijken. ‘Ja hoor 10 cm, je mag gaan persen’ zegt ze.

Ondertussen verzamelen zich steeds meer mensen in de kamer en achter het glas in de ruimte tegenover mij. Maar het interesseert me allemaal niks, deze baby moet er uit, nu! Jemig, wat doet het pijn! Bjorn vertelde me later dat er totaal wel 14 mensen in de kamer aanwezig waren om te begeleiden en ons meisje gelijk op te vangen. *Akward*!

Maar dan, om 14.30 uur, is het moment eindelijk daar… Ze is er!!! ‘Wat is ze klein!’ is volgens mij een van de eerste dingen die ik roep. Ze is prachtig mooi en lijkt sprekend op haar grote zus. Terwijl ze op mijn borst gelegd wordt voel ik allerlei emoties door elkaar heen; angst, blijdschap, verdriet maar vooral trots! Wauw dit is onze mooie dochter! Ons meisje Lina! Wat is het onwerkelijk dat ze er nu is, het meisje waar we al die weken ons zo zorgen over hebben gemaakt. Ze ziet er zo perfect uit! Prachtige zwarte haartjes en… ze huilt! Wat een heerlijk geluid!

Ze ligt kort bij me, bjorn knipt de navelstreng door en daarna wordt ze meegenomen naar de mensen achter het glas. Ik probeer mee te krijgen wat er achter het glas gebeurd, maar kan het allemaal net niet zien. Bjorn is er bij, ik hoor Lina huilen en niemand is aan het rennen, dus het zal wel goed gaan. Mijn zus is inmiddels bij mij in de kamer om tegen me aan te blijven praten. En dan na een poosje komt Lina bij me terug op mijn borst. Ze heeft (wat ik achteraf pas op de foto’s goed zag) een infuusje in haar mini armpje, met medicijnen die haar ductus voorlopig even open zullen houden, dit geeft ons even tijd. Ze mag bij me liggen en ik bekijk haar eens goed samen met Bjorn. Wat een prachtig moppie! Gelukkig overspoelt trots en blijdschap mij op dat moment, maar ergens in mijn lijf voel ik toch pijn en verdriet. Dit mooie meisje, MIJN mooie meisje waar ik nu al zo van hou, zal ik hoogstwaarschijnlijk moeten laten gaan, hoe dan? Ze wordt in een couveuse gelegd en Bjorn gaat met haar mee naar de IC. Daar gaan ze haar onderzoeken, hoe ziet haar hartje er echt uit? Is de diagnose, zoals die in de zwangerschap gezien is, echt zo ernstig als we nu denken of is er heel misschien toch nog iets wat we kunnen doen om ons meisje een kans te geven?

Instagram.com/lievelina.nl