Bevalling zonder mijn partner aan mijn zijde.

Mijn partner is militair. De landmacht kazerne is twee uur met de auto bij ons vandaan en hij is daarom ook alleen in het weekend thuis. Het weekend waar in het begon te rommelen moest hij toevallig op maandagochtend vroeg weg, want hij begon die dag bij zijn nieuwe eenheid en moest daar nog een slaapplaats regelen.

Vrijdagavond, ik was 39+1 weken zwanger. Mijn buik was al flink aan het rommelen en ik was het zat. Ik was moe en het gewoon zat. De verloskundige kwam kijken of er al iets bij mij gebeurde nu het zo aan het rommelen was. Ik had twee centimeter ontsluiting. 

In het weekend bleef het een beetje rommelen, maar ik heb het gewoon voorbij laten gaan en mijn ding gedaan. 

Zondag om 23:00 uur kreeg ik elke vijf minuten een wee, dit heb ik door laten gaan tot 04:00 uur. Mijn partner ging zijn bed uit om de verloskundige te bellen, want ik had nog steeds elke vijf minuten een flinke wee. De verloskundige kwam er gelijk aan. Toen ze aan was gekomen, ging ze kijken hoe ver het was met de ontsluiting, ik zat nog steeds op twee centimeter. 

Mijn partner zat in twijfel of hij wel naar de kazerne moest gaan, waarop ik zei: 'Ga maar gewoon, er zit nog steeds geen schot in de zaak, ik bel je wanneer het echt op gang komt dan kan je altijd nog terug komen.' Met een moeilijk gevoel ging hij dan toch naar de kazerne toe. De verloskundige ging weer weg en zou om 07:00 uur terug komen om te kijken of het al een beetje op ging schieten. 

Om 06:00 uur belde ik mijn oma die drie deuren verderop woont. Ik had elke 3 minuten een wee, maar ik was alleen, want mijn partner was weg en de verloskundige ook. Mijn oma kwam gelijk aan en belde de verloskundige voor mij die er ook gelijk aan kwam. Voor mijn gevoel duurde het uren voor dat ze er was. 

Toen de verloskundige er was, ging ze natuurlijk weer even kijken en wat denk je? Nog steeds twee centimeter. Dan begin je het toch wel even benauwd te krijgen want ik wou graag thuis bevallen maar de kans werd steeds kleiner. De verloskundige besloot dat het inderdaad beter was om even naar het ziekenhuis te gaan en daar in bad te gaan zitten, zodat mijn lichaam zou ontspannen en ik de weeën minder zou gaan voelen. Rug- en buikweeën zijn best moeilijk weg te puffen, haha.  

Ik belde mijn partner op met het nieuws dat ik naar het ziekenhuis ging om daar in bad te zitten, omdat ik nog steeds maar twee centimeter ontsluiting had en gaf hem de mededeling dat ik hem zou bellen als hij kon komen, hij was zelf nog net op de kazerne aangekomen en had nog geen slaapplaats kunnen regelen.

In het ziekenhuis aangekomen, samen met mijn verloskundige en mijn oma, werd ik gelijk in een bad gestopt en ik heb daar tot 09:00 uur ingezeten, heerlijk vond ik het. Halverwege kwam de oma van mijn partner ook even bij mij kijken want mijn oma had haar al gebeld. Na twee uur ik moest er even uit komen en ik werd gelijk weer overspoelt door weeën. De verloskundige van het ziekenhuis ging kijken hoe het met de stand van zaken was en ja hoor: vijf centimeter ontsluiting.

De verloskundige van het ziekenhuis en de gynaecoloog besloten om mijn vliezen te breken. Eenmaal de vliezen gebroken zagen ze dat onze kleine meid in het vruchtwater had gepoept. 

Vanaf het moment dat de vliezen gebroken waren kwam ik in een weeënstorm terecht en ik had het niet meer. Ik was mezelf ook een beetje kwijt geraakt. Zowel mijn oma als zijn oma hadden het druk met mijn hand vast houden en koude washandjes op mijn hoofd te leggen. Ik had een super supportteam! 

De kleine werd via haar hoofd aangesloten op wat apparatuur om haar hartslag in de gaten te houden. Mijn weeënstorm werd te heftig en ik kreeg een middel toegediend waarmee de weeën eventjes gestopt werden, zodat de kleine weer even rust kreeg, anders zou het helemaal mis zijn gegaan.

Het middel was uitgewerkt en ik zat op 7 centimeter ontsluiting. 7 centimeter en een flinke persdrang, ik kon het ook niet meer tegen houden. Met 9 en een halve centimeter ontsluiting heeft de gynaecoloog die halve centimeter weg gemasseerd.

Na 3 x 3 persen was onze kleine meid er om 10:56 en besefte ik mij toen pas dat ik mijn partner niet had gebeld. Ik heb mij zo rot gevoeld. De kleine werd nagekeken en gewogen en ik werd gehecht. Ze was 4040 gram en 51 centimeter. Toen ze was aangekleed en ik was gehecht werden we naar mijn kraamkamer gebracht. 

Met de kleine op mijn borst en tranen in mijn ogen heb ik mijn partner gebeld en gezegd: je bent papa.

Hij is gelijk naar ons toe gekomen, zo snel als dat het ging. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik geen spijt heb dat ik hem die dag naar zijn werk heb laten gaan. Ook al had ik een super supportteam van mijn oma en zijn oma, het liefst had ik gewild dat hij er bij was.

Als ik nu programma’s zie waarin een vrouw bevalt met haar partner aan haar zijde, kan ik het niet helpen maar rolt er iedere keer een dikke traan over mijn wang.